Gisteravond hebben we gegeten met Felix, de Schot. Hij is jarig geweest en dat hebben we gevierd met een goede fles wijn in plaats van de huiswijn. Hij voelde zich net de Engelse koningin, zei hij, met een officiële verjaardag en een ambtelijke verjaardag. Hij is altijd dominee geweest van de Presbyteriaanse kerk tot zijn pensioen. Nu is hij drieënzeventig jaar en zei drie weken geleden dat dit de laatste keer is.
Vanmorgen regende het toen we weggingen, maar vanmiddag werd het droog. We hebben het heel rustig aan gedaan vandaag, lekker gegeten tussen de middag. Het is zo mooi: bij Cee kom je dan uit de bergen en dan zie je ineens de zee liggen, geweldig is dat. En vervolgens loop je de kust langs en zie je al van ver de vuurtoren op de kaap. Omdat we vrij laat waren, kwamen veel mensen alweer naar beneden en het leek wel of we audiëntie hielden: we hebben bijna iedereen weer ontmoet vandaag. Ook dat is geweldig! Net kwamen we ook Felix weer tegen, die nu van plan is veranderd, want hij is de volgende tocht al aan het voorbereiden. Zo zie je, het verveelt nooit.
De aankomst op Cap Fisterra is even indrukwekkend en emotioneel als de vorige keer. Het is groots gewoon!!
En hier houdt onze tocht dus op: we kunnen niet verder! Ook dat geeft een heel dubbel gevoel: blij omdat je het (weer) gehaald hebt en melancholiek omdat het echt voorbij is en het leven van alledag weer wacht. Fijn om alle lieve mensen weer te zien, die zo hebben meegeleefd en op de website hebben geschreven. Dat was geweldig, dank jullie allemaal! Maar een andere waarheid is ook dat we niet echt verlangen naar het gewone leven. Maar ja, zo is het leven.
Dus vanaf de kaap, waar een stevige wind staat, maar het zicht heel helder is, een lieve groet aan iedereen en het allerbeste gewenst met gezondheid en geluk.
Wij trekken nu ons windjack aan om ons te wapenen tegen de koude en dalen 2 km af naar het hotel. We hebben daar een kamer met uitzicht op zee, dus wat wil je nog meer. Morgen gaan we aan het strand liggen, als het tenminste mooi weer is, anders zien we wel en daarna wacht ons de thuisreis! Au revoir!!
Au revoir Theo, we zien wel wanneer je thuis bent.
Suzanne is benieuwd naar je film (en ik ook!) en onder het genot van een glaasje en een sigaar vernemen we graag je verhaal van deze reis, voorzover we dat nog niet hebben vernomen.
Hallo Theo en Marianne,
Het laatste verslag klinkt blij omdat de tocht volbracht is, maar ook een beetje melancholiek omdat het hier stopt. Jullie hebben een geweldige prestatie geleverd wat betreft het lopen. Ik hoop ook dat je gevonden hebt waarvoor je ging lopen. Rest nu nog een goede reis terug te wensen. Marianne, tot gauw. Groeten en liefs.
Op de valreep nog net even een berichtje. Theo, je hebt het weer volbracht. Wat een prestatie. Petje af, hoor. Maar ook voor Gery, die iedere avond trouw je verslag doorgaf en op een prachtige manier.
Ja jongen, en nu weer naar huis. Niet dat het huis erg is, maar wel de spanning die er niet meer is, denk ik. Maar we horen je verhaal nog wel, hoop ik.
Goede reis naar huis en tot horens. Dit geldt dus ook voor Marianne, hè.
We hebben een aantal dagen gemist in verband met tante Rie die nogal veel aandacht vroeg van ons. We zijn inmiddels naar Loppersum geweest en zo, dus Theo, je hebt even moeten wijken voor een bijna honderdjarige. Ze zal dat wel niet halen, denken we. Vandaar ook dat je bij aankomst geen kaart van ons gevonden hebt. We wensen je wel thuis en dat je nog maar lang mag nagenieten. En we zien er misschien nog wel iets van.
Groeten voor jou en Gery. Tot ziens. We bellen wel.
Theo,
We hebben je belevenissen gevolgd: in stukjes, want we zijn zelf ook met vakantie geweest (een rondreis door oostelijk Griekenland). Bedankt en geniet van je herinneringen!
Wie weet ga je nog eens op pad; we houden het in de gaten.
Groeten uit Fryslan
Hoi Theo,
Het is vandaag 6 juli 2007 en we gaan op vakantie naar Duitsland.
Ik had nog wel een slotaccoord verwacht over een veilige thuiskomst en zo, want dat laatste stuk naar huis toe hoort niet bij het wandelen, maar wel bij de reis en het avontuur.
Het zal nog wel komen, denk ik, ik zal na mijn vakantie nog eens kijken.
Ook eens leuk om over een tijdje, als je je gevoelens geordend hebt, te horen hoe je er op terugblikt.
Maar de tocht is volbracht, je fysieke doel: Santiago (en Finisterre), dat is het voornaamste en daarmee van harte gefeliciteerd!