Aan het einde van de pelgrimstocht willen Marnix en ik jullie graag laten weten dat het ook voor ons een heel fijn gevoel is dat Theo deze tocht heeft mogen en kunnen maken. We hebben heel veel plezier gehad aan het bijhouden van de website en alle mooie, grappige, hartelijke en ontroerende reacties hebben ons de afgelopen maanden heel erg geholpen de tijd door te komen. Wij zijn natuurlijk erg trots op Theo, maar het is veel meer dan dat. Blijdschap dat één uit ons gezin dit heeft gedaan en wij zodoende alledrie de toekomst met vertrouwen tegemoet kunnen zien. En te weten: we horen bij elkaar, in kwade en in goede dagen.

Dank jullie allemaal! Wie Theo op dezelfde manier wil begroeten als we op 8 april vaarwel hebben gezegd: Op 29 augustus om 12.30 uur steekt Theo met de pont over en loopt naar het Kunstcentrum voor de koffie. Daarna loopt hij naar huis. Wie mee wil lopen, is weer welkom. Hopelijk regent het niet zo hard als toen hij vertrok!

We zullen vast nog wel iets van ons laten horen na thuiskomst, maar voor nu: Alle goeds voor jullie allen!!

Marnix, Gery

Ziezo, de koffer staat klaar en morgenochtend om kwart over zeven is het afmars geblazen. Op naar Santiago, waar we morgenmiddag om een uur of drie zullen aankomen als alles goed gaat. Dus dan hebben we misschien nog net tijd om gladiolen te kopen voordat Theo bij de kathedraal arriveert. Dat hoopt hij maandag te doen. Dan hopen wij dat hij een dagje in Santiago wil blijven voor hij het laatste stukje naar Cap Finisterre gaat lopen, maar met die man weet je het nooit. Wij hebben de eerste nacht een hotel geboekt in Santiago en verder hebben we een heleboel adressen bij ons van overnachtingen om en bij Finisterre, dus we zien wel hoe het verder loopt.

Ik krijg nu veel vragen wanneer we weer terug zijn. Van Marnix en mij weet ik in ieder geval dat wij op 28 augustus ’s avonds om kwart voor twaalf weer aankomen, maar ik ben bang dat dit jullie minder zal interesseren. Wat Theo ’s thuiskomst betreft echter weten we nog niets. Hij moet namelijk in Santiago nog een terugreis regelen. Ik dacht in mijn onschuld dat hij ook het vliegtuig zou nemen, maar daar ging hij zo verschrikt van praten dat ik dacht met een acuut geval van vliegangst te maken te hebben. Maar nee, de aap kwam weldra uit de mouw: “Dat gaat veel te vlug!!” Nou, de mensen die ooit zelf de tocht hebben gelopen, zullen nu ongetwijfeld begrijpend zitten knikken en ik moet zeggen dat ik mij daar ook wel iets bij voor kan stellen. Mij maakt het ook echt niet uit, alleen heb ik hem op straffe van alsnog een echtscheiding bezworen dat hij in ieder geval na ons zal arriveren en dan ook nog op een ‘christelijke’ tijd. Ik heb het volgende plan bedacht: ik haal hem van de trein of van Schiphol of desnoods van een boot, wat hij ook maar wil. Dan zet ik hem af aan de overkant van de pont, waarvandaan wij hem ook hebben uitgezwaaid en dan mag hij zelf naar huis komen lopen. Onderweg met dezelfde koffiestop als op de heenweg, dus bij het Kunstcentrum. Of dit gaat lukken weet ik niet, het ligt eraan hoe laat hij arriveert.

Ongetwijfeld zijn er in Santiago en omgeving wel internetcafé ’s en we zullen jullie dus op de hoogte houden. Natuurlijk ook van de ‘blijde intocht’ in Santiago en hoe het laatste stukje naar Cap Finisterre zal verlopen. Ik sjouw maar weer zijn nieuwe schoenen mee, want ik hoor alweer alarmerende berichten over de oude en het zou zonde zijn als hij om die reden Finisterre niet zou bereiken. Of hij zijn oude schoenen zal verbranden?? Ik weet het niet, ik heb zo’n idee dat hij dat niet zal doen, omdat hij eraan gehecht is geraakt. Ik heb er al over zitten denken om ze te laten verbronzen, maar heb geen idee of dat kan bij zulke enorme schuiten. Goed, dat is van later zorg.
Het is ook voor mij een raar idee dat het straks over zal zijn. Ik sta ’s avonds voor de landkaarten met prikkers en sta me dan nog te verbazen dat hij dat allemaal werkelijk gelopen heeft. Ik weet nog dat ik bij zijn vertrek maar twee prikborden mocht aanschaffen om de kaarten op te plakken, want ‘verder zou ik ze toch waarschijnlijk niet nodig hebben’. En moet je nou zien, de hele gang hangt vol!!!

Hoe het zal gaan als hij weer thuis is? Moeilijk, moeilijk, moeilijk, denk ik, maar we hebben wel voor hetere vuren gestaan.

