Ik werd vanmorgen om kwart over zes wakker door het geratel van mijn vier wekkers (anders hoor ik ze niet). Die druk ik dan gauw allemaal op ’snooze’, want dan mag ik nog even ’sudderen’ van mezelf. Ik lag dus nog gewoon in bed op een tijdstip waarop ik niet op mijn best ben, zoals insiders weten en geloof het of niet, ik kreeg een filosofische gedachte!!! Ik dacht namelijk: “Als je de camino van Theo vergelijkt met het leven, lopen we dan nu allemaal in de drukte van Spanje?? We rennen, vliegen, werken, jagen en haasten. Druk, druk druk op onze weg. Zijn we vergeten hoe het in Frankrijk was? Rustig aan, tijd nemen voor andere mensen, eens luisteren, eens nadenken, een beetje dromen. Zijn we alleen nog maar aan het rennen op de weg om zo snel mogelijk het doel te bereiken? En wat is dat doel dan? Een grote kermis, die eigenlijk tegenvalt? En degenen die gepensioneerd of gevutterd zijn of niet meer werken, zijn die dat doel nu al gepasseerd en zitten die nu in de rust van Cap Finisterre? Gewoon lekker rustig zitten en kijken naar het eind van de wereld?
Zie, welk een wijsgerige gedachten en ik hoef er niet eens voor te lopen. Ik constateer dat Theo en ik elkaar kennelijk goed aanvullen, ondanks ons dagelijks goedmoedig gekrakeel. Hij loopt, want dat kan ik niet, en ik filosofeer, want daar heeft hij geen tijd voor. Maar ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie dat nu zien, dus schroom niet!!
3 gedachten over “27-7-2006: Het thuisfront”
Reacties zijn gesloten.
Volgens mij heeft doelen nastreven of bestemmingen najagen helemaal geen zin. Goed, je moet wel weten waar het eindpunt ligt om je reis een bepaalde richting mee te geven, maar Ik denk dat het veel belangrijker is om je route er naar toe zo mooi mogelijk in te kleuren en er in ieder geval alle tijd voor te nemen.
Het is me wel duidelijk geworden dat, hoe langer je op die route zit, hoe langzamer je gaat lopen. Dat kan deels te maken hebben met fysieke ongemakken op latere leeftijd, maar zeker en vooral met het verleggen van je aandacht. Je wilt de zaken onderweg bewuster meemaken en tijd inruimen voor een mooie vlinder of goed gesprek.
Gaat het reisdoel tegenvallen? Geen idee en eigenlijk vind ik dat nu nog niet zo belangrijk. Hoe ik het ga beleven zal ook wel te maken hebben met de vorm van de dag tegen die tijd. Misschien ben ik dan wel heel blij dat ik er ben…..
Ik geloof dat je beslist een doel in je leven moet hebben om je bewust te zijn van het leven zelf. Wat dat doel is zal voor iedereen anders zijn. Mijn doel is om de wereld iets beter achter te laten dan toen ik er op kwam. Waarschijnlijk een onbereikbaar doel, maar je moet het toch proberen. Toen Theo aan zijn tocht begon was het voor hem ook niet duidelijk of hij zijn doel zou bereiken. Maar hij probeert het. Ook al zegt hij dat hij geen filosofische gedachten heeft, ook zonder deze gedachten leert hij ons een les. Heb je een groot probleem, maak er dan kleine probleempjes van die je stuk voor stuk aanpakt. Iedere dag een stukje van het probleem, en stap voor stap bereik je het einddoel. Als beginnend vutter merk ik wel dat werken belangrijk kan zijn, maar beslist niet het belangrijkste. Ook buiten je werk heb je een doel, en dat doel heeft niets te maken met welvaart en consumptie, maar wel met gewoon LEVEN.
Geer,
Wat een prachtige filosofische gedachte en dat op de zeer vroege ochtend. Ik ken je en weet daarom hoe waardevol dit is. Natuurlijk heb je gelijk, die vergelijking is prachtig. Een versje zegt: ‘t Is alles een gelijkenis van meer dan aards geheimenis’. Als de reis van Theo (weet je dat dit boek echt bestaat?) alleen om de aankomst gaat, dan kan je net zo goed met het vliegtuig gaan. Hoe langzamer je je weg gaat, hoe meer je ziet en geniet. Je wordt je meer bewust van alles. Het doel is dan zo bewust mogelijk te worden en in het heden kunnen leven.
Groetjes, ook aan Marnix