Wie nu denkt dat er intussen op het thuisfront niets gebeurt, kent ons niet. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Marnix heeft geniest! Dit geheel alledaagse gebeuren heeft er bij hem toe geleid, dat hij daarbij het gevoel had of iemand met een mes in zijn rug stak. Vervolgens ging het licht bij hem uit en werd hij wakker op de vloer van de keuken. “Komaan”, dacht hij, “ik hoor hier niet”, maar hij kon niet opstaan en heeft zich vervolgens met ware heldenmoed naar de telefoon gesleept. Als een goede moeder heb ik uiteraard het werk het werk gelaten en ben te hulp geschoten. Enfin, dokter erbij, je weet hoe dat gaat, vervolgens naar de neuroloog. Die keek even en liet toen een bed voor hem opmaken in het ziekenhuis. Dus dat ging allemaal lekker snel, vooral omdat er dezelfde dag nog een MRI-scan gemaakt is. Daar kreeg hij vanmorgen de uitslag van: twee hernia ’s tegelijk maar liefst! De neurochirurg kwam ook langs, maar volgens hem heeft opereren alleen zin als je ook pijn in je benen hebt en niet als je pijn in je rug hebt. Dit was weer geheel nieuw voor ons, maar alla, de chirurg is ook nog maar net afgestudeerd. Dus nu is het even afwachten wat er dan wel gaat gebeuren.
Het is heel erg beroerd voor hem, aangezien hij per 1 mei zijn andere huis krijgt en hij net was begonnen in het Kunstcentrum. Die vreugde heeft hij precies één dag mogen beleven.
Maar…tot nu toe zijn wij tevreden over de snelheid van handelen, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. En ondanks alle kommer en kwel waren er toch nog een paar grappige dingen: De huisarts belde met het ziekenhuis en kreeg de boodschap dat hij een bepaalde injectie toe moest dienen tegen de pijn. Nou had hij die natuurlijk niet bij zich, dus moeder racete met hoge snelheid naar de apotheek, was alweer bijna terug, toen de huisarts belde dat hij ook nog een ontsmettingsdoekje nodig had. Met ware doodsverachting het stuur weer omgegooid en al met al heeft het zo’n drie kwartier geduurd voor ik weer terug was. En al die tijd heeft de huisarts bij Marnix gezeten. Hij had ook de band, die je om je arm krijgt om de aderen goed te zien, niet bij zich, maar gezamenlijk hadden zij besloten dat het ook heel goed ging met de oplader van de mobiel. Kijk, dat vind ik nou geweldig zoiets, we hebben echt een super huisarts.
Verder zaten we in de onderzoekkamer van het ziekenhuis op de dokter te wachten, toen ik ineens een plastic flesje met nog een klein beetje alcohol erin zag staan, dat nou net zo mooi klein en flexibel zou zijn om wasmiddel voor Theo in te doen. Dat flesje stond gewoon te vragen om gepakt te worden. Marnix zei: “Stop in je tas” en dat flesje leek mij bemoedigend toe te lachen, dus ik pak het, doe mijn tas open, houd het flesje erboven, zeggend: “Nou ja, het is zo ‘n handig flesje” en…….. daar opende de deur zich en kwam de dokter binnen. Ik voelde me drie en Marnix lag dubbel. De dokter zei niets, maar toen hij weer weg was, zei Marnix streng tegen me: “Hij zag het wel, hoor!” en stelden wij ons even voor, dat hij, als we weggingen, zou zeggen: “Mevrouw, wilt u even dat flesje uit uw tas halen en terugzetten?” Maar…… ik heb het flesje en hoop nu maar dat Jacobus met me eens zal zijn dat in dit geval het doel de middelen heiligt en anders moet Theo maar een extra kaarsje voor me branden!
Marnix en ik zouden dit weekend naar Namen gaan om Theo nieuwe gidsen, schone T-shirts en…. wasmiddel te brengen, maar nu ligt de zaak even anders. Gelukkig nemen Arij en Ellen de honneurs waar en kan ik hier even standby blijven. Maar mocht er de komende tijd enige onregelmatigheid in de berichtgeving op de website zijn, dan weten jullie dat ik even druk bezig ben en echt geen tijd heb om het nieuws erop te zetten, hoewel ik natuurlijk wel mijn best zal doen.