Vandaag realiseerde ik me ineens dat ik over veertien dagen samen met Marnix in het vliegtuig zit naar Santiago de Compostela om Theo daar te verwelkomen. Hoe is het mogelijk dat we nu al ruim vier maanden verder zijn? Ik zou bijna zeggen: “Ik begin net een beetje te wennen aan het alleen zijn!”
Met heel veel plezier heb ik Theo’s avonturen aangehoord en aan de reacties te zien, ben ik niet de enige. Ik kan me bijna niet voorstellen dat over niet al te lange tijd het laatste bericht op deze website zal staan. Ik vind dat ook enorm spijtig, want ik heb er zoveel plezier in gehad om het te doen. Dat had ik niet verwacht, ik had het idee dat ik er na een poosje wel de balen van zou krijgen. Niets is minder waar en hoe komt dat? Door iedereen die zo spontaan heeft gereageerd, sommigen af en toe, sommigen bijna elke dag. Het was geweldig om dit allemaal te lezen, iedere dag weer. Misschien ook, omdat jullie commentaren zo in onze stijl passen? Soms bloedserieus, soms vol humor, soms juweeltjes van schrijfkunst.
Ik heb dit weekend alle reacties vanaf het begin doorgelezen en in combinatie met Theo’s verslagen is het een soort diamant! Ik weet niet hoe ik het precies moet zeggen, maar het voelt gewoon goed. Een stukje ‘puur leven’ in een wereld die steeds harder en rauwer lijkt te worden. Ik zeg met opzet: “lijkt”, want zolang dit ook nog bestaat, blijft er hoop en vertrouwen. Ik heb ook genoten van de reacties op mijn filosofische gedachten, het is leuk om te weten hoe anderen ergens tegenaan kijken. En ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik heb het gevoel dat ik iedereen, die heeft gereageerd, nu ken. Ik weet ook wel, dat ik sommigen nog nooit gezien heb en dat ik die dus op straat gewoon voorbij zou lopen, maar hier zijn het mijn vrienden en vriendinnen. Van mij en van Theo ook natuurlijk.
Hans en Janneke, wat hadden jullie weer een mooi gedicht, ik heb het meteen op de gedichtenpagina gezet. Ik ben van plan om met alles dat hier op de website in die tijd is verschenen, ook iets te doen, opdat het niet gewist wordt. Ik heb ook wel een idee, maar aangezien de een of andere pelgrim steeds op de website kijkt, wil ik daar nog niet over uitweiden, want het moet voor hem wel een verrassing worden natuurlijk.
Over die pelgrim gesproken: Hij zal na het lezen van het bovenstaande ongetwijfeld zeggen: “Ho, ho, ik ben er nog niet. Er kan nog van alles gebeuren!” en dat is zo, dus voorlopig gaan we nog even vrolijk verder. Ten tweede krijg ik nu een sms-je met het bericht dat ik moet bellen, aangezien hij nu op een ‘verraseup’ zit. Iemand enig idee wat dat is? Ik zal het wel horen!

Ik werd vanmorgen om kwart over zes wakker door het geratel van mijn vier wekkers (anders hoor ik ze niet). Die druk ik dan gauw allemaal op ’snooze’, want dan mag ik nog even ’sudderen’ van mezelf. Ik lag dus nog gewoon in bed op een tijdstip waarop ik niet op mijn best ben, zoals insiders weten en geloof het of niet, ik kreeg een filosofische gedachte!!! Ik dacht namelijk: “Als je de camino van Theo vergelijkt met het leven, lopen we dan nu allemaal in de drukte van Spanje?? We rennen, vliegen, werken, jagen en haasten. Druk, druk druk op onze weg. Zijn we vergeten hoe het in Frankrijk was? Rustig aan, tijd nemen voor andere mensen, eens luisteren, eens nadenken, een beetje dromen. Zijn we alleen nog maar aan het rennen op de weg om zo snel mogelijk het doel te bereiken? En wat is dat doel dan? Een grote kermis, die eigenlijk tegenvalt? En degenen die gepensioneerd of gevutterd zijn of niet meer werken, zijn die dat doel nu al gepasseerd en zitten die nu in de rust van Cap Finisterre? Gewoon lekker rustig zitten en kijken naar het eind van de wereld?
Zie, welk een wijsgerige gedachten en ik hoef er niet eens voor te lopen. Ik constateer dat Theo en ik elkaar kennelijk goed aanvullen, ondanks ons dagelijks goedmoedig gekrakeel. Hij loopt, want dat kan ik niet, en ik filosofeer, want daar heeft hij geen tijd voor. Maar ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie dat nu zien, dus schroom niet!!

Kijk, een pelgrim hoort af te zien, maar waarom dat nu ook met het thuisfront moet? Toen ik bij Theo vandaan ging, was mijn enige troost dat ik tenminste naar koelere oorden vertrok. Nou, dat heb ik dus geweten.

Maar buiten dat gaat het hier ook uitstekend. Marnix gaat langzaam maar gestaag vooruit en hier begint de rust een beetje weer te keren en heb ik af en toe zelfs tijd voor het kijken naar één van mijn tegen de verveling gekochte dvd’s. Toen Theo wegging, leek me ruim vier maanden een onafzienbare tijd. Maar die tijd is tot nu toe omgevlogen en ik kan me nauwelijks voorstellen dat het nu nog maar een week of zes duurt voor hij weer terugkomt. Gek is dat, we zijn er al zolang mee bezig geweest, eerst met de voorbereidingen en de beslissing: wel of niet, dat ik me nog niet voorstellen kan dat het dan allemaal weer voorbij is en we over zullen gaan tot de orde van de dag. En als ik het me niet voor kan stellen, hoe moet het dan wel niet voor Theo zijn? Ik bedoel maar, je leeft een aantal maanden op een manier, waarvan je altijd hebt gedroomd en daarna sta je weer de vloer van de badkamer te dweilen of je nooit bent weg geweest. Nou ja, dat zien we dan wel weer. Voorlopig kijk ik vol trots naar de landkaart van Frankrijk in de gang met allemaal rode pennetjes erop en ik wil jullie daarvan graag even laten meegenieten:

