36 km – 51.430 stappen / totaal 2922,16 km – 4.195.514 stappen
Vandaag ben ik de berg opgeklommen naar het Cruz de Ferro om mijn steentje neer te leggen. Dat was voor mij het absolute hoogtepunt, eigenlijk heb ik nu mijn doel bereikt, de rest is toegift.
Vier maanden geleden heb ik op het grafje van Ernest een steen weggehaald. Daar hebben we onze namen op laten zetten.
De hele weg is dat steentje met me meegereisd tot vandaag. Het Cruz de Ferro is een simpel kruis bovenop een berg stenen. Die berg stenen is ontstaan omdat alle pelgrims daar sinds eeuwen een steen neerleggen. Bij de Romeinen was dit al een gebedsplaats en vroeger dacht men dat dit het hoogste punt van de Camino was. Het blijkt dat niet te zijn, maar het is wel een plek waar je naar alle kanten uitzicht hebt.
Toen ik na mijn klimpartij in de buurt van het Cruz de Ferro kwam, zag ik het liggen met……. een groep fietsers erbij, die stonden te joelen en te hossen en te springen. Ieder zijn Camino, dat is waar, maar ik kwam er met heel andere gevoelens en dat was echt wel even slikken. Ik had zelfs even de neiging om door te lopen. Maar uiteindelijk was ik er voor mezelf, dus dat heb ik niet gedaan. Er was een Nederlands echtpaar, dat mij heeft gefilmd toen ik met mijn steentje naar boven klom om het neer te leggen.
Het was erg emotioneel, eigenlijk was het loslaten, maar tegelijkertijd ook op zijn plek leggen en vertrouwen hebben in de toekomst.
Ik liep weer terug met een goed gevoel: Die steen ligt daar goed!
Mission completed!
Lieve zus, zwager en neef,
Hierbij hebben we geen woorden. Alleen dat Ernest altijd meegaat, een leven lang.
Ik wil hier wat schrijven, maar weet eigenlijk ook niet zo goed wat. Het is een mooie gebeurtenis waar je misschien helemaal niets meer aan moet willen toevoegen.
Eventueel nog dit: Die fietsers symboliseren misschien wel een wereld die onbekommerd en onverdroten doordraait. Goed dat je niet bent doorgelopen en gedaan hebt wat je wilde doen.
Pa, bedankt.
Ik vond een gedicht.
Het gedicht staat op de pagina ‘Gedichten’
Beste Theo,
Ik herinner me het moment met ons drieën, samen op de verlaten camping, bij het delen van ons brood, toen je ons met stokkende woorden vertelde over jouw zoontje Ernest en het steentje dat je bij je droeg. Nu op dit ogenblik kan ik heel goed aanvoelen wat het neerleggen van dit steentje op de berg aan het kruis voor jou betekende. Heb vertrouwen in de toekomst, Theo!
Wat zal je rugzak nu vreemd leeg aanvoelen.
Stil zijn we van “het steentje is gelegd”
Het ga jullie goed