Ik denk dat jullie geen flauw idee hebben hoe eenzaam dit gebied hier is. Ik verbaas me elke dag weer over het verschil met wat ik gewend ben thuis. En toch liepen hier tijden geleden al Romeinen rond, getuige de vele mijlstenen langs de route vandaag. Het leken wel kilometerpalen, zoveel waren het er.
Uit een weiland naast het pad vlogen ineens, toen wij er langs liepen, wel twintig ooievaars tegelijk omhoog. Wat nou, weinig ooievaars? Hier zijn er bijna net zoveel als bij ons ganzen, krijg ik de indruk.
Verder was het een mooie route vandaag, met veel uitzichten. Onderweg kregen we een flinke bui, verder bleef het droog. Als het hier regent, sneeuwt het in de bergen, dus daar zie je weer meer sneeuw liggen, een mooi gezicht. De weg liep wel omhoog, maar niet zo steil, meer geleidelijk aan.
Precies op het moment dat we de refugio in Fuenterroble de Salvatierra bereikten, barstte er weer een felle bui los. Het zijn heel heftige buien hier en daartussen schijnt de zon wel gelukkig, maar het is gewoon koud. Als de zon weg is, is het maar 12, 13 graden. En ik heb natuurlijk geen trui bij me. Trouwens, bijna niemand heeft een trui bij zich, want iedereen heeft op mooi weer gerekend.

De refugio hier is een bijzondere. De albergue wordt geleid door de pastoor en die heeft een stel helpers om zich heen verzameld, allemaal alternatievelingen. In het gastenboek staat dan ook dat er hier een heel speciale sfeer hangt. Dat is misschien ook zo, maar er moet me toch iets van het hart:
Waarom moeten bijzondere en alternatieve herbergen altijd ook een beetje vies zijn? En een klein beetje luxe mag toch ook wel? Denk niet dat het hier slecht is of zo, maar het valt me gewoon op.

De Koreanen zijn er ook weer, hebben een set voor acupunctuur bij zich en steken nu bij iedereen die maar wil de naalden erin. Ze wilden mij ook behandelen, maar ik zei: “Ik heb niks, ik ben veel te jong” “Hoe oud dan?” Zodra ik dan “67 jaar” zeg, beginnen ze te buigen als knipmessen. Het zijn echt een stel komedianten, geweldig gewoon. Een van hen is een vrouw, die onderwijzeres is op een basisschool. Soms is het net of ze met haar klasje uit is. Als ze het te gek maken, roept ze hen tot de orde en is het afgelopen.

Kijk, zulke dingen maak je niet mee als je in een hotel gaat slapen. Als pelgrim leef je dus voortdurend met een dilemma: in een hotel slapen met comfort, maar geen andere pelgrims ontmoeten of in een refugio slapen met andere pelgrims, maar geen comfort.
Margrit en ik hebben nu maar besloten dat we één op de drie nachten wel in een hotel mogen slapen. Met andere woorden: Als we in Salamanca zijn, waar we maandag hopen aan te komen, gaan we in een hotel. Ik wil er in ieder geval een dag blijven en aangezien je geen twee nachten achter elkaar in dezelfde refugio mag blijven, moet ik dus wel in een hotel. Goeie smoes, hè?!!

Vanavond kunnen we hier in de refugio paella eten. Nou heb ik eens een blik in de keuken geworpen en vond de paella er niet zo geweldig uitzien. Eens kijken of ik de anderen mee kan lokken naar de bar hier vlakbij, waar je ander eten kunt krijgen. Maar als ik moet kiezen tussen paella eten met zijn allen of in mijn eentje in de bar, dan wordt het natuurlijk de paella. Dan eet ik maar iets minder. Trouwens, mijn buikje is geheel verdwenen, ik ben een slanke pelgrim geworden. Jammer alleen dat dat buikje er vanzelf weer aangroeit als ik een paar weken thuis ben.