Gisteravond hebben we gegeten in een bar bij de albergue, met een Frans stel. Toen het eten op tafel kwam, zag het er niet erg lekker uit en als je het Franse stel daarnaar zag kijken…. dat was alleen al dikke pret. Ze gingen ook meteen vertellen dat ze op de televisie gezien hadden dat ze ergens in Spanje toch heus wel lekker schenen te koken. Het eten was ook niet lekker, maar ik dacht: ”Niet zeuren, gewoon je bord leeg eten“. Maar toen kwam de kokkin uit de keuken en ging recht tegenover me aan de bar zitten met een schort aan, zo verschrikkelijk vuil en smerig dat je misselijk werd van het zien alleen al en dan daarbij te bedenken dat ze met dat schort aan ons eten had staan koken. Nou, dat was genoeg om alle eetlust te doen vergaan. Dus we hebben niet veel gegeten, maar wel erg veel gelachen met zijn vieren.
Vanmorgen ben ik om acht uur vertrokken zonder ontbijt. Dat gaf niet, want ik ben nu met een pelgrimse op stap, die zo zuinig is dat ze drie dagen lang haar brood bewaart ‘voor het geval dat’. Met een heleboel kaas erop om het zacht te krijgen is het heus wel te doen, hoor! Ik heb trouwens bij vertrek overmoedig mijn poncho in de rugzak gestopt, dus regende het na een kwartier pijpestelen!! Later werd het tenminste wel weer droog, dus dit is winst.
Na een uur of twee kwamen we bij een bar voor de koffie en de baas van de bar vond het geweldig dat we langskwamen, hij voelde zich erg vereerd. Leuk is dat. De kok kwam ook speciaal ervoor binnen en had een brandschoon schort aan. Dat viel ons meteen op natuurlijk!
Bij Laredo moesten we op de pont wachten, die ons over de baai zou zetten. Marianne meende de boot al aan te zien komen, want ze zag de brug van het schip al. Intussen hadden we mooi de tijd om aan een Duits stel, dat ook stond te wachten, te vragen wat nu in vredesnaam ‘bekocht’ betekende. Ik heb namelijk een Duitse gids en daar staat in dat er in een of andere albergue voor ons bekocht wordt. ”Het is heel vreemd Duits“, zei het stel, ”maar het betekent dat er gekookt wordt.“ Ik weet zeker dat, als ik dat op school opgeschreven zou hebben, het fout gerekend was. Inmiddels was het schip ons genaderd, alleen bleek het niet de pont te zijn. Die kwam daarachter: een piepklein notendopje, dat aanlegde op het strand en de loopplank vervolgens gewoon op het strand schoof. Wij moesten dus eerst nog een stuk over het strand baggeren om te kunnen inschepen. Maar we werden keurig overgezet en kwamen in Santona aan. Daarna was het heel lang lopen op zoek naar de albergue waar voor ons ‘bekocht’ zou worden. Het werd later en later, we liepen langs een grote weg en zagen ineens aan de kant van de weg een hostal. Wat doe je dan? Juist, je geeft de rugzak aan Maarten om maar eens een variant te gebruiken en betreedt het hostal. Daar hebben we nu een kamer met bad, douche, zeep, shampoo, alles !!! Wat een luxe. En.. er wordt ook hier voor ons ‘bekocht’.
Het was een lange dag, want we kwamen pas om half zeven hier in Bareyo aan en waren al om acht uur weggegaan, maar het was wel een mooie dag. Morgen hopen we Santander te bereiken.