Om half negen stond de auto met chauffeur weer voor mijn nachtverblijf voor een laatste ritje naar Vledder. Daar ben ik eruit gezet om verder te lopen naar Steenwijk, het eindpunt van het Zevenwoudenpad en trouwens het begin van heel veel LAW-paden. Half tien ben ik dus weer aan het lopen en het is puur genieten deze morgen. Het is nog rustig, want iedereen (behalve ik) slaapt uit en het is het mooiste weer van de wereld. Eerst door het Vledderveld naar Wilhelminaoord. Daar heb ik geluk, want in het café is men de boel aan het schoonmaken en men wil mij best een kop koffie en appeltaart met slagroom bezorgen. Heerlijk, want precies op de juiste tijd: tien uur.
Aan de rand van het dorp vind ik even later een nagebouwd prehistorisch dorp, dus met hutten en afrasteringen uit die tijd. Ik kan het helaas alleen van achter die degelijke afrastering zien, want het parkje is nog gesloten. Wel zijn twee oudere dames met rollator, die samen op een smalle brug naar de kikvorsen staan te kijken, in voor een uitgebreide discussie over het wel of niet eten van kikkerbillen. We worden het uiteraard niet eens daarover.
Daarna gaat de route over het landgoed Eese. Drie jaar geleden is men gestopt met de gewone landbouw op dit landgoed en nu laat men (uiteraard met subsidie van de Europese Unie) de natuur haar gang gaan. Erg opvallend is dat ik over een paadje van niet meer dan 50 cm breed loop, maar dat aan de ene kant bijna uitsluitend hoog gras groeit, terwijl aan de andere kant een zee van margrieten is, zover het oog reikt. Een prachtig gezicht, want alles staat volop in bloei.
Bij een landgoed hoort natuurlijk een kasteel en dat is er ook, maar het is heel klein en het lijkt wel of men alleen de voorkant van een boerderij heeft willen bouwen.
Verderop kom ik nog over een klein heideveld met grafheuvels en volgens de informatieborden zijn er nog karresporen te zien uit de prehistorie. Dat lijkt mij toch echt wel heel veel fantasie, hoor. Misschien moet je zo’n verhaal zien als het verhaal van een enthousiasteling; een beetje zoals mijn verhalen over wandelen dus. Ieder gelooft maar wat hij wil geloven.
Overigens kom ik ook nog langs ‘de Koepel’. Volgens de verhalen is die koepel in ongeveer 1400 gebouwd voor de Utrechtse bisschop. Hij trok zich daar terug als hij rust wilde. En dat begrijp je als je de omgeving ziet: midden in de bossen en veel heide. Overigens was dit natuurlijk wel zijn gebied, want behalve bisschop van Utrecht was hij ook de baas in Groningen en de Ommelanden.
Ik heb nog een ‘hobbel’ te nemen voor de finish in Steenwijk, want ik moet nog aan de beklimming van de Woldberg beginnen. Geen LAW natuurlijk zonder ‘bergen’, dus hier ook. De Woldberg is vlak voor Steenwijk; hoogte 25 meter, maar een echte klim.
Ik ben op de top aangekomen met uitzicht op de kerktoren van Steenwijk, precies zoals in Santiago de Compostela. Waarom gaan we eigenlijk zo ver? Alles is te vinden op het Zevenwoudenpad: rust, eenzaamheid, regen en wind. Heel veel geweldige natuur en superaardige hulpvaardige mensen komen ook hier op je pad.
Maar ja, toch blijft het trekken en deze week was daarom een super ‘smaakmaker’. We zullen zien!!!

Excuses, ik ben gisteren niet in Vledder beland, maar in Noordwolde en het hotel bestond uit een Bed & Breakfast: een omgebouwde garage met alles erin en eraan. Het openbaar vervoer is hier wat lastig, want in het weekend rijdt er helemaal niets en toen ik gisteren het openbaar vervoer belde, bleek dat ik naar Dronten moest bellen en daar vandaan zou er dan een belbus komen, na ongeveer twee uur.
Maar vanmorgen had ik een privé taxi, want de meneer van mijn Bed & Breakfast heeft mij teruggebracht naar het punt, waar ik gisteren ben opgehouden. Dus vandaag wandelde ik dezelfde route, die ik gisteren ben gereden, hoewel….dat is natuurlijk niet zo, want al wandelend betreed je heel andere paden. Nooit geweten dat Friesland zo mooi is!! Vandaag wandelde ik over de hei! Geer vroeg zich af of ik helemaal naar Drente was verdwaald, maar het is echt zo: in Friesland heb je ook hei en bossen! Nou was het vandaag natuurlijk ook schitterend weer en de tocht was maar 17,6 km lang. Je komt onderweg weinig mensen tegen en als je ze tegenkomt, zijn het Friezen en die zijn heel vriendelijk, maar zeggen wat ze te zeggen hebben en dat is dat. Waarom zou je iets in veertig woorden zeggen als het ook met tien kan? Onderweg zijn er ook niet zoveel uitspanningen voor de broodnodige koffie. Het café in Boyl, waar ik belandde, was helaas gesloten. Het dorp bestaat zoveel honderd jaar, er was dus groot feest en het café was gaan cateren op het sportveld.
Eigenlijk kun je het als volgt samenvatten: Op de meseta in Spanje is het drukker en heb je meer te eten en te drinken dan hier! Algemeen wordt gezegd dat je jezelf op de meseta tegenkomt, maar wat de stilte betreft, gaat dat ook heel goed in Friesland, hoor!
Omdat mijn onderkomen wel 7 km buiten de route ligt, ben ik ook weer opgehaald toen ik gearriveerd was en word ik morgen weer op het rechte pad gezet ook. Wat een service!
Morgen alweer de laatste dag, het is weer omgevlogen. De laatste route loopt door Friesland, Drente en Overijssel, dus morgen ‘doe’ ik nog even drie provincies.
Vanavond heb ik gegeten in een boekenrestaurant, dat wil zeggen een restaurant stampvol boeken. Er schijnen er maar twee van op de wereld te zijn, het is erg leuk. Op mijn servethouder staat bijvoorbeeld een spreuk van Dostojevski. Je ziet, je komt overal wel iets bijzonders of leuks tegen!

