Ik ben aan de toegift begonnen, nog even drie dagen lopen naar Fisterra. Het is nu heel rustig op de route. Ik denk dat Spanjaarden dit over het algemeen laten zitten, want die zie ik nu bijna niet meer. Het was vandaag goed weer. Het was droog en meestal was er zon. Het is wel fris, maar lekker om te wandelen. Bijna iedere wandelaar is na het slechte weer verkouden en loopt te snotteren. Ik ben ook maar mee gaan doen.

Er was veel water in de waterval bij Ponte de Maceira, meestal is er veel minder water. Het hotel dat er staat was weer leeg. Er heeft al van alles in gezeten, maar kennelijk lukt het niet. Geen wonder, want niemand stopt daar al. Het is en blijft wel een schilderachtig plekje.
Ik was om één uur vanmiddag al in Negreira, waar ik ‘altijd’ slaap (sprak hij arrogant), maar ik kom tot de ontdekking dat ik te vroeg ben gestopt. Vroeger was hier de enige mogelijkheid tot overnachting, maar in die zeven jaar zijn er heel veel albergues bij gekomen en ik zag nu dat er 10 km verderop ook één was. Dat had ik beter kunnen doen, want morgen is het een heel eind, herinner ik me. Maar ja, nu is het te laat.
Ik heb natuurlijk zin om weer naar huis te gaan en thuis te zijn, maar ik heb het ook nog steeds geweldig naar mijn zin hier. Overigens zal ik thuis veel moeten zonnebaden in de tuin, want ik heb wel een hele bruine kop en bruine armen en onderbenen, maar de rest is nog melkflessen-wit. Het moet nu wel snel mooi weer worden daar, want ik kom er bijna aan!