Gisteravond heb ik met een Duitser uit Frankfurt gegeten in een overvolle bar. Er was maar één meisje dat bediende, dus als je eindelijk je eten kreeg was het al half koud. Maar daarom niet getreurd, dan heb je volop tijd voor een babbeltje. Hij heeft Russisch gestudeerd, maar heeft nu een baan in de IT, dus aan die studie heeft hij niets. Het was wel gezellig zo.
Vanmorgen toen ik wegging was het nog droog, maar koud. Na een half uur was het al mis, iedere keer een bui en dan weer droog, dus poncho aan-poncho uit. Daarna was het probleem van de poncho opgelost, want de regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Om twaalf uur was ik in Melide en ik dacht: “Ik stop!” Nu zit ik in een mooi hotel met een zaal van een kamer, eigen badkamer met bad en een buitenruimte, waarvan ik de ramen naar believen allemaal open kan doen of dicht laten en waar ik mijn welverdiende sigaartje heb gerookt. Die moest ik trouwens eerst gaan kopen, want ze waren op. Dit hotel heeft toch maar één ster en kost maar € 30. Er is geen peil op te trekken. Soms heb je een veel minder hotel en betaal je meer. Hier is ook internet. Ik ben net drie kwartier bezig geweest om foto’s te uploaden en het is eindelijk gelukt.
Bij aankomst was ik de enige gast in het hotel, maar nu zijn de bussen met de pseudo-pelgrims gearriveerd. Ik moet mijn hoofd in nederigheid buigen, want daar zit ik nu dus wel tussen.
Ik heb al een paar dagen niet lekker gegeten, dus ik dacht: “Vanavond ga ik het ervan nemen”. Om kwart voor zeven stapte ik een restaurant binnen. Veel te vroeg natuurlijk, de keuken was nog niet open en ik moest wachten. Het is hartstikke koud, dus ik heb een pilsje genomen en ben in de bar gaan zitten. Een kwartiertje later komt er een andere pelgrim binnen die mij vraagt of je hier kunt eten. “Jawel, maar je moet wachten”, zeg ik, “Kom erbij zitten en neem een pilsje van mij”. Dus wij wachtten nu met zijn tweeën. Jorgen is een Deen en heeft 15 jaar gewerkt in Afrika en China bij ontwikkelingshulp. Nu loopt hij voor de eerste keer de camino, want hij wist voor die tijd niet dat het bestond. Op zich is dat niet zo wereldschokkend, maar…… hij is 80 jaar! Bij hem vergeleken ben ik dus een broekie en dat geeft hoop voor de toekomst. Het was heel gezellig en bovendien kwamen er steeds meer mensen die ook wilden eten. Op den duur zaten er minstens twaalf mensen te wachten, maar de keuken ging geen minuut eerder open. Jorgen en ik als noorderlingen hebben ons daarover verbaasd. Bij ons zou allang gedacht worden: “Laten we maar eerder beginnen, anders lopen de klanten weg”. Hier dus niet. Wie is nu het slimste?
Maar het wachten is beloond met heerlijk eten, dus ik kan er weer tegenaan!