31,12 km – 45.105 stappen / totaal 699,63 km – 97.315 stappen

Kierkegaard heeft eens geschreven: “Ik wandel mij elke dag in een staat van welbehagen”. Ik moet hem van harte gelijk geven. Zelfs vandaag, nu ik bijna de hele dag in de regen heb gelopen en het af en toe echt noodweer was. Tussen twaalf en één uur vanmiddag was het even droog, maar hoorde je het in de verte alweer onweren en daarna begon het weer, heel veel buien, dus poncho aan, poncho uit. Maar zelfs vandaag wandelde ik mij in een staat van welbehagen, zelfs al kon ik geen slaapplaats vinden en had ik om half zes vanavond nog niets. Op het adres dat ik belde, kreeg ik het antwoordapparaat en dus ben ik maar weer doorgelopen, want ze konden wel het hele weekend weg zijn en morgen is hier een vrije dag vanwege 8 mei. Ik overwoog om dan maar ergens in het wilde weg mijn tentje op te zetten, maar je zult het altijd zien, weken heb ik door de bossen gelopen, waar dat heel gemakkelijk had gekund, nu liep ik door bieten- en graanvelden en om daar nu tussen te gaan staan?? Dus ik begon al te vrezen dat ik bij nacht en ontij over de weg zou dwalen, toen mijn mobieltje afging: de mevrouw waarheen ik gebeld had, had mijn nummer op het antwoordapparaat gevonden en belde om te zeggen hoe erg ze het vond dat ze niet thuis was, want ik had mijn tentje zo in de tuin kunnen zetten en hoever was ik nu? Kon ik nog terugkomen? Toen ik vertelde waar ik was, zei ze: “Over 3 km is er een dorp, daar moet u gaan naar dat en dat adres en ondertussen bel ik hen op en vraag of ze plaats hebben!” Dat geeft de burger moed en bovendien passeerde mij 500 meter voor het bewuste dorp een auto, die op de rem trapte en toen achteruit naar mij toe kwam rijden met twee mensen erin, die zeiden: “Stap in, we brengen je naar het dorp” “Dat hoeft niet”, zei ik heldhaftig, “Het is nu nog maar 500 meter” en toen kreeg ik een woordenstroom over me heen waar ik bijna van ging blozen, dat ik zo ‘courageux’ was en zo flink en of ik wel wist hoe geweldig ik eigenlijk wel was, enz. enz., dit alles met heel veel ‘Oh’s’ en ‘Ah’s’. Toen belden Marnix en Gery ook nog om bezorgd te vragen of het nog ging en dat ze medelijden met me hadden, dus je begrijpt, het laatste stukje vloog ik bijna.
En nu zit ik in Berméricourt op een heel grote boerderij bij een heel vriendelijk echtpaar. En ook dat ging op z’n Frans: de man is uiteraard de baas, alleen niet in huis. Mevrouw was niet thuis en ik moest meteen binnenkomen en kreeg een stoel en alle aandacht, maar of ik kon blijven slapen, ja, dat kon hij niet beslissen, dat moest hij toch aan moeder de vrouw vragen. Nou, mevrouw kwam thuis en het was natuurlijk prima, maar ze putte zich uit in verontschuldigingen dat ze vanavond alleen soep met brood hadden. Als ze het nou toch eerder geweten had, dan zou ze uitgebreid gekookt hebben. Duizend excuses, ook al zei ik dat dat geen enkel probleem was. Nu heb ik een enorme kamer voor mezelf en zit nog maar 15 km van Reims af, dus morgen ben ik daar met de middag. Dan ga ik daar weer een hotel nemen, want de gymzaal van vannacht was gratis en het eten gisteravond € 13, dus dan kan het wel weer een keer.