Ik heb dat nu al zo vaak meegemaakt en toch verbaast het me iedere keer weer. Als je ergens aankomt, zijn mensen erg gereserveerd en heb je het gevoel dat je eigenlijk niet welkom bent. Ze zijn beleefd tegen je, maar daarmee heb je het wel gehad. En als je dan weer weggaat, ben je inmiddels dikke vrienden met ze, dan wordt je op je schouders geslagen en lijkt het wel alsof je al jaren met ze bevriend bent. Bijzonder is dat.

Het was noodweer vandaag. De regen kwam echt met bakken tegelijk uit de lucht vallen. Vanaf het moment dat ik de deur uitging, heeft het geregend alsof het nooit meer op zou houden. Mijn poncho kon al dat water niet verwerken, ik werd daaronder gewoon drijfnat.
Gelukkig hoefde ik niet al te ver, met de middag was ik in Lezama en daar heb ik de trein naar Bilbao genomen. Dat was ook weer een belevenis op zich. Ik had wel een of ander kaartje uit de automaat getrokken, maar was er niet van overtuigd dat ik het goede had, want alles staat in het Spaans natuurlijk. Toen ik op het perron een paar meisjes op de trap zag zitten, dacht ik: “Toch maar even vragen”. Dus ik liet mijn kaartje zien en vroeg in het Engels of het goed was. Nou, dat gaf een hoop gegiechel en gelach. Een van de twee sprak een beetje Engels en ik begreep dat dit echt niet het goede kaartje was. Ik vroeg dus of ze me wilden helpen het goede kaartje te kopen. Natuurlijk wilden ze dat. Er was alleen een probleem: je moest door een soort sluisje dat openging als je je kaartje erin stopte. Maar ja, mijn kaartje was niet goed en het sluisje ging niet open. Geen nood, de meisjes kropen onder en klommen over het sluisje heen, je zag duidelijk dat dit niet de eerste keer was dat ze dat deden. Alleen, ik met mijn rugzak kon dat allemaal niet. Was ook geen probleem, ik moest € 5 aan hen geven en toen gingen zij een nieuw kaartje voor me halen. Dus zodoende zat ik toch geheel legaal in de trein en was ik binnen twintig minuten in Bilbao.
Daar regende het ook, het water bulkte uit de lucht en de straten stonden blank. Gery had me verteld waar ze geslapen hebben: bij het Guggenheim museum de brug over, en aangezien ik wist waar het Guggenheim museum was, liep ik er rechtstreeks naar toe. Ik stapte er binnen en het leek of er boven een knop werd omgedraaid. In een seconde stopte het met regenen en was het droog! Nou ja, nu kunnen mijn spullen tenminste drogen en kan ik straks nog even de stad in. Bilbao is echt een mooie en schone stad.