Nou, dat was een fors eind rijden, ruim 1300 km. Met de auto heb ik daar ruim anderhalve dag over gedaan, steeds maar denkend: “Je zal dit moeten lopen.” En dan te bedenken dat Theo meer dan 2000 km gelopen heeft! Ik kreeg het warm bij de gedachte alleen al, maar toen ik uitstapte, bleek dat het daar niet alleen van kwam. Want het was warm, om niet te zeggen heet en het is elke dag boven de 30 graden geweest, dus ook voor deze niet-pelgrim was het afzien, maar zeker heel erg de moeite waard.
Toen ik er bijna was, kreeg ik per sms de mededeling dat ze ergens op een klein weggetje liepen tussen Arblade de Bas en Barcelonne. Juist ja, zie dan maar dat je er komt. Maar ik had ‘Truus’ in de auto, dus die heb ik eerst naar Arblade de Bas laten rijden en toen via secundaire wegen naar Barcelonne. Althans, dat dacht ik, maar helaas, eerst komt Barcelonne en dan pas Arblade. Geen nood, ik ben een weggetje ingeslagen dat in ieder geval klein was en toen ik een groepje wandelaars met rugzakken zag, dacht ik verblijd: “Ik ben vast op de goede weg”. Eén man in dat groepje was ook erg blij, want die zwaaide zo uitgelaten naar me. Ik dacht netjes: “Ik zwaai niet naar vreemde mannen”, toen ik ineens zag dat die man Theo was. Ja, dat kun je me natuurlijk niet helemaal kwalijk nemen, dat ik in die donkerbruin verbrande man met petje en stok niet meteen mijn degelijke echtgenoot herkende. Hij zag er geweldig uit, nooit gedacht dat ik hem nog eens zo zou zien.

We zijn eerst maar eens een hotel gaan zoeken, want iedereen had hem ernstig toegesproken dat hij zijn vrouw niet in de een of andere gîte kon laten slapen. Dus we zijn maar een bordje achterna gereden en kwamen toen bij een heus kasteel uit. Goed, hij in een kasteel slapen, ik ook, dus maar een kamer genomen. Prachtig, heel oud, schitterende kamers, heerlijk eten. Ik kreeg de neiging om af en toe eens adellijk te wuiven, maar was mijn waaier vergeten. In alle eerlijkheid, wij vonden het beiden een beetje te! De hele zaak werd gerund door een echtpaar, dat vast in het gewone leven erg aardig is, maar nu een beetje al te beleefd was.
Als mevrouw tegen haar man iets zei, klonk dat heel gewoon, maar tegen de gasten kreeg ze zo’n onderdanig pieptoontje.

Dus de volgende morgen gingen we op zoek naar iets eenvoudigers in Aire sur l’ Adour en toen verviel mijn schat weer in het andere uiterste en moest ik het in een of ander krikkemikkig gebouw met een wc onderaan de trap zien uit te houden. Maar wel midden in de stad en een uitermate gezellige gastvrouw. Alleen die wc zo’n eind weg en ik weet niet hoe dat met jullie is, maar ik moet dan prompt wel een keer of negen per nacht. Maar alla, je moet er iets voor over hebben.

Ik vond het echt heel leuk om zo’n paar dagen mee te maken. Het straalt aan alle kanten van Theo af dat hij het naar zijn zin heeft. We zaten tussen de middag te eten toen hij werd opgebeld door ‘Anne de Bretagne’, die vertelde dat zij ook in Aire was aangekomen. Het grappige was, dat ik rond zat te kijken en toen op de hoek van de straat een vrouw mobiel zag staan bellen, die precies op hetzelfde moment dat Theo klaar was, ook wegliep. Dat bleek dus Anne te zijn; als ze omgekeken had, had ze ons zien zitten. Daar hebben we ’s avonds mee gegeten, ik vond het heel leuk om haar te zien, nu hoort er een gezicht bij Theo’s verhalen. Maar voor het eten zijn we eerst naar de kathedraal geweest. Theo werd ontvangen, kreeg iets te drinken en een stempel. Daarna was er een korte mis voor de pelgrims en ik vond dat toch wel erg mooi. Zo’n groep mensen, allemaal op weg, ieder met zijn eigen verhaal. Die worden dan gezegend met een eeuwenoud gebed (voor wie het interesseert, de tekst staat op de pagina ‘Gedichten’) en zingen vervolgens samen een eeuwenoud lied, waarvan je weet dat dit al door miljoenen mensen gezongen is. Het heeft echt iets.
We hebben een paar dagen overal rondgekeken en zijn teruggereden naar La Romieu, zodat ik dat ook kon zien. Het was erg leuk en gezellig om weer eens even bij te kunnen praten, ik heb ervan genoten. Alleen moet je wel goed op je man letten, want voor je ‘t weet, ben je hem kwijt, want dan ziet hij weer iemand die hij onderweg is tegengekomen. In La Romieu zaten we ineens op het terras bij Jos Kersbergen uit Gouda, die in Le Puy een paar dagen rust had genomen. Stom toevallig, maar wel geweldig leuk. Jos had erge zere voeten, maar was zo vol goede moed en vastberaden om het doel te halen, ik werd er bijna stil van (bijna, want helemaal stil kun je me niet krijgen). Hij maakt elke dag een kort gedichtje over wat hij beleefd heeft en prachtige tekeningen, geweldig vond ik dat.

Wat ik vooral leuk vond, is dat er onderling een soort saamhorigheid is, zodat je merkt dat iedereen aandacht heeft voor het verhaal van de ander en zijn eigen verhaal bij de ander kwijt kan, zonder dat het een soort kleffe toestand is. Het is, zoals je zou willen dat mensen altijd met elkaar omgaan.
Kortom, ik vond het geweldig om een paar dagen toeschouwer te mogen zijn!

Ja, ik kan er ook niets aan doen, maar het zal weer een weekje stil worden. Morgenochtend vertrek ik zuidwaarts om Theo op te zoeken. Bij terugkomst vul ik alles weer netjes aan, tot zolang even geduld!
Wie post wil sturen naar St. Jean Pied de Port, kan dat nu gaan doen, het poste-restante adres staat onder ‘Kaartje sturen’.
Hartelijke groeten en tot volgende week!
Gery

