Tjonge, jonge, jonge, wat een verschrikkelijk weer was het vandaag. Het leek de zondvloed wel. Het water kwam met bakken uit de hemel, de hele dag. Het was heel verschrikkelijk. Op den duur wordt alles drijfnat, want de poncho is tegen zoveel water niet bestand. De temperatuur is ook laag, dus dan word je erg koud.
De paden zijn veranderd in grote modderpoelen en dan moet je al glibberend en glijdend door de modder de berg op klauteren. Mijn broek en schoenen zien er niet meer uit, een en al modder en slik.
Onderweg heb ik een praatje gemaakt met een mevrouw uit België, die stond te bibberen onder een afdakje. Ze zag er de lol niet meer van in. Het was haar erg tegengevallen. Ze had het boek van Hape Kerkeling gelezen en de film My Way gezien. Nou, zo was het helemaal niet, hoor. Het is een hele drukke route en de mensen zijn ook helemaal niet zo aardig in de refugio’s. Kortom, als het morgen nog zo regent, neemt ze de bus en gaat naar huis. Ik heb haar verteld dat de andere camino’s veel en veel rustiger zijn en dat dit min of meer een ‘toeristische camino’ is geworden, maar ja, daar had ze natuurlijk niet veel aan, ze loopt nu hier.
Ik heb braaf gelopen natuurlijk, weer en wind trotserend. Ik liep over een Romeins bruggetje en zag toen ineens de refugio, waar ik zeven jaar geleden heb geslapen. Toen was er helemaal niets, geen bedden zelfs, je moest op de grond slapen. Nu staan er keurige bedden en er is een nieuw restaurant bijgebouwd. Ik ben doorgelopen en heb de geplande 25 km gelopen. Toen zag ik op een afslag een bordje ‘refugio’ en daar ben ik dan ook afgeslagen. Het dorp, waar ik nu zit, heet Salceda en ik kreeg een kamer voor mij alleen op voorwaarde dat ik die, als het druk zou worden, moet delen.
Na mij spoelden nog vele armzalige pelgrims hier aan, allemaal doorweekt, koud en vies. De refugio zit nu vol en ik heb een ‘slapie’ gekregen: een Poolse schone, Silvia, die in Italie woont en Duits spreekt. Je kunt het slechter treffen. Om half acht kunnen we met zijn allen hier in het restaurant eten, dus dan kunnen we eens lekker uitgebreid klagen hoe erg het vandaag was.
Morgen hoop ik in Santiago aan te komen. Ik was van plan om daar weer een dag te blijven, maar kreeg een sms-je van Margrit, dat zij zondag in Fisterra is. Misschien kunnen we nog iets afspreken en dan loop ik de volgende dag weer door. Ja, en dan moet de thuisreis worden besproken en is het voor dit jaar weer voorbij!