21,29 km – 30.420 stappen / totaal 2324,98 km – 3.341.285 stappen
Jullie weten niet half hoe fantastisch het is hier in St. Jean Pied de Port aan te komen en dan al jullie post te krijgen. Het is super! Ik was uit voorzorg maar vast met mijn gezicht naar de muur gaan zitten en dat was maar goed ook. Geweldig dat jullie al die moeite doen om passende kaarten te vinden en grappige of ontroerende teksten te schrijven. Jan en Olga, Hans en Lida, Jan en Plonie, Bas en Caty, Cees en Corrie, Bep, An, Ton en Nora, Andries en Rina, Arij en Ellen, Jaap en Jannie, Jan en Dorien, Lex en Elly, Frits en Loveday (de kaars zal aangestoken worden), geweldig bedankt!!
Even uitleg over de gîte, Jan: dat is net zoiets als een Engelse ‘Bed and Breakfast’. Vaak zijn het huisjes, die leegstaan omdat ze geërfd zijn van grootouders, soms zijn ze nieuw neergezet, soms is het bij iemand in huis, of soms, zoals gisteren, de bovenverdieping van een winkel of bar. Over die bar gesproken: we hebben gisteren met zijn zevenen bij de barbaas gegeten en een geweldige avond gehad. We hebben alle Baskische specialiteiten gedronken en dat waren er niet weinig. En heel veel gepraat en heel veel gelachen.
Vanmorgen ben ik op stap gegaan naar mijn doel voor vandaag, St. Jean Pied de Port, de laatste stop in Frankrijk. Het was iets minder heet dan gisteren. Ik moest alleen aan het eind stevig doorlopen, want er kwam een gigantische onweersbui aan en die wilde ik voor zijn, want ik had geen zin om mijn poncho aan te trekken. Dat hielp niet echt, want dat haalde ik natuurlijk niet en ik werd dus drijfnat. Hier ben ik meteen naar de gîte gegaan en werd daar in het Nederlands welkom geheten. De gîte wordt door een Nederlands echtpaar beheerd met hulp van vrijwilligers. Ik weet niet of ik dit nu leuk vind of niet. Ach wat, alles is gewoon super, echt alles: de entourage, het leven zoals ik dat nu heb, het feit dat ik nu hier ben. Het is toch een droom? En het is echt gewoon zo, dat ik me anders voel. Nou gaan jullie natuurlijk vragen hoe dan, maar dat weet ik eigenlijk ook niet, gewoon anders, meer mezelf of zoiets. De barbaas gisteren zei dat hij binnen een minuut zag of iemand een echte pelgrim was of niet. “Een echte pelgrim straalt rust uit”, zei hij. Ik was een echte. Ik weet alleen niet meer of hij dat nu voor of na de drank zei.
Ik heb hier mijn stempel gehaald, mijn allerlaatste stempel in Frankrijk en mijn allerlaatste stempel op deze kaart. Daar hebben ze hier een apart bureau voor. Ik heb er meteen een nieuwe credencial gekocht voor het laatste stuk.
Morgen ga ik dus de Pyreneeën over. Nou, daar droom je toch alleen maar van? Het zal best een zware dag worden, want ik moet 8 km steil omhoog, dan heb ik 14 km ‘vals plat’ en dan weer 8 km steil naar beneden. En daarna is dan mijn eerste Spaanse stop in Roncevalles, of, zoals de Fransen zeggen: in Ronceveaux. “Maakt niet uit hoe ze het noemen”, zei de barbaas, “het is toch Baskenland”.
Ik heb deze maanden in Frankrijk genoten en ben nu heel benieuwd naar Spanje. Voor mij is dat een stap (nou: één?) in het onbekende. Het lijkt het leven zelf wel.
Jan en Dorien merkten op dat ik nu naar een heilige liep en vroegen zich af of ik nu ook een Heilige Landloper wilde worden. Wie weet?
Beste Theo,
Daar zit ik weer thuis, terwijl ik in de omgeving van Nijmegen had moeten lopen. Een beetje ontgoocheld, maar ik heb begrip voor de afgelasting van de 4-daagse. Je stelt je er wel op in en dan plots is er niets meer. Dat wandelen brengt toch wel wat teweeg. De tweede dag had ik wel willen lopen, maar alleen als er daadwerkelijk een reactie was gekomen t.a.v. het warme weer. Maar het hoefde niet meer. Ik heb wel respect voor jou, want het is wel zwaar in die warmte. Gelukkig kan jij de duur van de loop zelf bepalen, dan kan je in ieder geval wat lopen.
Theo, veel sterkte in de Pyreneeën en succes met je Spaans!
Beste Theo,
Al heel lang volg ik jouw belevenissen en ervaringen op je tocht naar Santiago de Compostela. Ik verbaas mij erover dat je zoveel moed en doorzettingsvermogen hebt om dit te doen. Ik vind het erg leuk om zo precies te kunnen volgen waar je bent en pak er dan ook vaak de kaart van Frankrijk bij om te zien waar je zit.
Om ’s morgens niet te weten waar je ’s avonds slaapt, dat moet toch een bepaalde spanning geven, maar dat maakt het ook wel weer leuk, begrijp ik uit je verhalen.
Ik hoop dat we nog geruime tijd van je verhalen kunnen genieten (want je bent er nog niet..) en ik wens je alle sterkte en doorzettingsvermogen en gezondheid toe om te volbrengen waar je aan begonnen bent.
Hartelijke groeten.
Ola Theo,
Ik was eventjes op vakantie en wat zie ik: ik moet er een Spaanse landkaart gaan bijnemen, want je bent nu bijna van mijn Franse afgewandeld.
Het lijkt wel alsof je nu meer kilometers per dag haalt. Is dat omdat het pad sinds Le Puy beter is bewegwijzerd(als dat woord al bestaat), of woog het tentje toch te zwaar of wordt je conditie beter, of ruikt het paard de stal of wat?
Het ga je goed, Theo.
Zeer warme groetjes.