Hier zijn we dan weer na onze escapade naar België. Om met het belangrijkste te beginnen: Marnix is geopereerd aan zijn hernia en alles is prima gegaan. Dus dat is vast een pak van ons hart. Hij heeft van de operatie zelf eigenlijk weinig hinder gehad, die is hem erg meegevallen. En toen hij wakker werd, stond er een potje naast zijn bed met daarin zijn hernia. Ook de verzorging in het ziekenhuis was uitstekend en we hebben ons afgevraagd hoe het nou komt, dat het daar in België allemaal zo efficiënt gaat, terwijl hier iedereen veel harder lijkt te rennen dan daar. Hij had een tweepersoonskamer met een badruimte op de kamer en voor iedere patiënt een koelkastje naast het bed. Dr. Croese kwam elke morgen langs, was kort en duidelijk, zei precies wat Marnix wel en niet mocht. Waar we wel pret om gehad hebben, is het feit dat Marnix twee lange witte kousen aan kreeg en die ook op straffe des doods aan moest houden tot hij weer naar huis ging. Fraai stond het niet en waarom het nu precies moest, weten we nog steeds niet. En het was heel erg warm natuurlijk en kriebelde aan alle kanten. Dus Marnix probeerde nog even of hij ze niet uit mocht, maar er werd gekeken en geconstateerd dat hij er niet allergisch voor was, dus die vlieger ging niet op. Het bleek ook dat iedereen zijn eigen handdoeken mee moest nemen en die hadden we natuurlijk niet, omdat we daar niet op gerekend hadden. “Nou”, zei de verpleegster laconiek, “dat overkomt iedere Hollander hier”, en hij kreeg er een van het ziekenhuis.

En wat deed ik intussen? Ik zat peentjes te zweten in een hotel in de Antwerpse haven. Het was een vrij duur hotel en niet veel soeps, het uitzicht vanuit de kamer was vrij beperkt, ik had een meter voordat een blinde muur begon en het staat echt in een havenbuurt. Wel heel veel eettentjes. Maar goed, alles wat ik nodig had, was er behalve airconditioning. Maar, slim als ik ben, ik had voor de zekerheid op het laatste moment thuis nog even de ventilator in de auto gegooid en daar heb ik dus heel veel plezier van gehad. Verder ontdekte ik vlakbij Brasschaat het ‘Peerdsbos’, een groot bos met een speeltuin en een restaurantje erbij en daar heb ik menig uurtje doorgebracht, want je kon er lekker buiten zitten onder de bomen. Moet je beslist eens heengaan, Wim, echt de moeite waard!
Maar we hebben ons verder prima gered en vanmorgen mocht Marnix naar huis. Het was in het begin even puzzelen hoe hij het makkelijkst in de auto lag, maar toen we dat eenmaal voor elkaar hadden, is het goed gegaan. Nu zit hij dus weer in zijn eigen huis, hij mag nog heel erg weinig doen, maar dat is ook wel logisch natuurlijk. Dus zijn bed staat nu in de kamer en ik heb een hele berg boodschappen gedaan, zodat hij even vooruit kan, want het is de bedoeling dat ik zondag vertrek om Theo op te zoeken. Een weekje uitgesteld, maar nu komt het er dan toch nog van. Helaas voor jullie, dan wordt het weer even niets met de website. Maar ik zal hem weer aanvullen zodra ik terug ben en ben van plan om foto’s te maken van mijn dappere pelgrim! Want hij doet het wel enorm goed, vind ik! En het is voor ons thuis ook heel erg leuk te merken hoeveel plezier hij erin heeft.

Even een kort berichtje van het thuisfront. De koffer staat gepakt, morgenochtend vertrekken Marnix en ik naar Brasschaat en dinsdag wordt Marnix geopereerd. Nou, laten we maar zeggen dat ik in ieder geval een originele vakantiebestemming heb uitgekozen, want wie van jullie is er nu op vakantie in Brasschaat geweest? Maar alla, het enige dat ik nodig heb nu is een plaatsje waar het redelijk koel is in verhouding tot de rest, met een bankje in de schaduw, een beetje frisse wind en liefst nog even de voeten in het water. Ergens langs de Schelde zal vast wel zo’n plekje te vinden zijn en anders rijd ik gewoon de hele dag rondjes om het ziekenhuis heen, want in de auto is het tenminste koel. Ik hoop voor Marnix dat er airco in het ziekenhuis is, maar ik hoop vooral dat hij van de operatie zal opknappen en in ieder geval weer gewoon kan lopen, geen pijn meer heeft en als ik dan een wens mag doen……graag ook weer gewoon kunnen zitten!.
Het wordt dus een spannend weekje, maar we hopen er het beste van. Ik probeer jullie op de hoogte te houden, maar als er geen internet in het hotel aanwezig is, gaat het niet lukken, dus dan blijft het een weekje rustig en vul ik weer aan als ik thuis ben.
Gegroet gij allen en smelt niet!!

Jawel, barst maar los, ik weet het: er heeft twee dagen niets op de website gestaan. Maar ik kon het niet helpen. Eergisteren was ik met Marnix naar Brasschaat en te middernacht thuis. Dus vermoeid ging ik naar bed en dacht: “Ik doe morgenochtend de website wel”. Maar ja, je weet hoe dat gaat, het werd middag en toen werd het een uur of vier en kreeg ik een sms-je van Theo dat hij gearriveerd was, dus dacht ik: “Dan zet ik vandaag er ook meteen bij.” Helaas bleek toen de website ‘down’ te zijn (ik hanteer tegenwoordig vakjargon, merken jullie wel) en toen ging het niet en kon ik Theo niet eens de commentaren voorlezen, wat ik altijd trouw doe als hij zelf niet heeft kunnen kijken. Hans en Janneke, wat een mooi gedichtje hebben jullie ingebracht, ik zet het straks ook even op de gedichtenpagina.

