De titel wil zeggen: Ik liep vandaag 35 km bij 35 graden! Zo, dat is eruit. Ik ben om half zeven vanochtend al vertrokken, heb onderweg ontbeten en bijna de hele dag gelopen. Het verhaal dat er maar één café onderweg zou zijn, bleek ietwat dramatisch te zijn overdreven. Er waren veel meer plaatsen waar ik iets kon drinken of eten. Dus dat viel weer mee. Het was natuurlijk weer erg warm, maar de mensen hier zeggen dan ook dat dit de warmste streek is na de Algarve. Dat klopt dus.
Ik heb een heel stuk gelopen door wat je het best als een Hollands landschap kunt noemen: vlak land en … over dijkjes. Wel grappig dat je nou hier in Portugal in een landschap loopt, waar ik thuis al zo vaak gelopen heb. Die dijkjes zijn ervoor bestemd het land te beschermen als de Taag overstroomt, want dat schijnt heftig te zijn. Nou, als ik zo naar die dijkjes kijk, geloof ik nooit dat die het gaan houden in zo’n geval. Het zijn niet de echte, degelijke, uit de klei getrokken dijken van ons, hoor.
Maar goed, om even de vragen over mijn schoenzool te beantwoorden: de zool zit nog steeds vast, dus dat gaat goed. Alleen heb ik nu twee open plekjes op mijn voet en dat is lastig. Als het zo blijft en ik kom langs een apotheek, zal ik er eens iets goeds voor gaan halen.
Het laatste stuk was wel echt afzien. Ik liep toen over een ‘stofweg’: een weg die veel stof geeft en daar rijden dan achter elkaar trailers over met tomaten, dus je loopt voortdurend stof te happen. En je hebt voortdurend fel zonlicht op witte stenen, dus dat doet gewoon pijn aan je ogen. Toen ik dit aan Gery vertelde, zei ze: “Ja, dan had je toch je zonnebril moeten meenemen” en toen moest ik toch bekennen dat ik die bril ook bij me heb, maar hem gewoon vergeten was.
Ik heb het natuurlijk warm en loop veel, maar het is niet zo dat ik het niet naar mijn zin heb. Nee, dat nou ook weer niet, want als je er dan bent en je hebt een lekkere cola op en gedoucht, lacht het leven je weer toe. Alleen vandaag was het laatste stuk naar Santarem, waar ik nu zit, ook nog eens heel steil omhoog en mijn water was zo langzamerhand op, zodat ik steeds in gedachten flesjes cola om mijn hoofd zag vliegen met koele druppels erop en zo. Dus ik dacht: “De eerste de beste slaapgelegenheid is voor mij”. En laat dat nou een viersterrenhotel zijn. Dat noem ik nou eens: loon naar werken!!
De mensen zijn erg aardig, het meisje dat aan de balie zit, is net een moeder voor me, zo bezorgd. Ik krijg zelfs af en toe een arm om mijn schouder met de vraag of alles wel naar mijn zin is. Ja, een pelgrim heeft hier nog status!
Verder heb ik besloten dat ik minder kilometers per dag wil lopen, als er eerder een slaapgelegenheid is. Want ik ben nu hier en heb eigenlijk geen tijd om dingen te gaan bekijken. Ik loop de hele dag en als ik aankom, heb ik geen puf meer om te gaan rondkijken. Dat is nou ook weer niet de bedoeling en volgens de mensen hier kan ik morgen na 22 km een slaapplaats vinden. Dat lijkt me beter.
Over een paar dagen ben ik in Tomar en ik ben van plan daar een of twee dagen rust te nemen. Het schijnt een mooie plaats te zijn en er rijdt een bus daarvandaan naar Fatima. En nu ik toch in de buurt ben, wil ik daar ook even kijken. Dat wordt dus een toeristisch tripje. Moet ook kunnen.
Jullie denken nu natuurlijk: “Als je in zo’n viersterrenhotel zit, is daar toch wel een computer, zodat je je kaartjes op kunt sturen?” Dan hebben jullie helemaal gelijk, want die computer is er natuurlijk en die mag ik ook volop gebruiken, alleen….. er is een algemene internetstoring, dus alles ligt eruit. Helaas, misschien morgen beter!
En nu is het: “Magie vol, ogies toe!”