Ja, veel valt er nog niet te vertellen natuurlijk. Vanmorgen om vier uur het bed uit en naar Schiphol. Ik had mijn stok niet ingepakt, maar voorzien van etiket en zo. Allereerst verbazing bij de incheckbalie: “Moet die stok ook mee?” Vervolgens moest ik er mee naar de speciale bagage, maar dat moest mijn rugzak ook, dus dat was geen punt. Ook daar dezelfde verbazing: “Moet die tak mee?” Ik zei streng: “Ja en je moet er goed op passen”. Dat heeft niet geholpen.

Om half tien was ik in Barcelona en daar moest ik viereneenhalf uur wachten voor ik in kon checken voor Sevilla. En viereneenhalf uur wachten op een vliegveld is heel, heel erg lang. Je loopt eens een beetje, je leest een beetje, je eet iets, je hangt een beetje in een stoel en je zit te barsten van de slaap. De tijd komt niet om.
In Barcelona was het trouwens zwaar bewolkt, dus ik begon al te denken dat ik beter een trui mee had kunnen nemen in plaats van zonnebrand.

Maar gelukkig, toen ik uiteindelijk om half vijf in Sevilla arriveerde, scheen de zon volop en het is 32 graden. Helaas bleek mijn stok de tocht niet te hebben overleefd. Hij is in tweeën gebroken en nu heb ik alleen nog maar de bovenste helft. Ik had hem dus, achteraf gezien, beter weer helemaal goed in kunnen pakken. Het is wel jammer, die stok is zo trouw met me mee gegaan, maar vooruit, niets aan te doen.

Met de taxi ben ik naar het hotel gegaan, waar de receptioniste zei, dat 32 graden nog wel ging: “Het is nog geen zomer”, zei ze. Ik sloeg meteen terug dat ik vanmorgen met 4 graden vertrokken was (een beetje overdrijven mocht wel, vond ik) en dat maakte de gewenste indruk.
Het is een mooi hotel. Het staat in een heel nauw straatje. Vanuit mijn kamer kijk ik uit op een patio vol met bloemen en een fonteintje. Daar wordt morgenochtend het ontbijt geserveerd. Dat gaat dus wel lukken.
Nu ga ik eerst een dutje doen, want daar ben ik wel even aan toe. Morgenochtend wil ik om half negen bij de mis zijn om vervolgens een stempel te bemachtigen en de rest van de dag ga ik dan Sevilla bekijken en proberen een goede stok te bemachtigen, want die heb ik natuurlijk wel nodig. En dan begint vrijdag de echte Camino!

Via de la Plata
10-4-2011
De kogel is door de kerk!!! Na veel wikken en wegen hebben Gery en ik vanmorgen besloten dat ik toch nog een keer een pelgrimstocht ga maken. Deze keer is het de zogeheten ‘Via de la Plata’. Vertaald is dat de Zilverroute. Wikipedia schrijft daar in het kort het volgende over:
Camino Mozarabe en Via de la Plata
Ook bekend als de zilverroute of de weg. De Via de la Plata (ooit een Romeinse weg die Italica en Asturica Augusta verbond) begint in Sevilla, van waaruit het naar het noorden gaat naar Zamora via Caceres en Salamanca. Hij wordt veel minder gebruikt dan de Franse route en zelfs minder dan de noordelijke route. Na Zamora is er een keuze. De eerste route loopt westwaarts en loopt via Ourense naar Santiago. De andere route loopt naar het noorden naar Astorga van waaruit de pelgrims naar het westen kunnen via de Franse route, de Camino Frances naar Santiago.
De Camino Mozarabe-route loopt van Granada door Cordoba en komt later samen met de Via de la Plata in Merida.

Alhoewel de voorbereiding misschien niet heel degelijk was, verheug ik me er toch heel erg op. Ik heb ontdekt dat elke tocht weer heel anders is. En ik kijk uit naar wat deze reis me weer zal brengen. Ik heb erg lang geaarzeld, want ik dacht dat het na vier keer wel eens genoeg zou zijn. Voor Gery betekent het natuurlijk toch weer heel lang alleen zijn. Maar we hebben een en ander goed doorgepraat en met dit resultaat dus. Blij, blij blij!!!

Woensdagmorgen om tien voor half acht vertrek ik van Schiphol en dan arriveer ik om half vijf in Sevilla met een overstap in Barcelona. In eerste instantie was ik van plan in Cadiz te beginnen, maar omdat het volgende week in Sevilla enorm druk zal zijn in verband met de semana santa (heilige week) heb ik dat idee maar laten vallen. Ik ga dus vanaf Sevilla meteen aan de wandel. Wel ben ik van plan een dag in Sevilla rond te kijken. Tenslotte ben ik er nog nooit geweest en het schijnt een heel mooie stad te zijn.

Dus dan vrijdag echt aan de wandel. Volgens mijn gidsje is de weg naar Santiago de Compostela via Ourense 977 km. Normaal gesproken kan ik dat dus in zes of zeven weken doen. Maar ik ben vast van plan me niet te haasten, dus houd me niet aan die periode. Als alles goed gaat, komt Gery me weer in Santiago ophalen.
Het thuisfront gaat weer voor de website zorgen, dus dat is in goede handen. Ik hoop dat jullie ook een beetje kunnen genieten van mijn wandeling. Ik verheug me er bijzonder op.

Vaya con dios en ultreia