Vandaag heb ik niet zoveel beleefd, dat wil zeggen, ik heb gelopen en gelopen en vind dat nog steeds prima. Gery vertelde dat veel mensen tegen haar zeggen dat ze het een hele prestatie vinden, maar dat is het niet, vind ik, want het is leuk. Volgens Gery ben ik nu een echte calvinist: als het leuk is, is het dus geen prestatie.
Maar hoe dan ook, de voeten doen het goed, het humeur is in orde, het weer is lekker, dus er valt niets te klagen.

Ik ben om zeven uur vertrokken vanmorgen en was, met de pauzes meegerekend, om kwart voor drie in Zamora. Ik heb dus stevig doorgelopen. Na die 32 km was ik wel blij dat ik er was, ik vind die afstand wel een beetje de limiet voor mij om het leuk te houden.
Een paar dagen geleden was het land hier ‘woest en ledig’, maar nu is het landschap helemaal veranderd. Het gebied, waar ik nu loop, is helemaal gecultiveerd en is landbouwgebied. Ik heb over grote vlaktes gelopen op hele rechte wegen. Het is wel wat afwisselender dan de Meseta op de Camino Frances, al lijkt het er in de verte wel een beetje op.

Na aankomst in Zamora ben ik eerst maar eens gaan eten en heb toen mijn hostal opgezocht, waar Margrit al een kamer voor mij had geregeld. Wat een luxe, hè? Ik heb vanuit mijn kamer het zicht op de Plaza Mayor en wat ik zie, vervult mij met vrees: ik zie namelijk een berg muziekinstrumenten en versterkers die opgesteld worden. Ik ben bang dat ik vannacht weer van een feest ga genieten. Nou ja, dat zien we dan wel weer.
Vanavond ga ik eten met Margrit en waarschijnlijk de gastheer van de albergue hier die voor het laatst is. Dus dat is gezellig.

Zamora is een wondermooie stad, te vergelijken met Braga in Portugal, waar ik vorig jaar was. Alles is Middeleeuws, de bijnaam van de stad is: ‘Het museum van de Romantiek” en er staan wel drieëntwintig kerken, geloof ik.
Dus nu ga ik eerst eens iets bekijken, anders zie ik er niets van en ik wil in ieder geval de kathedraal zien.
Morgen wandel ik weer verder.