Wie niet van België houdt, moet maar niet verder lezen, want ik ga nu een lofzang afsteken op de Belgen (en dit is geen mop!). Marnix had woensdagavond om kwart voor acht een afspraak en toen we aankwamen, waren veel dokters nog gewoon aan het werk en zaten er nog veel mensen te wachten. Met je Hollandse inslag denk je dan toch in eerste instantie, dat het druk is op de EHBO. Het is een mooi ziekenhuis, vrij nieuw en het heeft een vriendelijke uitstraling. In de wachtkamer hangt een bordje, waarop staat dat het ereloon contant moet worden betaald bij de raadpleging. En laten we eerlijk zijn, dat klinkt veel vriendelijker dan ‘het honorarium van het consult’. Maar ja, van vriendelijkheid alleen wordt je rug niet beter natuurlijk. Maar goed, de neuro-chirurg bekeek de gegevens van de MRI-scan, onderzocht Marnix en zei toen: “Moet je luisteren, er is degeneratie van de onderste werveltussenschijf en bij de andere zit een grote hernia. Waarom ben je niet geopereerd?” “Omdat ik geen gevoelloze benen heb”, zei Marnix kort en krachtig, waarop de dokter zei: “Het is niet logisch om je met zo’n grote hernia te laten lopen. We gaan een microscopische ingreep bij je doen. Ik zeg er eerlijk bij, dat je daarna misschien nog niet helemaal tevreden bent, maar het wordt wel een heel stuk beter”. Dus ik vroeg: “Maar stel, dat hij nog niet helemaal tevreden is, kan er dan nog iets gebeuren of moet hij er maar mee leven?” “Absoluut niet”, was het antwoord, “we hebben nog een groot aantal mogelijkheden.” Kijk, dat geeft de burger moed. Vervolgens pakte de arts een kantooragenda van zijn bureau, bladerde erin en zei: “4 juli, lijkt je dat wat? Prima, om tien uur nuchter aanwezig zijn. Van tevoren nog wel even een CT-scan laten maken, maar dat kan tot de dag ervoor”. En toen moest Marnix dus contant het ‘ereloon’ betalen en dat bleek zegge en schrijve € 20 te zijn. Dus wij opgelucht naar huis en Marnix vooral heel erg blij dat er nu iets gaat gebeuren en hij niet uitzichtloos op de bank ligt. Onderweg naar huis bespraken wij dat het heel handig zou zijn als de scan inderdaad de dag tevoren gemaakt zou worden, want dan nemen we een hotelletje voor die nacht en hoeven we de andere morgen niet in de file te staan en bij nacht en ontij weg. Gekscherend zei ik: “En dan graag om een uur of twee, dan omzeilen we de file.” Goed, Marnix belde de volgende dag, kreeg een datum op en zei: “Ja, dat kan wel, maar eigenlijk zou ik heel graag op 3 juli komen!” Het antwoord: “Natuurlijk, welke tijd schikt u het beste?” Hij viel zowat van zijn stoel. Zo kan het dus ook!!! Waarom kan dat in Nederland niet zo dan? Waarom moet je hier bijna op je knieën gaan liggen om geholpen te worden? Marnix en ik kwamen er niet over uitgepraat hoe vriendelijk en efficiënt het er toegaat en hoe wij er eigenlijk niet meer aan gewend zijn door artsen als mens gezien te worden, terwijl dat toch normaal is.
Marnix’ operatie valt precies in de week die ik gereserveerd had om naar Theo te gaan. Dat is jammer, maar wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen en ik wil logischerwijze graag wat in de buurt blijven. Dus Theo moet nog maar een weekje wachten en ik heb zo’n idee, dat hij het zonder mij ook uitstekend naar zijn zin heeft en nog niet van heimwee omkomt!

Hoe gaat het inmiddels met het thuisfront? Laten we zeggen: het thuisfront heeft het warm, zeer warm en wie mij kent, weet dat het leven dan een grote klaagzang is voor mij. En ik krijg dan ook onmiddellijk een vreemd soort stoornis: in plaats van een schaduwrijk plekje op te zoeken en me verder niet te bewegen, denk ik: “Ik heb het nu toch al bloedheet, dus ik kan net zo goed iets gaan doen, dan gaat de tijd sneller en is het eerder avond”. Maar ik kan jullie nu tenminste trots vertellen, dat ik een beeldschone tuin heb, waarin geen sprietje gras meer tussen de tegels te vinden is en waarin een halve meter hoge laag onkruid gewied is. Ik vrees hierbij ook enig niet-onkruid gewied te hebben, want soms zat er een soort bol aan het eind, die verdacht veel leek op de bollen die Theo ooit geplant heeft. Maar ja, dat zie je pas als je het er al uitgetrokken hebt toch? Ik dacht vrolijk: “Vooruit Geer, je bent in je knollentuin en daarin kijk je niet op een bolletje”, maar toen ik klaar was, had ik ineens heel veel aarde en weinig plant. “Alles is te koop”, dacht ik en snelde naar het tuincentrum, waar ik met forse hand insloeg. Nu blijkt dat het tuinarchitectonische inzicht van Marnix vele malen beter is dan dat van zijn moeder (van wie heeft hij dat toch?), want die vroeg deskundig welke planten tegen de zon kunnen en welke niet. Ja, weet ik veel, er zitten mooie bloemen aan. Onder deskundige leiding van de buren het zaakje in de grond gezet en nu blijkt ook nog dat ik elke avond heen en weer moet hollen met een gieter, anders leggen ze weer het loodje. Ik wil hiermee maar zeggen: het zal wel zo zijn dat een pelgrim vele beproevingen doorstaat, maar die van het thuisfront zijn ook niet mis!! En nu de clou van dit alles: Ik wil al tijden heel graag naar een appartement, lekker alles gelijkvloers. Mijn lieve Theo verzint bij elk appartement de meest doorzichtige smoezen, want ‘dan heeft hij geen tuin meer!’ En wie zit nu op haar knietjes in de grond te wroeten? Juist!!

Ik krijg nogal wat telefoontjes om te vragen hoe het met Theo gaat en hoe het met mij gaat. Gisteren heb ik heerlijke paella mogen nuttigen bij Bouk en Aska en was ik weer even onder de levenden. Van Jan en Dorien van de Brink kreeg ik een heel gezellige brief met foto’s van Theo en Jan. Het doet me goed dat ook het thuisfront niet vergeten wordt en dat wil ik graag met jullie delen.

