Nadat ik in 2006 weer thuis was, vroegen veel mensen mij wanneer en wat ik nog voor plannen had. Nou had ik die in het geheel niet op dat moment, want ik was nog helemaal vol van de geweldige tocht die ik toen net achter de rug had. Maar toen de ‘kruitdampen’ een poosje later wat opgetrokken waren, begon ik mezelf dat ook af te vragen: Wat nu? Ik had bijvoorbeeld naar Rome kunnen lopen, nietwaar? Of laten we zeggen van Londen naar Wenen, dat ook een lange-afstandspad is. Maar met de ervaringen van de camino nog vers in het geheugen wilde ik graag die indrukwekkende tocht nog een keer doen. De sfeer onderweg is zo fantastisch dat ik dat best voor een tweede keer wil meemaken, nu het nog kan. Er zijn mensen die deze tocht bijvoorbeeld eenmaal in de vijf jaar doen, maar gezien de leeftijd is dat misschien een beetje riskant voor mij. Bovendien: de gezondheid laat het nu nog toe en zoals ik vorig jaar in de mist op Fisterra al zei: ”Je kunt niet in de toekomst kijken“. Gery is het met mij eens, alhoewel ze er ook wel een beetje tegenop ziet, geloof ik, om weer een paar maanden alleen te zijn. Maar de afstand vanaf Arles naar Santiago moet in ca drie maanden gelopen kunnen worden. En dat is dan anderhalve maand korter dan vorig jaar vanuit Zaandam. Het startpunt Arles is sinds de Middeleeuwen al een verzamelpunt voor pelgrims die dan vooral uit Zuid-Europa (de Provence en Italië) daar samenkwamen om in grote groepen dan verder te gaan. Dat was voor de veiligheid, want alhoewel pelgrims beschermde reizigers waren, gebeurde er nogal eens wat onderweg. Ik wandel dan van Arles naar Toulouse en vandaar naar Oloron Ste-Marie. Dan heb ik de keuze: of ik steek de Pyreneeen over bij de Col de Somport en ga verder naar Puente la Reine om daar de route van vorig jaar verder te volgen, of ik loop door naar St. Jean Pied de Port om vervolgens via de gewone weg naar Biarritz/Hendaye te gaan. Vandaar kan ik de Camino del Norte volgen. Die loopt langs de noordelijke kust van Spanje via San Sebastian-Guernica (beroemd van het schilderij van Pablo Picasso)-Bilbao (waar ik het beroemde Guggenheim museum wil bezoeken)–Santander-Picos de Europa-Gijon-Ribadeo en vervolgens via Arzua weer naar Santiago de Compostela. De laatste route trekt mij het meest omdat de reis dan weer heel anders is dan vorig jaar. Maar ik weet het nog niet zeker, want de sfeer op de Camino Frances trekt mij toch ook wel weer. Nou ja, als pelgrim moet je leren loslaten, dus we zien wel hoe het komt.
Vanaf januari heb ik wat getraind, maar nu de datum dichterbij komt, word ik toch wat onzeker daarover… was het wel genoeg? Vooral de eerste dagen zijn de etappes nogal lang, dus dat wordt afzien voor Pelgrim Theo. Ook dat hoort bij pelgrimeren, maar toch. Ik neem wel minder mee dan vorig jaar. Maar toen ging ik ook eerder in het jaar en hier vandaan. Dus alles was nog op de wintertijd berekend.
Kortom, het is weer zoals vorig jaar: je kunt geen enkele zekerheid meenemen. Loslaten dus toch!!!
Gery en Marnix willen de weblog weer gaan bijhouden, dus mensen, kom maar op met jullie commentaar. Het geeft een kick onderweg om te zien dat zoveel mensen met je meeleven. Of is dat dan weer ‘hoogmoed’? Ook de rubriek ‘kaarsje branden’ is weer beschikbaar. Ik hoop daar dan weer aan te kunnen voldoen, want dat betekent dan dat ik aankom in Santiago.
Ik hoop dat jullie evenveel plezier aan de weblog beleven als ik aan het wandelen, en met de groet van de Spanjaarden gaan wij allen op onze eigen wijze van start:
VAYA CON DIOS
Theo