Vanmorgen heb ik afscheid genomen van mijn gastvrouw. Zij doet een soort massage om mensen weer in evenwicht te brengen of zoiets. In ieder geval heeft ze me gezegd dat ik haar kan bellen als ik onderweg ben naar Santiago en het even niet meer zie zitten. Zij kan me dan via de telefoon weer in evenwicht brengen, dus er kan me niets meer gebeuren eigenlijk.
Toen ik wegging, was het niet helemaal droog, maar ik hoefde geen poncho aan. Toen begon het te regenen, steeds harder te regenen en heel hard te regenen. En dus liep ik te lopen zogezegd zonder veel van de omgeving te kunnen zien. Ja, toen dacht ik wel even: “Stel je voor dat dit een week gaat duren?” Dat loopt natuurlijk minder aangenaam, vooral als je dan ook nog verkeerd loopt (natuurlijk) en een omweggetje van een half uur hebt. Ik liep natuurlijk met mijn poncho aan, dus bovenin blijft het wel droog, maar onderaan wordt je broek erg, erg nat!

Om vier uur kwam ik in Venhorst aan en werd daar zo hartelijk ontvangen dat ik de nattigheid meteen weer vergeten ben. Mijn broek hangt te drogen in de keuken en mevrouw Donker heeft heerlijk voor me gekookt en nu ben ik weer helemaal ‘boven Jan’. Geer had medelijden en vroeg of ik het niet zat was. Nou, helemaal niet, ik vind het nog steeds erg leuk! Je beleeft elke dag iets anders.
Morgen ga ik het Peellandpad verlaten, want er is alleen een overnachtingsplaats zo’n 30 km van de route verwijderd en dat lijkt me toch wel wat veel. Dus ik heb een route uitgestippeld door de bossen naar St. Anthonis en dat is dus het doel voor morgen. Dan is het nog maar 15 km naar Overloon, waar we het komend weekend een huisje hebben gehuurd, dus dat wordt een vroegertje vrijdag.
Met mijn enkel gaat het nog steeds goed, ik heb alleen een spier in mijn linkerknie, die een beetje gevoelig is, maar dat hoort er allemaal bij en is niets bijzonders.