Het was een prachtige tocht; het wordt hier steeds mooier. Als ik wegga, en vanmorgen was dat al voor achten en nog bijna donker, hangt overal nog de ochtendnevel in de dalen. Die zie ik dan langzaam optrekken en dan zijn het net allemaal eilandjes die uit de mist komen. Een prachtig gezicht, net een schilderij. Het is weer erg leuk om over een onbekende route te gaan en ik verheug me op de rest. Het zal best wel heftig worden, want morgen moet er veel geklommen worden. Het is niet eens dat de bergen hier zo gigantisch hoog zijn, want er zijn genoeg bergen die hoger zijn, maar er zijn wel veel steile hellingen, soms wel van 10 %. Dat valt voor mijn enkel niet mee natuurlijk. Omlaag gaat het wel, maar omhoog is lastiger, omdat die enkel niet kan buigen. Ik loop dan meestal met mijn linkervoet op mijn tenen. Vorige keren zette ik mijn voet steeds overdwars, maar ik verbeeld mij dat dit beter gaat.
Enfin, ik ben inderdaad gestopt in Campello en zit nu in een soort pension. Er is een grote landbouwschuur en daar is een verdieping op gebouwd met vier kamers. Keurig netjes en ik kan hier ook eten. Ik was hier al om kwart over twaalf, dus heb hier tussen de middag ook al gegeten, samen met een andere pelgrim, Jason geheten. Dat was wel grappig, want toen ik hem zag dacht ik dat het een Duitser was. Hij begon echter Engels tegen me te praten en vertelde me dat hij uit Chicago kwam, dus ik zat goed mis, dacht ik. Ze hebben een familiebedrijf in landbouwproducten en het is de bedoeling dat hij Midden- en Zuid-Amerika gaat doen, dus hij is hier niet alleen op vakantie, maar probeert meteen veel Spaans te oefenen, wat hem zo te horen heel goed afgaat. Volgens hem gaat alles in Chicago nu fantastisch, want “we hebben nu in Chicago een maatschappelijk werker, die zelfs president geworden is”.
Goed, daarna vroeg hij natuurlijk waar ik vandaan kwam en toen ik zei: “Uit Amsterdam”, veronderstelde hij dat ik ook wel goed Duits zou spreken. En toen kwam het: “Ja, dat zou ik eigenlijk ook goed moeten kunnen spreken, want mijn overgrootvader kwam uit Duitsland”. Zo zie je dus dat afkomst zich niet verloochent, al is het generaties terug. Later kwam ook het meisje erbij dat ik gisteren een poosje onder mijn hoede heb genomen. Ze was vandaag toch weer op weg gegaan, maar zegt nu wel steeds, dat ze af en toe de bus gaat nemen. Dat valt echt niet mee hier, want veel bussen rijden er niet.
Het eten is hier voedzaam en gezond, maar er zijn geen culinaire hoogstandjes. Dat maakt niet uit, vanavond kan ik hier in ieder geval ook eten. Morgenochtend wil ik vroeg weg, maar er is dan nog geen bar open hier, waar ik ontbijt kan krijgen, dus ik ga straks nog even boodschappen doen en het nodige voedsel inslaan. Het wordt een lange dag, want ik moet eerst de 3 km naar Borres lopen natuurlijk en dan het ‘koningspad’ op. Ik heb al gezegd dat wij als hedendaagse pelgrims op deze route minder verwend worden dan de pelgrims van eeuwen geleden, want die hadden onderweg tenminste herbergen en wij alleen de ruïnes ervan. Morgen heb ik twee hoge punten te beklimmen en zo’n 31 km te lopen. Tot Lugo blijft het een heftige route, maar ik heb er zin in. Ik heb uitgerekend dat ik waarschijnlijk precies aankom in Santiago als Gery en Marnix er ook aankomen. Zij zijn er 22 september en ik hoop dan de 23e in Santiago te arriveren. Daarna wandel ik dan nog drie dagen naar Finisterra, want dat hoort erbij. Wees gerust, familie, ik zal op tijd terug zijn voor het familieweekend.
Maar voorlopig scharrelt deze jongen nog even langs ’s heren wegen.