Vanmorgen zijn we weer met frisse moed gaan lopen. Het was een erg mooie route, maar het ging vandaag niet zonder enige strubbeling.
Op een gegeven ogenblik liepen we op een weg langs het kanaal. In de gids stond dat we dan na 800 meter scherp rechtsaf moesten. Dus wij lopen, lopen, lopen. Na 800 meter echter was er alleen een afslag naar een boerderij, maar geen pijlen of iets wat ons de weg wees. Dus zijn wij maar verder gelopen, lopen, lopen, lopen. Die weg eindigde op een boerderij, dus weer een stuk terug en een andere weg ingeslagen. Maar voor mijn gevoel gingen we toen precies de verkeerde kant uit. “Dit klopt niet”, constateerden wij en dus weer teruglopen. We zijn de hele weg langs het kanaal weer teruggelopen en eindigden in een soort ‘opstopping’ van pelgrims die ook allemaal de weg kwijt waren, wel een stuk of tien. Niemand wist het meer.

Een paar mensen, waaronder Janine, Manuelo en de Italiaan gingen toch maar een weg in waarvan ze dachten dat het de goede zou kunnen zijn, maar die hebben we tot op heden nog niet zien verschijnen….
Margrit kwam toen op het slimme idee de refugio in Galisteo te bellen en hen het probleem voor te leggen en de weg te vragen. “O”, zeiden ze daar, “dit maken we bijna elke dag mee. Jullie moeten daar namelijk over het land van een boer en die boer vindt dat niet leuk, dus die verzet de pijlen of haalt ze gewoon weg. Maar hij moet jullie toelaten.” Dat is de allereerste keer op alle camino’s dat ik dit meemaak.

Enfin, wij wederom op onze schreden teruggekeerd en nu vastberaden rechtsaf geslagen. En ja, daar stond de boer met een grote zeis in de hand nors naar ons te kijken. Vervolgens begon hij ons uit te leggen dat wij helemaal verkeerd waren en dat dit echt niet de goede camino was, enz., enz. Maar wij wisten inmiddels beter en met fier opgeheven hoofd, echt een pelgrim waardig, schreden wij vastberaden voort, dan wel niet over ’s Heren wegen, maar over dat van de boer. Het zou nu wel aardig zijn te kunnen melden dat de boer ons bedreigde met de zeis en wij moedig weerstand boden, maar de werkelijkheid is dat hij ons verder met rust liet en we gewoon door konden lopen.

Door dit gedoe hebben we wel een flink aantal kilometers voor niets gelopen, dus toen wij in Galisteo aankwamen zijn we eerst maar gaan lunchen. De baas van de bar daar sprak vrij goed Nederlands, omdat hij dertig jaar in Eindhoven heeft gewerkt. Hij liet dat dan ook graag nog even horen.
Galisteo is trouwens wel een aardige plaats, het is helemaal omringd door een Moorse muur, die nog intact is en binnen die muren zijn allemaal nauwe straatjes.
Na deze lunch besloten wij aan de verleiding om eens een stukje op vier wielen te doen in plaats van op twee voeten toe te geven. Het spijt me dit te moeten bekennen, maar wij hebben toen een taxi genomen naar Carcaboso, omdat wij daar een kamer hadden besproken en geen zin meer hadden om nog eens 10 km te lopen. Dus nu zitten we hier weer prinsheerlijk.

De zool van mijn schoen heeft weer losgelaten, dus nu heb ik er een hele tube lijm ingespoten en staat mijn bed erop. We zullen zien of hij nu beter blijft zitten, anders moet ik nog naar een schoenmaker.
En nu maar afwachten of we Janine, Manuelo en onze Italiaan aan de horizon zien verschijnen……