De refugio was vannacht overvol, er sliepen zelfs mensen in de gangen en op de vloer in het café. Om kwart over zes was iedereen wakker vanmorgen en er werd hard gedraafd door iedereen. Onnodig, want de bar ging pas om kwart over zeven open. De helft vertrok zonder ontbijt, maar ik wist dat er de eerste 20 km niets zou komen, dus heb netjes gewacht. Uiteindelijk was ik de laatste die vertrok.

In mijn gidsje stond dat ik na de Romeinse brug linksaf kon gaan als het mooi weer was, maar rechtdoor moest lopen als het regende. Nou, het was mooi weer, dus ik ben linksaf gegaan na de brug. Dat was een schitterende route, ik heb genoten. Ik liep langs de rivier en door een kloof. Prachtig gewoon. Maar inderdaad moet je daar niet lopen als het regent, want dan worden al die stenen spekglad en loop je de kans je benen te breken. Maar nu was het fantastisch.

Toen ik uit de kloof kwam was er helaas geen enkele pijl meer te vinden. Gelukkig maar, dat ik gisteren terug ben gegaan om mijn gidsje op te halen, want nu redde het mij. Daarin stond namelijk dat ik langs een ruïne moest lopen en ja, die ruïne stond er en toen vond ik de pijlen weer terug. Zo zie je maar, zonder gids verdwaalt de pelgrim.
Daarna volgden weer de lange rechte wegen. Ik nader het einde van het plateau, in de verte zie ik veel hogere heuvels. Vanmorgen was er geen wind, vanmiddag wel, maar nu is hij weer gaan liggen.
Ik ben steeds naar het noorden gelopen, maar nu ben ik linksaf geslagen naar het westen. Vanaf Sevilla heb ik de zon steeds rechts achter mij gehad met als gevolg dat mijn rechterarm bruiner is dan mijn linkerarm. Met mijn linkerhand hield ik steeds mijn stok vast en nu is daar mijn elleboog bruin, de rest niet. Vanaf vandaag komt de zon echter van links, zodat mijn linkerarm nu bij kan kleuren. Ja, een mens gaat op alles letten als hij zo in zijn eentje loopt te wandelen.
Ik loop wel in mijn eentje, maar ik kom wel steeds mensen tegen. Ik kwam vandaag alleen geen bekenden tegen tot het moment dat ik Tabara binnenliep. Toen hoorde ik ineens een luid geschreeuw achter me: dat was een van de Koreanen. Waar de anderen gebleven zijn, weet ik niet, daarover had hij een heel verhaal, waarvan ik niets begreep.
Hij had in de refugio van Zamora zijn oplader vergeten en zijn notitieboekje. Margrit heeft die aan een fietser meegegeven en die was het hem komen brengen, dus hij was opgetogen.

Ik zit hier in Tabara in een hotel. Nou moet je je daar niet te veel van voorstellen. Ik heb een kamer, douche en wc zijn op de gang. Ik ben net wezen douchen en kwam tot de ontdekking dat je precies één minuut warm water hebt, daarna wordt het koud. Ik moest me dus afspoelen onder een koude douche en als het water eerst warm is, lijkt het daarna nog veel kouder. Maar goed, voor dat alles betaal ik ook maar € 16, dus dan valt er niets te mopperen.
Het hotel zit vol met pelgrims, die zal ik straks wel ontmoeten aan tafel. Ik kan al om acht uur eten, alles is hier op pelgrims berekend. Volgens mij is dat het enige dat voor de mensen hier nog wat geld in het laatje brengt.

Veel mensen lopen stevig door, ze draven over de camino. Ze hollen natuurlijk niet echt, maar ze lopen wel 40, 50 km op een dag. Dat is niets voor mij, daar houd ik niet van, ik kom er toch wel. Voor mij is het meer: eigenlijk liever morgen dan vandaag. Toch heb ik nu al ruim 650 km gelopen. De voetjes zijn nog steeds prima, de zool van mijn schoen zit vast, ik heb nog tien sigaren en ik geniet nog steeds van elke dag!