Deze omweg is echt de moeite waard. Tot Sarria heb ik alleen gelopen over een prachtige route, die wel steeds op en neer ging. Ik had genoeg tijd om te bedenken hoe dom ik gisteren ben geweest. Er was namelijk gisteravond een mis in het klooster, er schijnt prachtig gezongen te worden, maar ik ben het gewoon helemaal vergeten. Nou ja, niets meer aan te doen.
Sarria herkende ik nog goed. De VVV was open en daar zijn ze nog net zo vriendelijk als zeven jaar geleden. Ik ging de deur uit met een heleboel folders van albergues, refugio’s, etc. Ik zag ook weer de bar, waar zeven jaar geleden een Spaans echtpaar werkte, dat jarenlang in Frankrijk heeft gewerkt. Dus ik ging even kijken binnen of ze er nog waren. En ja hoor. Dus ik riep blij: “Ik herken u van zeven jaar geleden”. Belangrijkste vraag van de man: “Ben ik erg dik geworden?”

Zijn vrouw kwam er ook gezellig even bij. Ze was in de keuken pannekoeken aan het bakken, dus ik zei: “Ja, die wil ik”. Toen heeft ze voor mij een extra dikke pannekoek gebakken met een laag suiker erop. Ik heb gesmuld, wist niet dat een doodgewone pannekoek zo lekker kon zijn. Ik heb meteen Gery gebeld om dit te melden en deed dat in het Frans. Ze stond te stralen. Dat zijn toch steeds van die leuke dingen.
Enfin, ik ben weer doorgelopen en realiseerde me pas 3 km later, dat ik net zo goed in Sarria had kunnen blijven. Ook daar was niets meer aan te doen, want deze pelgrim loopt niet terug natuurlijk. Maar toen ik later een albergue zocht, heb ik er drie gehad die alledrie vol waren.

casa Cruceiro in Ferreiros

Uiteindelijk vond ik een plaatsje in Ferreiros en een heel mooi plaatsje ook. Aan de weg staat het oude gebouw. Daar moet je je melden en betalen en daar is ook het restaurant. Achter dit gebouw in de heuvel staan spiksplinternieuwe slaapzalen. Er waren nog drie bedden vrij, helaas allemaal bovenbedden en daar ben ik niet gek op, want het is altijd een geklauter als je er even uit moet, maar ik heb in ieder geval een bed. De andere twee bedden waren in een mum van tijd ook vol en daarna zijn er al heel wat mensen doorgestuurd.
Er zit hier weer van alles en nog wat: een Italiaan die in België woont, een Australiër, Spanjaarden, een Engelsman. Dat is wel gezellig om een praatje te maken met al die verschillende vogels.
Net kwam er een meisje binnen dat witte kniekousen en sportschoenen aan had. Boven die kniekousen waren hele lange stukken bloot been en daarboven een korte broek. Zo kort dat iedere man zijn ogen uitkeek. Daarboven had ze een windjack aan en verder droeg ze………een ijsmuts en handschoenen! Dat was een komisch gezicht.
Ook hier dus veel leuks te beleven, maar als ik heel eerlijk ben gaat mijn voorkeur toch uit naar de Camino de Levante. Niet omdat het hier zo druk is, want dat valt overdag echt heel erg mee. Maar het is allemaal wel erg professioneel geworden. Om een voorbeeld te noemen: zeven jaar geleden moest ik, als ik bij een beekje kwam, de schoenen en sokken uitdoen en dan door het beekje naar de overkant waden. Nu liggen er keurige stapstenen in het water, zodat je zo over kunt steken. Erg makkelijk, dat wel, maar het avontuur is er wel een beetje af. Als je de camino voor de eerste keer loopt, is het denk ik heel handig om de Camino Frances te nemen. Het is allemaal goed georganiseerd en de route is heel duidelijk aangegeven. Ik vond het wel aardig om zelf de weg te moeten vinden en zelf op zoek te moeten naar een plek om te slapen. Ik heb er absoluut geen spijt van dat ik voor de Camino Frances heb gekozen nu, het is en blijft leuk, omdat ik nu veel dingen herken en zie wat er veranderd is.
Ik heb vandaag 28 km gelopen en zit nu weer op de gewone route. Morgen op naar Portomarin en verder.