Met Marnix gaat het waardeloos om eerlijk te zijn. Hij heeft heel veel pijn en kan absoluut niet zitten. En de lieve Zaanse dokters kunnen dan wel zeggen dat het vanzelf over moet gaan, maar hij is twee maanden verder bijna en om nou te wachten tot zijn vader een goed woordje voor hem kan doen bij Jacobus in Santiago?? Ik bewonder hem heel erg omdat hij toch steeds probeert de moed erin te houden, maar het is bijna geen doen voor hem zo. Dus hij heeft zo eens in het rond gevraagd en gespeurd en vanmorgen onder de koffie en de tompoes (want tradities moeten er blijven) hebben we de informatie die hij van de Alfa-Klinik uit München gekregen had, eens doorgenomen en morgen gaat hij die bellen. Ze schijnen er veel meer te kunnen dan hier, het is een team van een Nederlandse orthopedisch chirurg en een Nederlandse neuro-chirurg, de begeleiding daarna kan hier in Nederland plaats vinden door gespecialiseerde fysiotherapeuten en van “Niets meer aan te doen” willen ze niet weten. Er zijn geen lange wachttijden, dus ik ben benieuwd. Mocht er enige tijd niets op de website verschijnen, dan ben ik dus even naar München!!

Inmiddels is het probleem met de website opgelost, dankzij Jan den Otter die onze host is geworden en dankzij Marnix die alles heeft overgezet en ervoor gezorgd heeft dat we weer draaien, en dat ondanks zijn pijnlijke rug. Ik ben erg trots op mijn mannen!!

Na een onderbreking, die iets langer duurde dan verwacht, zijn we weer ‘in de lucht’. Om me heen liggen nu allemaal stukjes papier, waarop ik het een en ander opgeschreven heb om alles toch een beetje bij te kunnen houden.
We hebben een paar leuke dagen gehad. Het was wel een eind rijden, zeker als je bedenkt dat Theo dat hele stuk gelopen heeft, niet te geloven gewoon. En onderweg kregen we herhaaldelijk sms-jes in de trant van: Hoe ver zijn jullie? Komen jullie wel vooruit? Halen jullie het nog vandaag?, steeds gevolgd door de locatie waar Theo zich op dat moment bevond. Maar uiteindelijk reden we hem dan toch achterop op de D977bis. Het eerste dat ik zag, was dat hij een ontzettend bruine kop heeft gekregen en het tweede dat mij opviel, was dat hij mank liep. Dat kwam omdat hij last van zijn heup had en dat kwam weer volgens hem omdat de glucomotion op was. We hebben nog in de pharmacie gezocht naar een nieuwe voorraad, omdat ik maar één doos had, maar ja, dat wordt moeilijk als je op dat moment niet de Franse woorden weet voor ‘heup’ of ‘gewrichten’. Ja, nu ik weer thuis ben, schieten ze me weer te binnen.
En toen was er voor Theo geen ontkomen aan: zaterdag was rustdag. We sliepen in een chambre d’ hôte bij een Engelsman, een schitterend huis van buiten, maar somber van binnen en Mr. Langdon maakte nou ook niet zozeer een gelukkige indruk. En wat de prijs aangaat, hadden we beter een hotelletje kunnen nemen, dus dat weten we weer voor de volgende keer.
Hoewel we de glorieuze aankomst van Theo in Vezelay gemist hebben, zijn we nog wel naar de basiliek gegaan. Er was net een dienst aan de gang en dan staan voorin de kerk aan de ene kant ‘n stuk of acht monniken en aan de andere kant nonnen te zingen, aan één stuk door. Indrukwekkend vond ik dat en ik kan me goed voorstellen dat dat een enorme indruk maakt als je bent komen lopen. Niet dat ik nu bekeerd ben tot lopen, ook niet als ik dat zo zie. Dan heb ik iedere keer de neiging om te zeggen: “Theo, ik breng je wel een eindje” en vandaag gaf de Arbodokter me de raad te gaan fietsen. Nou, ik schrok me rot! Maar het is heerlijk te zien hoe geweldig enthousiast Theo nog steeds is.
Zondagochtend hebben we Theo en Suzanne afgezet bij het Lac de Settons en Ton en ik zijn weer teruggereden naar onze plichten met een kapotte filmcamera in de auto. Daar ben ik maandag meteen mee naar de winkel teruggegaan, waar ze me vertelden dat ze hem op moesten sturen en dat duurt vier tot zes weken. Dus ik heb het hele verhaal verteld en ik ga nu ongegeneerd reclame maken voor BBC in Zaandam, want die hebben alle begrip getoond en gedaan wat ze konden om te helpen. Vooral Peter Ladru, die ervoor gezorgd heeft dat ik vandaag een gloednieuwe leencamera op kon komen halen. Zoveel service vind je niet vaak meer!
Vandaag heb ik ook de nieuwe schoenen voor Theo opgehaald en nu rest mij dus nog een probleem: Hoe krijg ik schoenen en camera nou bij Theo? Iemand van de lezers zin in een tochtje naar Midden-Frankrijk soms???? De schoenen kan ik wel opsturen, maar dat durf ik niet echt met de camera, dus iemand nog een ander ludiek idee?????

Marnix woont inmiddels in zijn nieuwe huis, dus dat is deze week nog even helpen met opruimen en dan is het geklaard. Ik ben eerst maar eens met een auto vol troep naar het grofvuil gereden, omdat de hele gang volstond. Op de terugweg kwam Marnix op het idee dat hij nog een kast nodig had, dus die zijn we gaan kopen en tegelijk ook maar een paar tafeltjes en toen was er gelukkig weer iets in elkaar te zetten, met als gevolg dat de gang nu weer net zo vol staat met lege dozen, enz. Dus morgen nog maar een keer gezellig naar de vuilstort. Ach ja, het thuisfront mocht zich eens gaan vervelen!

