Vanmorgen vertrok ik om kwart over zeven zonder ontbijt, maar met de overtuiging dat er na 3 km een bar zou zijn waar ik ontbijt kon krijgen. Nou, die bar was er ook na 3 km, alleen was hij wel dicht. Het gevolg was dat ik daarna nog 16 km heb moeten lopen zonder eten of drinken (nou ja, alleen water). Nou gaan jullie natuurlijk zeggen dat ik ook iets mee had moeten nemen. En ja, daar hebben jullie ook gelijk in. Alleen, dat had ik nou eenmaal niet gedaan.

Pas om twaalf uur, toen ik in Rionegro was, was er een bar open. Die mensen hebben zich heel erg uitgesloofd om iets lekkers voor me te maken en waren heel erg vriendelijk. Ze zeiden ook dat ik in die plaats in de albergue kon gaan slapen. Die albergue wordt daar sinds de Middeleeuwen door een soort herengilde beheerd. Die hebben dat toen op zich genomen en dat is altijd in dezelfde handen gebleven.
Ik vond het echter nog te vroeg om nu al te stoppen, dus ben toch maar niet naar deze albergue gegaan. Had ik het maar wel gedaan………..

De laatste 9 km ging ik door een fantastisch landschap, een soort heidegebied. De hei bloeit uiteraard nog niet, maar wel de brem en een soort lavendel en heel veel andere bloemen. Schitterend gewoon.

Ongeveer 2 km voor mijn bestemming van vandaag, de plaats Mombruey, zie ik aan de kant van de weg een hotel. Ik wil vandaag weer in een hotel, maar eigenlijk liever in het centrum, dus ik loop nog even door. In het centrum is een hotel met een bar ernaast en volgens de eigenaar van de bar is het hotel gesloten. Verdere keus is er niet, dus er zit niets anders op dan weer 2 km terug te lopen naar het eerste hotel. Daar aangekomen zegt men dat het hotel vol is. Dus weer 2 km teruggelopen en dan blijft als enige slaapgelegenheid de albergue over. Niets aan te doen.

De albergue is echt verschrikkelijk, zo heb ik ze zelden gezien en ik heb er inmiddels toch heel wat gezien. Er staan elf bedden opgepropt in een ruimte en dan is er één douche voor iedereen en die is zo smerig dat ik er niet met blote voeten in ga staan. Dus vanavond ga ik slapen met de capuchon van mijn slaapzak over mijn hoofd.
Ik geloof trouwens niet dat de beide hotels vol en dicht zijn. De mensen hier zijn niet vriendelijk en dat ben ik in heel Spanje niet tegengekomen. Er was er wel eens eentje niet zo vriendelijk, maar niet allemaal. Kortom, ik vind het gewoon een onsympathieke plaats en ik kom hier nooit meer!!

Zo, dit is gezegd en nu ga ik even de andere kant belichten: mijn medepelgrims zijn wel erg aardig en leuk. Eerst sprak ik met een Française, die al geprobeerd had elders in de omgeving een hotel te zoeken, maar dat is 30 km verderop. Zij vindt het ook vies hier, dus dat is vast gedeelde smart. Bovendien fluisterde ze me in het oor, dat ze met een van de andere pelgrims al eens in een albergue heeft geslapen en dat die zo verschrikkelijk snurkt, dat het de hele nacht door de zaal buldert! Dus dat kan gezellig worden vannacht.

Toen ik even naar de bar in het dorp ging, ontmoette ik een Engelsman uit Oxford en samen hebben wij toen een ‘goed gesprek’ gehad over het feit dat wij, toen we nog werkten, altijd in luxe hotels hebben gebivakkeerd en dat gewoon vonden, dus niet beseft hebben hoe we het hadden getroffen. Nu in onze albergue dromen we van zulke hotels. We hebben er iedere keer nog een schepje bovenop gedaan natuurlijk. Zei de één: “Ja en zo’n mooie douche met warm water en zo lekker schoon”, dan kwam de ander met: “En van die prachtige witte handdoeken, die je niet eens zelf hoeft te wassen”. We hebben vreselijk gelachen. De Engelsman zei vastberaden: “Morgen slaap ik in een hotel, ’t kan me niet schelen wat het kost, ik wil een hotel!!” Hij wist niet of er überhaupt een hotel is in Puebla de Sanaria, de plaats waar we morgen hopen te zijn.

Gery heeft even voor me op internet gekeken en…. hoera, er zijn wel vier hotels, waaronder een parador. Het moet dus goed komen morgen……. morgen gaat deze pelgrim in weelde baden! Alleen eerst nog even 30 km lopen.