Vanuit Caldas de Reis weer een hartelijke groet van mij. Ik heb een hele mooie route gelopen vandaag, goed begaanbare, rustige wegen. Ik ben weer in Galicië, dus er staan hier weer overal kruisen langs de weg. Daar zitten soms echt hele mooie tussen.
Vanmorgen was het nog mooi weer, vanmiddag werd het bewolkt en ik heb zelfs een fikse regenbui gehad. Nog niet zo erg dat ik mij in mijn regenkleding moest hullen. Ik heb dit keer een paraplu meegenomen en die zit in de zijzak van mijn rugzak, dus daar kan ik in geval van nood zo bij en dat is me vandaag uitstekend bevallen. Als het de hele dag regent, is het natuurlijk niet handig, maar bij een bui wel. Dus pelgrim Theo liep vandaag met staf en paraplu. Het zal wel geen gezicht geweest zijn, maar eerlijk gezegd, ik zie geen pelgrim die er mooi uitziet. Het is allemaal hetzelfde: grote schoenen, vale korte of lange broek, T-shirt dat zijn beste tijd gehad heeft. Nou, een pelgrim is dus makkelijk te herkennen en vandaag waren er weer vele onderweg. Achteraf gezien heb ik alles niet zo handig uitgestippeld, want als ik zo doorga kom ik zaterdag tegen de avond in Santiago de Compostela aan en dan willen de meeste pelgrims natuurlijk aankomen, want die willen allemaal op zondag het wierookvat zien zwaaien. Alle hotels zitten dan ook vol, ik heb dit keer toch maar gereserveerd en kon alleen nog 5 km buiten Santiago op de Monto de Gozo terecht. Nou ja, ik heb in ieder geval een kamer.
Ik zit hier nu in Caldas de Reis in een Spa-hotel, waar ik dus allerlei moeilijke, maar gezonde toestanden met water kan krijgen: sauna, sproeien hier, sproeien daar. Nou, ik vind het wel best zo. Naast het hotel is een bron en daar komt water uit van 40 graden. Dus elke pelgrim steekt zijn voeten eronder en dat is heel gezellig.
Hoewel ik niet van alle Spa-evenementen gebruik maak, nam ik wel een heerlijk bad. Daarna wilde ik mijn kleren wassen, alleen kwam er toen geen water meer uit de kraan, laat staan gezond water. Dus ik daalde af om mijn beklag te doen en het antwoord was lakoniek: “Ja, ze zijn buiten met iets bezig, er zal zo wel weer water zijn”. Dat is nu al een paar uur geleden, maar water is er nog steeds niet. “Nou”, dacht ik, “dan maar eerst een internetcafé”. Ik vroeg aan de eigenaar van het hotel of er ergens een internetcafé was. Hij begreep mijn Spaans niet en aangezien hij het woord ‘internet’ wel begrepen had, gaf hij mij het internetadres van het hotel. Daar schoot ik natuurlijk niet veel mee op, dus de discussie ging zo goed en kwaad als het kon verder en uiteindelijk begreep hij toch dat ik niet met een computer in mijn rugzak liep. Vervolgens liep hij dus weg naar buiten, de straat op. Ik had geen flauw idee waar hij naar toe ging, maar besloot maar even te wachten. Na ongeveer tien minuten kwam hij terug met een piepklein laptopje, die hij neerzette, voor me opstartte en me vervolgens stralend aankeek. Ik heb hem zeer hartelijk bedankt natuurlijk, maar kon er niets mee. Na een minuut of tien gedaan te hebben alsof ik druk bezig was, riep ik dat het gelukt was en zo waren wij allebei zeer tevreden. Het is toch steeds weer geweldig te merken hoe mensen hun best voor je doen. De wereld is zo slecht nog niet.
Het hotel zelf is een beetje vergane glorie met een interieur uit de jaren vijftig. Er is wel een restaurant bij, maar dat gebruiken we niet. En er is dus wel gezond bronwater, maar dat komt alleen niet uit de kraan. Ach, wat maakt het allemaal uit en waar zou je je druk om maken? Het lukt me weer heel goed me niet meer druk te maken, er komt altijd wel ergens een oplossing voor een probleem(pje). Het is me zelfs gelukt vanmiddag buiten de normale etenstijd in een pizzeria een pizza los te peuteren, dus het probleem van de gierende honger om een uur of zeven en dan nog twee uur te moeten wachten, had ik vandaag niet. Vanavond heb ik met vijf Duitse pelgrims gegeten en ook dat was weer erg gezellig. Zo vliegen de dagen ook hier om.