Nou, moeder heeft nog net even tijd om een berichtje te schrijven en dan is het weer bedtijd. Geloof het of niet, maar ik kom nog steeds tijd tekort en ik weet absoluut niet waar ik het dan druk mee heb. Vrijdagavond dacht ik: “Een heel weekend, zeeën van tijd, wat zal ik eens gaan doen?” en nu is het zondagavond en ik ben niet verder gekomen dan die gedachte. Marnix en ik zijn heel blij dat Theo het naar zijn zin heeft en we genieten daarvan mee. En verder doe ik een boodschap, een wasje, een afwasje, zet Theo’s verhaal op de website en hup, de dag is weer voorbij. En ja, ik heb dit weekend ook eten gemaakt voor mezelf, goed hè? Verder vraagt natuurlijk iedereen die de website niet ziet hoe het met Theo is en waar hij nou is en zo. Leuk, die belangstelling. Vanmiddag was ik bij de bloemenman bij de begraafplaats en werd door hem in sappig Amsterdams begroet: “Ik stond al op je te wachten, schat, want ik ben zo benieuwd hoe het met je man gaat!” Kortom, het thuisfront redt zich wel!