Ik ben weer vertrokken in het donker. Toen het licht werd, bleef het een beetje bewolkt, dus dat werd een klein beetje mopperen, Een klein beetje maar, want onderweg was een mevrouw appels aan het plukken en toen ze mij zag, wilde ze me meteen een zak appels geven. Die kon ik natuurlijk niet meesjouwen, maar ze vond drie appels het absolute minimum, dus die kreeg ik mee. Een eindje verder stond een vrouw aan de boom te schudden om de noten eruit te krijgen en daar ging het op dezelfde manier: ik was zo goed niet of ik moest een stapel walnoten meenemen ‘om de camino te kunnen gaan’. Geweldig, hè?

Nou, toen het tegen twaalven ook nog zonnig werd, liep een tevreden man de 20 km naar Pontevedra. Dat was niet zover, dus ik was er bijtijds en heb maar weer eens een luxe hotel genomen, omdat in de refugio’s op dit moment hele schoolklassen slapen. Ik heb weer een lekker hotel met bad en airco, dus met deze pelgrim lukt het allemaal wel. Pontevedra is een hele mooie plaats en ik had de hele middag bijna om alles te bekijken. Er is hier een kerk die gewijd is aan de heilige Peregrina en erin is dus ook een beeld van een vrouw. Sinte Jacoba, zullen we maar zeggen. Nou, het leek me wel leuk om daar een stempel te halen, dus ik ben weer teruggelopen naar mijn hotel om mijn credencial te halen. In de kerk was inmiddels een hele groep vrouwen gearriveerd en ja, ik kan het dan niet laten om dan heel overduidelijk met mijn helemaal uitgevouwen credencial te wapperen, zodat alle stempels te zien zijn. Succes verzekerd, want de dames roepen me meteen toe: “Oooooo, wat heeft u er veel!” En ik dan, zogenaamd bescheiden: “Ja, ik ben in Lissabon begonnen”. Nou hoop ik maar dat deze hoogmoed niet voor de val komt.
Het enige nadeel van Spanje is dat ik pas om negen uur vanavond kan eten. Dat is laat en dan stik ik van de honger. Dus wat doe je dan? Dan ga je snoepen of veel tapas eten. Met als gevolg dat ik me van de week gewogen heb en volgens mij geen enkele kilo ben afgevallen. Nou ja, laat maar dan.
Jongens, het is hier toch zulk geweldig weer: vanavond nog 22 graden. Dat is toch wel heel lekker, als je buiten in het park op een bankje je sigaartje kan roken.
Vanmiddag zat ik met een paar Zwitserse pelgrims op een terrasje achter een potje bier. Niemand was na deze afstand echt moe, we zaten lekker buiten en, zoals de Zwitsers tevreden klaagden: “Es ist ganz schwierig hier”. Ja, ja, we hebben het hier heel moeilijk, alleen ben ik bang dat jullie me niet geloven.
Maar goed, volgens de laatste berichten dreigt er wel wat regen. Gelukkig niet veel. Ik hoor dat het bij jullie vandaag ook mooi weer was, dat gun ik jullie heus ook wel, hoor!
Mijn voeten doen het weer redelijk, ik begrijp dat er nog steeds geen nieuwe regering is, dus ik blijf nog maar een weekje weg, jullie redden je wel zonder mij!