Vanmorgen heb ik zowaar een filosofische les uitgedeeld. Ik had een praatje met een Duits meisje en zei dat het jammer genoeg de laatste dag was. “Nee, hoor”, zei ze, “ik loop door naar Muxia en dan loop ik weer terug naar Santiago”. Ik zei wijs: “Luister naar me, dat moet je niet doen, je moet in het leven niet terug willen lopen. Dat kan niet. Accepteer dat Fisterra het einde van de camino is. Ik vind het ook niet leuk, maar het is gewoon zo. Als je dan per se terug wilt lopen, moet je helemaal terug naar huis lopen”. Dat vond ze toch wat ver.
Waarschijnlijk denkt ze nu: “Wat een ouwe zeikerd”, maar misschien zegt ze over twintig jaar: “Ik heb op de camino eens een ouwe man ontmoet en die zei………. ik vond het toen onzin, maar hij had gelijk”.
De laatste dag van de camino was een heel mooie dag. Het was stralend mooi weer en een genot om de laatste 32 km te lopen. Er zijn nu weer behoorlijk veel pelgrims onderweg naar Fisterra. Ik verbaas me nog steeds over het grote aantal albergues dat erbij gekomen is. Ik denk dat het aantal wel vervijfvoudigd is.
Ik heb nu twee keer de Camino Frances gelopen en ik denk niet dat ik het nog een derde keer doe, maar het stuk van Santiago naar Fisterra blijft een prachtige route.
Ik heb trouwens de hele camino gemakkelijk gelopen. Vorige keren had ik steeds een open plekje op mijn voet, maar dit keer zijn de voetjes heel gebleven, ondanks het feit dat ik soms per dag lange afstanden heb gelopen. Maar ik ben er nu op bedacht. Zodra het rood gaat zien, gaat er een algenpleister op en dat werkt prima.
Ik was van plan om vandaag meteen door te lopen naar de kaap en dan pas Margrit en haar zus te bellen, maar dat is niet gelukt. Er bereikten mij voortdurend sms-jes waar ik zat en dat zij op me zaten te wachten. Dan kun je toch niet zeggen: “Ik loop eerst door?” Ik kreeg uitleg dat zij in een blauw restaurant zaten aan het begin van het strand. Nou, hoe ik ook zocht, geen blauw restaurant te vinden. Toen ik belde zei Margrit: “Nee, het ligt niet aan het strand, maar aan de weg”. Goed, ik wandelde naar de weg en liep en liep…tot ik in Fisterra kwam en nog steeds geen blauw restaurant. Dus maar weer bellen. “O, dan ben je er voorbij gelopen”. Ik wist zeker dat dat niet zo was en toen bleek dat er tussen het strand en de weg nog een zandweggetje liep en dat daar het restaurant was. Nou ja, toen ben ik maar in het hotel gegaan en kwamen de dames me daar verwelkomen.
Begrijp me goed, ik vind het hartstikke leuk om ze weer te ontmoeten, maar ik ben dus nu al geen baas meer over mijn eigen tijd en moet gaan overleggen wanneer we naar de kaap zullen lopen. Geer zegt dat ik nu vast kan wennen aan het gewone leven. Nou, ik vind het maar niks. Maar ja, mijn eigen wijze les maar in praktijk brengen: zo is het nu eenmaal!