Ja, ik weet het, ik kreeg moppers omdat er niet elke avond stipt op tijd iets nieuws op de website stond, maar ik kan er niets aan doen. Soms werd het nachtwerk en dan lagen jullie allang op één oor (op twee ligt zo lastig). Maar enfin, het grootste werk ligt nu achter ons, wat rest is de ‘finishing touch’. Want een werk was het en zonder de onschatbare hulp van Ton, Suzanne en René zou het allemaal niet zijn gelukt. Maar nu krijgt Marnix dan toch een leuk en gezellig appartement. Wat te denken van een lyrische beschrijving als: een woonkamer, waarvan de muren juni zijn, de keuken opgewekt, de slaapkamer in een combinatie van warm terra met paraffine en het toilet in jeansblauw? Voor wie nu denkt dat het me in het hoofd is geslagen: zo heten de kleuren die we in drie lagen op de muren hebben geschilderd. Om toch ook eenvoudig te blijven, is de badkamer in wit en rood gehouden. In het linoleum dat er ligt, kun je je nu spiegelen en alles blinkt van de properheid, wat ik van mijn huis hier helaas niet kan zeggen. Marnix en ik zijn samen wezen winkelen en dat is dan voor moeder een klein voordeeltje van zijn rugpijn, want dit is in de laatste dertig jaar niet meer voorgekomen. En dan zo eensgezind! Wij gingen op naar Ikea met zijn tweeën en waren het er na afloop over eens dat het een rotzaak is, maar goedkoop en daar gaat het maar om. We zijn begonnen met de aanschaf van een afzuigkap en die waren allemaal van roestvrij staal en € 800 of daarboven. Toen vielen wij allebei op een zwarte, die bovendien ‘maar’ € 340 kostte. “Ja”, zei de verkoper neerbuigend, “deze verkopen we niet meer, want niemand koopt dat, iedereen wil roestvrij staal”. Waarop we de man duidelijk hebben gemaakt dat wij niet iedereen waren en dat hij daar toch hing, dus dat we die wilden hebben. Hij was zo goed niet of hij toog naar het magazijn om te zien of er ergens in een verloren hoekje nog één stond. En ja, zowaar, en bovendien kregen we hem toen voor € 110. Moe den Otter zou erg tevreden over ons geweest zijn.
We hebben trouwens ook erg veel gelachen tijdens de werkzaamheden. In het trappenhuis stond een heleboel rotzooi van de vorige bewoner. Dus ik aan ‘t mopperen, dat dat geen stijl was en dat ze dat nog maar eens even weg moesten halen. Hoor ik ineens Suzanne, die tussen die troep stond te kijken, mompelen: “Volgens mij is dit een complete kast”, waarop we de hele handel naar binnen hebben gesleept en er dus inderdaad een geheel gedemonteerde, maar complete TV kast bij bleek te zitten. Die is weer netjes in elkaar gezet door René en Ursula, gelakt door Andries en dat is dus een gratis kast. Zegt Marnix ineens: “Ja, maar misschien staat die te wachten tot ze hem nog op komen halen. Hebben jullie die niet gewoon gepikt eigenlijk?” Nou, gepikt of niet, hij staat er en een knapperd die hem weer wegkrijgt.
Niet alles ging over rozen, want het bleek dat wij bij Ikea een halve linnenkast hadden aangeschaft. Er waren twee dozen, maar ja, wij hadden er maar één. Dus wij zaterdag weer naar Ikea om de andere doos en ik weet niet of jullie dat weten, maar dat moet je dus nooit op zaterdag doen!! Enfin, het is gelukt en je kunt ook wel lachen, want hebben jullie wel eens geprobeerd een driezitsbank mee te nemen in een Citroen C3? Dat zagen wij gebeuren: een halve zit kon in het autootje en de overige tweeëneenhalve zit staken dus hoog de lucht in. Goed, Suzanne en ik hebben bij terugkeer de kast in elkaar gezet en konden vol trots constateren dat wij slimmer zijn dan Youp van ‘t Hek, want wij hielden geen plankjes over.
Marnix kan nu wel beter lopen, maar zitten is nog hopeloos, dus daar valt nog wel wat aan op te knappen door de heren doktoren. Verder ga ik donderdag naar Vezelay om Theo te zien, die moet dan dus weer een rustdag nemen en dat bevalt hem niet erg, merk ik. Voor die tijd moet de auto nog wel even schoon, want zo kan ik de chef niet onder ogen komen natuurlijk. Ik zal blij zijn hem weer eens even te zien en bij te kunnen praten. Het gevolg zal wel zijn, dat jullie dus een paar dagen niets op de website zien verschijnen, maar alla, de meesten van jullie zijn toch op vakantie!

