Allereerst iedereen bedankt voor het (trouwe) commentaar en het meeleven, dat is en blijft geweldig. Leuk ook een berichtje van de dochter van mijn mede-pelgrim, dat heb ik uiteraard voorgelezen en we zijn zeer tevreden over de belangstelling. Geweldig bedankt allemaal en ga zo door!! Het was een hele mooie route vandaag en we hadden schitterend weer, vooral vanmorgen. Vanmiddag werd het heiig en dan zie je niet zo ver meer, maar het was een uitstekende dag. Mijn voet is nog steeds keurig dicht. Marianne heeft hem afgeplakt met leukoplast vanmorgen en dat heeft de hele dag keurig gezeten en ik heb geen centje pijn gehad. Maar opdat jullie niet zullen denken dat het een pleziertochtje is (dat denken jullie toch al vanwege die bussen en treinen natuurlijk) heb ik nu een andere kwaal bedacht: Ik kreeg overal jeuk en daarna blaasjes, die open gaan. Ik heb nog even gedacht aan de vlooien van vorig jaar, maar volgens Marianne was het een zonne-allergie. Verbazingwekkend bij de weinige zon die er tot nu toe geweest is, maar in de apotheek zeiden ze ook meteen dat het dat was. Zo zie je maar hoe wonderlijk de wegen van een pelgrim zijn: het ene jaar loop je constant in de zon en heb je nergens last van, het andere jaar krijg je iets bij de eerste zonnestralen.
Over wonderlijke wegen gesproken: onze redeneringen zijn soms net zo krom als de wegen. Vanmiddag zijn we een stuk verkeerd gelopen en werden we staande gehouden door een echtpaar, dat ons met veel armgezwaai vertelde dat we niet op de camino liepen en dat we dus verkeerd waren gelopen. Dus dat werd omdraaien en teruglopen. Later hebben we toen maar een stukje afgesneden ”omdat we toch al te veel hadden gelopen“. Al met al hebben we zo’n 25 km gelopen, dus toch een respectabele afstand. Onderweg zijn we door een heel leuk Middeleeuws dorp gelopen, Santillana del Mar. Dat is ook wel leuk, elke plaats heet hier ‘aan zee’, maar we zien de zee overdag helemaal niet vaak, omdat we toch meer in het binnenland zitten. Eigenlijk zou de plaats dus ‘Santillana-Binnen’ moeten heten, zoals wij Nederlanders dat eerlijk doen. Maar dat mag me de pret niet drukken, als we heel hoog zitten, zien we de zee, dus je moet het gewoon ruim zien. De mensen zijn in deze omgeving weer een stuk opener en bereid tot een praatje. Er staan hier allemaal kleine ronde gebouwtjes en toen we een boer zagen, hebben we gevraagd waar die voor dienden. Toen stond in een mum van tijd de hele boerenfamilie om ons heen. Ik kreeg een nieuwe stok van hem, want hij vond mijn oude niet goed genoeg en we begrepen dat die gebouwtjes dienen voor de opslag van mais. Er zitten ook allemaal gaten in om door te laten waaien. Uiteraard heb ik gewoon mijn eigen staf gehouden, die mag mij blijven vertroosten!
We zijn vandaag geëindigd in het klooster in Cobreces, waar we ontvangen werden door een stokoude broeder, die amper meer de trapjes op en af kon. We slapen in een gebouwtje op het terrein van het klooster en we hebben per land een kamer: Frankrijk, Duitsland, Nederland en Amerika is ook weer zojuist gearriveerd. Regelmatig zie ik nu weer dezelfde pelgrims en dat is gezellig. Nu is het bijna zeven uur en tijd voor de vesper. Daar gaan we met zijn allen naar toe en dan samen eten in een restaurant. Dat wordt nog opschieten, want we moeten om half tien binnen zijn!!