Ik kon vandaag uitslapen tot acht uur, maar ik was om half zeven al wakker vanwege de herrie op straat. Eigen schuld, de eigenaar van het hotel had ons gewaarschuwd. We konden ook een kamer aan de achterkant krijgen, maar we dachten: “Ach, zo’n straatje is heus wel rustig”. Niet gerekend op toeters, vuilniswagens, schoonmaakwagens en zo.

Na het ontbijt wilden we met het treintje door de stad. We hebben een half uur zitten wachten, maar het treintje kwam niet. Dus dan maar eerst de kerk bekijken. Of kerk? Er staan twee kathedralen vlak naast elkaar, een oude en een ‘nieuwe’, de toren van de nieuwe is gebouwd in de oude kathedraal. Heel bijzonder.
Iemand in de kathedraal vertelde dat je op dinsdagochtend gratis op het dak van de kerken mocht lopen, dus dat hebben we meteen gedaan. Je moest door de toren omhoog en daar hebben ze een soort wandelroute over de daken gemaakt. Het was heel erg leuk, je kon heel Salamanca en omgeving aan je voeten zien liggen. Af en toe ging je naar binnen en dan kon je de kerken van bovenaf zien.

Daarna hebben we het ‘huis van de schelpen’ aan de buitenkant bezichtigd. Daar heeft een koopman gewoond die er zo trots op was dat hij tot de orde van Santiago behoorde, dat hij wel tweehonderd schelpen aan zijn huis heeft laten beeldhouwen. Heel curieus.

Ja, en toen was het tijd voor een lichte lunch na de zware maaltijd van gisteren. Toen hadden we namelijk trek in biefstuk en we kregen toch een lap op ons bord, daar kon een weeshuis van eten.
We hebben even gekeken waar de albergue van Salamanca was, die ziet er ook goed uit trouwens. Daar hebben we een tijdje staan praten met een Engelsman die er een paar weken gastheer was geweest en nu over een paar dagen weer verder ging met de camino.
Uiteindelijk is het toch gelukt om in het treintje te raken en een rondje door de oude stad te rijden, maar aangezien het hotel midden in de oude stad staat, zagen we niet veel nieuws.

Daarna zaten we op ons gemak buiten. Margrit wilde in haar dagboek schrijven en ik wilde ansichten gaan schrijven, maar wie kwamen daar aan lopen? Janine en Manuelo, onze Oostenrijkers. Zo leuk, ik dacht dat we hen niet meer zouden zien, maar dan staan ze toch ineens weer voor je neus. Dat werd dus weer een gezellige boel en…. geen tijd om kaarten te schrijven.

Gery belde net dat Andries en Rina me proberen te bereiken, maar geen verbinding krijgen. Zij schijnen hier in Salamanca op de camping te staan. Dus ik heb hen maar gebeld en kreeg ze meteen te pakken. Zij nemen de bus en we zien elkaar straks hier op het plein. Dus ik ga nu op wacht staan.