Gisteravond heb ik nog een beetje rondgekeuteld en toen ben ik vroeg naar bed gegaan. Dat doet iedereen hier. Ik sliep in een wat luidruchtige omgeving met veel gesnurk, maar ik vrees dat ik ook daaraan meedoe, tenslotte hoor je jezelf niet.

Er was maar één wasbak, dus ik ben vroeg opgestaan, heb een yoghurtje gegeten en om tien voor zeven stapte ik de deur uit naar het café, anderhalve km verderop, want ik wist dat dat om zeven uur openging. Dat was het ook toen ik aankwam, ik voel in mijn broekzak en denk: “Ik mis mijn gidsje. Zeker in mijn rugzak gestopt, want ik heb nog gekeken of ik alles wel had.” Dus ik leeg mijn rugzak tot op de bodem…… geen gidsje. Zonder dat ding gaat het niet, dus ik heb de hele rugzak weer ingeladen en weer anderhalve km terug naar de refugio. Ik kijk onder mijn deken……. en ja, daar lag-ie. Allez, dus maar weer op naar het café om eindelijk mijn ontbijt te nuttigen. Ik maak een praatje met een Hollands stel daar en zodoende ga ik pas om acht uur echt op weg.

Goed, ik loop het dorp uit, volg de gele pijlen, kom aan de oever van een stuwmeer en dan wijst de gele pijl …. rechtstreeks het water in. Er is geen weg meer te bekennen, die staat geheel onder water. Dus voor de tweede keer keer ik op mijn schreden terug en loop dan maar naar de verkeersweg. Daar is gelukkig een brug over het stuwmeer heen, dus de brug over gewandeld en waarachtig, toen kon ik eindelijk weer goed aan de wandel.
Het waren weer kilometerslange, rechte wegen. Ik loop hier op een plateau met wat glooiingen, dus het is heuveltje op, heuveltje af. Het weer was prettig, ca 20 graden en een straf windje. Het schijnt in deze streek altijd te waaien. Ik loop weer alleen, al kom ik wel steeds dezelfde mensen tegen, die ik ’s avonds ook weer in de refugio zie, dus het is beslist geen eenzame route. Deze camino is weer heel anders dan de andere: veel drukker dan de Camino Portugues; wel veel bezienswaardigheden, maar niet in verband met St. Jacob, dus geen echte pelgrimsroute zoals de Camino Frances. Zo zie je, mensen die denken dat het saai is om elk jaar naar Santiago te lopen vergissen zich, het is iedere keer anders. En iedere keer weer leuk!

Onderweg was er zowaar een café in Riego del Camino, waar ik tussen de middag een boccadillo en een cola heb verorberd, omdat ik niet zeker wist of ik later nog gelegenheid zou hebben om te eten.
Om half drie was ik in Granja de Moreruela, mijn bestemming voor vandaag. Ik viel met mijn neus in de boter, want er was net een processie aan de gang, dus een drukte van belang.
Bij de refugio is ook een café, dus daar heb ik gegeten samen met een Hollands stel en drie Spanjaarden. In het café zat ook het ‘maagdenkoor’, dat in de processie had meegelopen, te eten. Ongelooflijk wat een herrie dat weer was, ze schreeuwden uit volle borst. En wij schreeuwden mee, want anders kon je elkaar niet verstaan. Om je de waarheid te zeggen waren de ‘maagden’ nogal bejaard!

Goed, na het eten het gewone ritueel: scheren, douchen, wassen en mijn wasje ophangen en nu zit ik buiten te wachten tot mijn was weer droog is. Uiteraard met een sigaartje erbij, onder een strakblauwe lucht en uit de wind, want die is nog steeds stevig en fris.
Morgen kom ik op een ander route terecht, de Mozarabische Jacobsroute. Ik ben benieuwd of het daar ook weer anders is. We zullen zien!