Even de laatste berichten van het thuisfront. Gisteren kwam de neuroloog drie minuten bij het bed van Marnix staan om te zeggen dat hij wel naar huis kon. Punt. En weg was hij. Dus Marnix zei tegen de verpleging dat hij dit eigenlijk geen stijl vond, want wat schiet hij hier nu mee op? Hij had toch wel een paar alternatieven verwacht. Dat vond de verpleging ook en zei dat ze een afspraak voor hem gingen regelen met de neuroloog, want dat hierover gesproken moest worden. Goed, ik heb hem opgehaald, zijn bed in zijn woonkamer gesleept, zodat hij tenminste tv kon kijken en zo scharrelt hij nu een beetje door zijn huis, maar lekker gaat het niet. Hij kan heel slecht lopen en absoluut niet zitten, nou, dan wordt je wereld erg klein. Vanmorgen kreeg hij de sleutel van zijn nieuwe huis, dus ik kwam hem halen en toen ging de telefoon…het ziekenhuis, dat hij om twaalf uur met de neuroloog kon praten. Het was kwart voor twaalf, dus eerst naar het ziekenhuis. De neuroloog zei zowaar iets, dat leek op een excuus. Hij begreep nu toch ook dat dit zo niet kan en er toch iets zal moeten gebeuren. Nu krijgt hij op de pijnpoli een zenuwblokkade om te kijken of dat helpt en verder gaat hij naar een revalidatie-arts. Dan moet die in ieder geval maar iets bedenken, waardoor het voor hem weer een beetje leefbaar wordt, want hier word je niet vrolijk van.
Toen maar weer naar huis, zodat hij een poos kon liggen en uiteindelijk toch de sleutel gehaald en even in zijn nieuwe domein gekeken. Het is een leuk appartementje, vrij grote woonkamer met keuken en een grote slaapkamer. Het enige minpunt is eigenlijk het uitzicht, of liever gezegd: hij heeft geen uitzicht, maar verder ligt het midden in de stad en dat is leuk, want je zit overal dichtbij en zeker nu is dat een groot voordeel natuurlijk. Er moet nog wel het een en ander aan gebeuren, plafonds gewit en muren gesaust, want hij vond een lila slaapkamer niet echt het einde. Dat is zacht uitgedrukt, want het is gewoon afgrijselijk en bovendien zou ik ook niet in een blauwe woonkamer willen zitten. Hij vindt het uiteraard vreselijk dat hij niets kan doen, maar hij heeft nog vijf weken om te verhuizen en ik ben vanwege mijn landgoed inmiddels een ervaren verver. Ja, ik denk om mezelf (om vast enige vragen voor te zijn) en mijn gordelroosje in de nabloei, en als het niet lukt, dan is er altijd nog de ‘echte’ schilder. Ik heb wel binnenpret, want het loopt natuurlijk altijd anders dan je denkt. Toen Theo net weg was, dacht ik: “Hoe houd ik mezelf nu bezig ’s avonds en in het weekend en zo?” Nou, dat probleem is tenminste opgelost, de dagen vliegen voorbij.
Marnix en ik genieten elke dag van Theo’s verhalen en het feit dat het tot nu toe zo lekker gaat. Dat maakt heel veel goed en zeg nou zelf, zien jullie Theo muren schilderen of zo? Hij kan van alles, die schat, maar bij zulk werk is het beter dat hij ver uit de buurt is. Kortom, wij als thuisfront versagen niet!

Wie nu denkt dat er intussen op het thuisfront niets gebeurt, kent ons niet. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Marnix heeft geniest! Dit geheel alledaagse gebeuren heeft er bij hem toe geleid, dat hij daarbij het gevoel had of iemand met een mes in zijn rug stak. Vervolgens ging het licht bij hem uit en werd hij wakker op de vloer van de keuken. “Komaan”, dacht hij, “ik hoor hier niet”, maar hij kon niet opstaan en heeft zich vervolgens met ware heldenmoed naar de telefoon gesleept. Als een goede moeder heb ik uiteraard het werk het werk gelaten en ben te hulp geschoten. Enfin, dokter erbij, je weet hoe dat gaat, vervolgens naar de neuroloog. Die keek even en liet toen een bed voor hem opmaken in het ziekenhuis. Dus dat ging allemaal lekker snel, vooral omdat er dezelfde dag nog een MRI-scan gemaakt is. Daar kreeg hij vanmorgen de uitslag van: twee hernia ’s tegelijk maar liefst! De neurochirurg kwam ook langs, maar volgens hem heeft opereren alleen zin als je ook pijn in je benen hebt en niet als je pijn in je rug hebt. Dit was weer geheel nieuw voor ons, maar alla, de chirurg is ook nog maar net afgestudeerd. Dus nu is het even afwachten wat er dan wel gaat gebeuren.
Het is heel erg beroerd voor hem, aangezien hij per 1 mei zijn andere huis krijgt en hij net was begonnen in het Kunstcentrum. Die vreugde heeft hij precies één dag mogen beleven.
Maar…tot nu toe zijn wij tevreden over de snelheid van handelen, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. En ondanks alle kommer en kwel waren er toch nog een paar grappige dingen: De huisarts belde met het ziekenhuis en kreeg de boodschap dat hij een bepaalde injectie toe moest dienen tegen de pijn. Nou had hij die natuurlijk niet bij zich, dus moeder racete met hoge snelheid naar de apotheek, was alweer bijna terug, toen de huisarts belde dat hij ook nog een ontsmettingsdoekje nodig had. Met ware doodsverachting het stuur weer omgegooid en al met al heeft het zo’n drie kwartier geduurd voor ik weer terug was. En al die tijd heeft de huisarts bij Marnix gezeten. Hij had ook de band, die je om je arm krijgt om de aderen goed te zien, niet bij zich, maar gezamenlijk hadden zij besloten dat het ook heel goed ging met de oplader van de mobiel. Kijk, dat vind ik nou geweldig zoiets, we hebben echt een super huisarts.
Verder zaten we in de onderzoekkamer van het ziekenhuis op de dokter te wachten, toen ik ineens een plastic flesje met nog een klein beetje alcohol erin zag staan, dat nou net zo mooi klein en flexibel zou zijn om wasmiddel voor Theo in te doen. Dat flesje stond gewoon te vragen om gepakt te worden. Marnix zei: “Stop in je tas” en dat flesje leek mij bemoedigend toe te lachen, dus ik pak het, doe mijn tas open, houd het flesje erboven, zeggend: “Nou ja, het is zo ‘n handig flesje” en…….. daar opende de deur zich en kwam de dokter binnen. Ik voelde me drie en Marnix lag dubbel. De dokter zei niets, maar toen hij weer weg was, zei Marnix streng tegen me: “Hij zag het wel, hoor!” en stelden wij ons even voor, dat hij, als we weggingen, zou zeggen: “Mevrouw, wilt u even dat flesje uit uw tas halen en terugzetten?” Maar…… ik heb het flesje en hoop nu maar dat Jacobus met me eens zal zijn dat in dit geval het doel de middelen heiligt en anders moet Theo maar een extra kaarsje voor me branden!
Marnix en ik zouden dit weekend naar Namen gaan om Theo nieuwe gidsen, schone T-shirts en…. wasmiddel te brengen, maar nu ligt de zaak even anders. Gelukkig nemen Arij en Ellen de honneurs waar en kan ik hier even standby blijven. Maar mocht er de komende tijd enige onregelmatigheid in de berichtgeving op de website zijn, dan weten jullie dat ik even druk bezig ben en echt geen tijd heb om het nieuws erop te zetten, hoewel ik natuurlijk wel mijn best zal doen.