Vanmorgen ben ik om half zes Portugese tijd opgestaan en om half zeven vertrokken. Het was nog donker. In het donker stak ik om een uur of zeven de grensbrug over naar Spanje en daar bruiste het al van leven, want daar was het bijna acht uur. Dus ik deed een uur over één enkele stap.
Het was vandaag weer supermooi, stralend weer, zo tussen de 25 en 30 graden. Heerlijk gewoon. Gery dacht dat ik het wel warm zou hebben, maar sinds ik 40 graden heb gehad, heb ik mijn grenzen verlegd wat de hitte betreft. De zon kreeg mij bij 40 graden klein, maar bij deze temperatuur zeg ik nu: “De kou is uit de lucht”.
Het was ook een hele mooie route, vooral het beginstuk. Ik heb niet veel van de stad Tui gezien, want de route liep buitenom en ik had geen tijd. Jazeker, een pelgrim heeft ook wel eens geen tijd, omdat hij nog ver moet.
Eerst liep ik rustig alleen, maar zo tegen negen uur, half tien kwam me een hele stroom pelgrims achterop. Ik begreep hoe dat kwam, omdat ik langs een paaltje liep, waarop stond dat het nog 110 km naar Santiago de Compostela is. Nou, logisch dus, want je moet de laatste 100 km lopen. Dus de meute is in Tui begonnen. Nou ja, best gezellig, ik heb ook steeds de Frans-Canadezen weer gezien.
Hier in Spanje is alles duidelijk veel meer op de camino ingesteld. Er zijn een heleboel café’s langs de route en als je daar binnenstapt, is niet de eerste vraag: “Wat wilt u drinken?” maar: “Hebt u een credencial?” Dan krijg je eerst een stempel en daarna iets te drinken. Kijk, en dat is dan weer een leuk moment, als de nieuwbakken pelgrims mijn kaart met stempels zien, want ik heb natuurlijk de meeste. De mannen kijken alleen, zeggen niets, maar je ziet ze denken. De vrouwen roepen gewoon luidkeels: “O, wat hebt u er veel!”
Ook zie je hier overal langs de weg koelautomaten staan, gewoon in een tuin of zo, meestal met twee stoeltjes erbij. Daar mik je wat geld in en dan heb je heerlijk koel water of frisdrank.
Tussen de middag heb ik mijn eerste Spaanse boccadillo (een soort broodje met van alles erop) gegeten en ik kon hem nog steeds niet helemaal op.
Onderweg kwam ik langs twee albergues waar ik zou kunnen slapen, maar daar had ik niet veel zin in. Ik heb dan altijd problemen omdat ik de GPS, telefoon, etc. moet opladen en er voor veertig man maar één stopcontact is. Dus toen heb ik mijn stoute schoenen maar aangehouden en ben doorgelopen naar Redondela via een bergrugje, waar ik, als ik heel goed keek, in de verte een piepklein stukje van de zee kon zien.
In Redondela kon ik niet meteen een goede slaapgelegenheid vinden en aangezien ik vandaag 32 km gelopen heb, vond ik het welletjes. Ik kwam langs een taxistandplaats, de chauffeur heeft mij voor € 5 naar een pension net buiten de stad gebracht en daar zit ik nu op mijn gemak. Morgen ga ik voor € 5 weer met de taxi terug naar mijn startpunt en dan wordt het verder een kalme dag, want dan is het maar 18 km naar mijn volgende stopplaats.
Het lopen in Spanje heeft trouwens ook nadelen: Ik kan hier namelijk vanavond pas om negen uur gaan eten en, eerlijk is eerlijk, het Spaanse eten is lang niet zo goed als het Portugese. Maar goed, ik neem deze beproeving blijmoedig zoals een pelgrim betaamt.
Nu ga ik wassen, douchen en ik zie dat ik dan net nog een lekker dutje kan doen voor het etenstijd is. Welterusten dus.