Geen zorgen: als het geen lange route is, weet ik hem wel lang te maken.
Ik heb gisteravond nog wel drie keer het stukje film moeten laten zien en verder heb ik heel gezellig met een Spaans gezin zitten eten: Pa, Ma, twee dochters en een schoonzoon. Vanmorgen zijn zij eerder vertrokken dan ik, maar het regende dus ik was niet zo erg vroeg op pad gegaan. Na 3 km ging het al fout en dat kwam een beetje door mijn luchthartigheid. Ik haalde namelijk de Spaanse familie in, die in een bushokje zaten te schuilen voor de regen. Zij wonen op Majorca en doen dus alsof dit de eerste regen is die ze ooit gezien hebben en denken dat ze acuut smelten. Ik liep dus naar ze te kijken en wat stoere opmerkingen te maken. De straf kwam meteen: ik zag toen de gele pijl niet en liep gewoon de straat uit en sloeg toen zonder na te denken linksaf. Waarom? Geen idee en ik had het ook niet moeten doen, want het gevolg was: 2 km verkeerd lopen en dus ook weer 2 km terug en dat in de regen. De familie had mij ook niet nageroepen dat ik verkeerd liep, dus dat was ernstig, maar later hebben zij het weer goed gemaakt.
Enfin, gelukkig werd het droog en na verloop van tijd haalde ik de familie weer in, want die lopen niet zo hard. Daar ben ik een stukje mee opgelopen en dat was prachtig. Pa is geopereerd aan zijn knie en loopt nu met een felblauwe brace om die knie. In korte broek zodat je al van verre dat blauwe ding ziet. Hij wil weten dat hij gewond is, zogezegd. En hij wil ook laten merken dat hij de baas is van de familie, want hij brult en schreeuwt om het hardst. Niet dat dat op vrouw en dochters veel indruk maakt. Een van de dochters spreekt Engels en dat kan hij absoluut niet hebben. Dus hij gaat er dwars doorheen praten en de aandacht trekken. Vrouw en dochters doen vervolgens of hij lucht is en zodoende krijgt hij niet de aandacht die hij graag wil. Ik heb er weer van genoten.
Vervolgens ging ieder weer zijn eigen weg, zo gaat dat en je komt elkaar meestal weer tegen., zo ook nu. Op een gegeven ogenblik moest ik de weg oversteken en dan steil naar boven. Maar daar stond ‘mijn’ familie weer, die juist een man hadden gesproken die had gezegd dat dat absoluut niet ging en die een ander pad had gewezen. Zij maakten dus het feit dat ze mij niet gewaarschuwd hadden toen ik verkeerd liep, weer helemaal goed, want dat pad liep inderdaad goed. Op een gegeven ogenblik kwamen we in een dorp en besloot de Spaanse familie te stoppen, maar ik wilde door naar La Franca, dus wandelde verder. Vervolgens kwam ik in het volgende dorp een Oostenrijks stel tegen, waar ik een tijdje mee heb staan praten. Zij bleven daar, maar ik wilde verder en bij het afscheid zei mevrouw: “Äls je doorloopt naar La Franca, moet je die kant op!” Dat heb ik braaf gedaan, maar dat was dus echt absoluut niet de goede richting, bleek later. Dan wordt het lastig, omdat ik aan mijn gidsje niets had, want ik liep over het alternatieve pad en aan een autokaart heb je ook niet zo veel. Dus ik heb minstens 5 km meer gelopen dan nodig was. Ach ja, het pelgrimspad gaat niet altijd over rozen.
Het voornaamste is dat ik er wel gekomen ben. Om vier uur was ik in het hotel, waar ik twee jaar geleden ook geweest ben en ik heb mijn ogen uitgekeken. Toen stond het hotel hier in zijn eentje, nu wemelt het van hotels en restaurants en zijn er hele nieuwbouwwijken. De prijs van het hotel is echter nog hetzelfde: € 15 voor een kamer, dus dat is voor niets. Lekker gedoucht en toen ben ik iets gaan eten, want ik had de hele dag nog niets gehad en dat kan natuurlijk echt niet. Een hongerlijdende pelgrim die verkeerd loopt, ik zou hem niet graag tegenkomen!! Dus ik heb hier in een bar een schaaltje garnalen gegeten en een crema Catalane toe. Anders dan in Frankrijk kun je hier de hele dag wel iets eten. De restaurants gaan wel dicht, maar in de bars kun je bijna hetzelfde eten. Nou ben ik weer het ventje!