Gisteravond hebben we met zijn tienen zitten eten: drie Oostenrijkers, een Duitser, een Française, drie Spanjaarden, een Bask en mijn persoontje. Internationaal dus en na het eten spraken wij alle talen. Reuze gezellig.
Vanmorgen om kwart voor acht liep deze jongen alweer over de weg te slenteren, het eerste stuk samen met Martin uit Duitsland. Die vertelde dat hij de eerste keer naar Santiago was gelopen, omdat zijn broer van veertien jaar, toen hij zelf achttien jaar was, is verongelukt en hij daar totaal niet mee uit de voeten kon. Het meeste indruk heeft toen het Cruz de Ferro op hem gemaakt. Nou, daarin konden wij elkaar wel vinden.
Daarna heb ik een stuk gelopen met een Canadese uit Quebec van Italiaanse afkomst. Zij spreekt Engels, Duits, Frans, Italiaans en Spaans. Fantastisch als je zoveel talen spreekt, lijkt me.
Toen we in Villaciosa kwamen, het doel voor vandaag, was het daar een gigantische bende, omdat er groot feest was. Nou is het erg leuk voor de bewoners dat er een groot feest is en ik gun het ze ook van harte, maar waarom moeten dan zo nodig alle bedden in het dorp bezet zijn? Waarom feesten ze niet gewoon de hele nacht door? Dan zou er tenminste voor mij ook nog een bed geweest zijn. Nu was er met geen mogelijkheid een slaapplaats te bemachtigen en er is ook geen refugio. Dus er zat niets anders op dan maar door te lopen. Hup in de benen en nog 10 km verder naar de volgende gelegenheid.
Om kwart over zes vanavond kwam ik in Valdedios aan en toen had ik 38 km afgelegd. Niet gek voor een ouwe baas. Ik heb een slaapplaats gevonden in een deel van het klooster en die 10 km doorlopen zijn helemaal beloond, want dit is het mooiste klooster dat ik ooit gezien heb. Het is prachtig.

Van het originele klooster staat alleen nog een klein Romaans kerkje, maar dat is schitterend gewoon. Ik was net op tijd voor de avondmis en voor wat hoort wat natuurlijk, dus daar ben ik heen gegaan. En daar heb ik absoluut geen spijt van, want de monniken hebben zo schitterend gezongen, prachtig gewoon. Zo zie je maar weer, die 38 km ben je zo weer vergeten als je zoiets moois ziet en hoort.
Ik ben nu van de Camino del Norte afgeweken en aan de nieuwe gids begonnen. Eerst naar Orviedo en daar begint officieel de Camino Primitivo. De omgeving en de route zijn dus weer geheel nieuw voor me, want hier ben ik nog nooit geweest! Ik heb er zin in!