Hoe gaat het met het thuisfront? Nou, dat valt nog niet mee, als je al jaren gruwelijk verwend bent door je man en je staat er dan in je eentje voor. Ik verbeeld me dat ik het druk heb zelfs, terwijl ik in werkelijkheid niet zoveel uitvoer, geloof ik. Je moet alleen overal aan denken: “Is de verwarming wel uit? Wanneer komt de vuilnisman ook alweer? Wat moet ik nou weer voor boodschappen halen?”, enz. Alles moet nog even wennen natuurlijk, maar het gaat allemaal goed. Ik vermaak me prima alleen en ik geniet van de enthousiaste verhalen die Theo vertelt. Het enige dat me echt zwaar valt, is in mijn eentje zitten eten. Dat vind ik gewoon afgrijselijk en meestal rommel ik maar een beetje aan, zodat het op eten lijkt. Maar wat is er nou voor lol aan om te koken voor jezelf? Voor wie ongerust mocht worden: Ik val heus niet van de graat, lijd ook geen honger en denk aan mijn vitamientjes, hoor!
De afgelopen dagen ben ik weer verwend natuurlijk, want ’s morgens bracht ik Theo weg en ’s avonds haalde ik hem weer op. “Ja, zo kan ik het ook”, hoor ik jullie denken, maar ik heb er lekker even van genoten. Het is heel grappig om je man ergens heen te brengen en hem dan ’s avonds weer ergens anders op te halen. Ik stel ‘Truus’ in op een grote plaats om te beginnen en als ik daar dan vlakbij ben, bel ik Theo en die vertelt dan waar hij zit. En dat is iedere keer zo goed gelukt, dat we precies op hetzelfde moment aankwamen. Verder heb ik nu door streken en plaatsen gereden, waar ik nog nooit geweest was en heb ontdekt hoe mooi Nederland is, zodra je uit de Randstad weg bent. Wat ik ook zo leuk vind, is dat je echt meteen contact met iedereen hebt. Ik kwam zaterdag bij het pontje aan in Nederhemert en Theo zag me eerst niet eens, die was in druk gesprek gewikkeld met de eigenares van het restaurant, die de ramen stond te zemen. En toen we vanochtend in ’s-Hertogenbosch uit de auto stapten, was er meteen een gesprek met mensen van de plantsoenendienst, die daar bezig waren. Ze komen meteen naar je toe, vragen waar je heen gaat, hoe lang je al onderweg bent, enz. Enig is dat voor zo’n kletskous als ik ben. Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel erg leuk is om zo’n tocht te maken, alleen dat lopen erbij, ja, dat zou nou toch eigenlijk niet moeten. Ik wilde al een volstrekt lege rugzak op mijn rug nemen met een schelp erop, ik dacht: “Dan maakt iedereen een praatje met me en ik hoef alleen maar te doen alsof ik ook loop”, maar dat mocht niet van Theo. Volgens mij is Theo strenger dan St. Jacob, die knijpt heus wel een oogje toe. Ik heb ook al gezegd, dat Theo van Sint Jacobus vast wel een eindje met de bus mag, maar ja, in ons hart blijven we Calvinisten natuurlijk en die doen zoiets niet!! Zielig vroeg ik Theo: “St. Jacobus gaat met jou wel mee, merk ik, maar wie past er intussen op mij?” Het antwoord was kort en bondig: “Toon”. Met die naam betitelen we thuis oneerbiedig St. Anthonius van Padua. Daar heb ik ook alle vertrouwen in, tenslotte hebben we in de loop der jaren al heel veel kaarsjes voor hem gebrand. Dus het zal ook hier thuis waarachtig wel goed gaan! En het is geweldig je man zo te zien genieten, hij heeft in anderhalve week een bruine kop gekregen en ziet er hartstikke goed uit. Ik hoop zo dat hij het mag halen!
Ik had, slim als ik ben, schone kleren meegenomen voor Theo om die om te ruilen en dan de vieze kleren mee naar huis te nemen. Fout natuurlijk, hij ging nou toch niet ineens van kleren wisselen? Bovendien moest ik niet denken dat hij vuile kleren had, want hij waste iedere avond. Goedgunstig werd mij wel toegestaan zijn kleren te wassen en ik mocht zaterdag ook even naar Zaandam rijden om nieuwe gidsen te halen. Dus zo reed ik zaterdag eerst van Maarn naar Giessen, toen van Giessen naar Zaandam om te wassen, de gids te halen en ook nog even een nieuwe waterfles te kopen, terwijl de was draaide. Vervolgens tufte ik naar Nederhemert en vandaar weer naar Maarn. Snappen jullie nou dat ik het druk heb? Dat ik tussendoor ook nog even tijd had om een muurtje in mijn huisje te schilderen, mag wel een wonder heten.
Nou hoop ik maar, dat ie eind volgende week in de buurt van Maastricht is en dan nog iets nodig heeft, want dan tuf ik ook nog even naar Maastricht. Daarna wordt het wat moeilijker, maar nu kan het nog even. En ik kan nog lang genoeg alleen zitten toch?