Om half negen stond de auto met chauffeur weer voor mijn nachtverblijf voor een laatste ritje naar Vledder. Daar ben ik eruit gezet om verder te lopen naar Steenwijk, het eindpunt van het Zevenwoudenpad en trouwens het begin van heel veel LAW-paden. Half tien ben ik dus weer aan het lopen en het is puur genieten deze morgen. Het is nog rustig, want iedereen (behalve ik) slaapt uit en het is het mooiste weer van de wereld. Eerst door het Vledderveld naar Wilhelminaoord. Daar heb ik geluk, want in het café is men de boel aan het schoonmaken en men wil mij best een kop koffie en appeltaart met slagroom bezorgen. Heerlijk, want precies op de juiste tijd: tien uur.
Aan de rand van het dorp vind ik even later een nagebouwd prehistorisch dorp, dus met hutten en afrasteringen uit die tijd. Ik kan het helaas alleen van achter die degelijke afrastering zien, want het parkje is nog gesloten. Wel zijn twee oudere dames met rollator, die samen op een smalle brug naar de kikvorsen staan te kijken, in voor een uitgebreide discussie over het wel of niet eten van kikkerbillen. We worden het uiteraard niet eens daarover.
Daarna gaat de route over het landgoed Eese. Drie jaar geleden is men gestopt met de gewone landbouw op dit landgoed en nu laat men (uiteraard met subsidie van de Europese Unie) de natuur haar gang gaan. Erg opvallend is dat ik over een paadje van niet meer dan 50 cm breed loop, maar dat aan de ene kant bijna uitsluitend hoog gras groeit, terwijl aan de andere kant een zee van margrieten is, zover het oog reikt. Een prachtig gezicht, want alles staat volop in bloei.
Bij een landgoed hoort natuurlijk een kasteel en dat is er ook, maar het is heel klein en het lijkt wel of men alleen de voorkant van een boerderij heeft willen bouwen.
Verderop kom ik nog over een klein heideveld met grafheuvels en volgens de informatieborden zijn er nog karresporen te zien uit de prehistorie. Dat lijkt mij toch echt wel heel veel fantasie, hoor. Misschien moet je zo’n verhaal zien als het verhaal van een enthousiasteling; een beetje zoals mijn verhalen over wandelen dus. Ieder gelooft maar wat hij wil geloven.
Overigens kom ik ook nog langs ‘de Koepel’. Volgens de verhalen is die koepel in ongeveer 1400 gebouwd voor de Utrechtse bisschop. Hij trok zich daar terug als hij rust wilde. En dat begrijp je als je de omgeving ziet: midden in de bossen en veel heide. Overigens was dit natuurlijk wel zijn gebied, want behalve bisschop van Utrecht was hij ook de baas in Groningen en de Ommelanden.
Ik heb nog een ‘hobbel’ te nemen voor de finish in Steenwijk, want ik moet nog aan de beklimming van de Woldberg beginnen. Geen LAW natuurlijk zonder ‘bergen’, dus hier ook. De Woldberg is vlak voor Steenwijk; hoogte 25 meter, maar een echte klim.
Ik ben op de top aangekomen met uitzicht op de kerktoren van Steenwijk, precies zoals in Santiago de Compostela. Waarom gaan we eigenlijk zo ver? Alles is te vinden op het Zevenwoudenpad: rust, eenzaamheid, regen en wind. Heel veel geweldige natuur en superaardige hulpvaardige mensen komen ook hier op je pad.
Maar ja, toch blijft het trekken en deze week was daarom een super ‘smaakmaker’. We zullen zien!!!