Ha, ha, ik zie jullie grijnzen of misschien wel verschrikt denken: “Wat nu?”
Nou, voor een globetrotter als ik zo langzamerhand geworden ben, was het vandaag alleen maar een mooie dag: een lange wandeling, maar werkelijk door een schitterende omgeving, met vennetjes en al. Wie had dat nu verwacht in Friesland? Het was wel een eenzame route, maar lekker in het zonnetje en met een fris windje waren de 21,3 km heel goed af te leggen. En ik passeerde vandaag de taalgrens met het daarbij behorende monument. Met de taalgrens bedoel ik dan de grens tussen het Fries, een Germaanse taal, en het Smallingerlands, een Saksische taal. Het monument bestaat dan ook uit twee delen, waarop in het ene deel de tekst in het Fries en het andere in het Smallingerlands staat.
Onderweg heb ik ook nog een (langdurig, want als een leraar eenmaal begint te vertellen……) praatje gemaakt met een vroegere leraar Frans. Die was zo’n twintig jaar geleden overspannen uit het onderwijs gestapt en er nooit meer in terug gegaan.
Verder ben ik nog geen mensen tegengekomen die ook deze Lange-Afstands-Wandeling doen, maar volgens de mevrouw in het café in Nijeberkoop waar ik nu op een taxi zit te wachten, komen er wel regelmatig mensen langs die dit Zevenwoudenpad lopen.
Ja, daar heb je hem weer, die taxi. Nou, het is heel simpel: er is hier geen enkele overnachtingsmogelijkheid en aangezien ik na een beetje heen en weer geaarzel besloten had mijn tent niet mee te nemen, is dat een beetje lastig. Om nou zo in het koude gras de nacht door te brengen is natuurlijk geen doen, het moet wel leuk blijven voor de pelgrim. Trouwens, ik ben nu helemaal geen pelgrim, alleen een wandelaar, dus ik hoef helemaal niet af te zien!! Dus heb ik een taxi gebeld en laat ik mij met duizelingwekkende snelheid naar Vledder vervoeren, waar ik twee nachten in een hotel heb geboekt. Twee nachten, omdat ik natuurlijk als een brave man morgen weer een taxi terug neem naar dit café en dan netjes weer naar Vledder ga lopen! Ik groet u allen!!

De dag begon nat, of liever gezegd heel erg nat, want het hoosde werkelijk uit de lucht. Ik hoopte op goede berichten vanuit Zaandam, want de afgelopen dagen was het steeds zo dat als het in Zaandam droog geworden is, het hier een uurtje later ook zo is. Tot mijn droefheid meldde Gery dat het daar nog regende, dus geen blij vooruitzicht. Het was dus een natte boel. Daar kwam nog bij dat ik ruim een kilometer door heel hoog gras moest lopen, zodat ik echt tot mijn middel drijfnat was. ‘t Is niks, maar op den duur krijg je ook natte voeten en van natte voeten krijg je blaren, zoals elke rechtgeaarde wandelaar kan beamen.
Maar gelukkig, om elf uur meldde Zaandam dat het droog was en de zon scheen en ziedaar……. om twaalf uur brak ook hier de zon weer door. Toen was alles weer gauw droog en waren er ruim 21 km gelopen voor ik er erg in had. Om vier uur was ik in mijn overnachtingsplaats Beetsterzwaag, maar ik kon pas om zes uur bij mijn slaapadres terecht. De vijfentachtigjarige mevrouw, die dit adres beheert, was namelijk een dagje gaan varen met de bejaarden. Dus dat was nog een paar uur sightseeing Beetserzwaag. Nu zit ik er weer prinsheerlijk bij en ben ik zo langzamerhand geheel op de hoogte van alle gebeurtenissen in het leven van mijn gastvrouw.
Zo is elke dag weer anders en is er elke dag iets te beleven!

Gisteren sprak ik een meneer, die in die prachtige Friese natuur aan het opruimen was en vertelde dat hij vaak ongelooflijke rotzooi aantrof, soms zelfs hele matrassen. Op een avond had hij een vreemd varken gezien, maar dacht dat zijn verbeelding hem parten speelde: varkens hier?? Tot de postbode hem de volgende morgen vertelde dat hij ook een varken ‘in het wild’ had gezien en na enig zoeken vonden ze vijftien loslopende varkens, die gewoon door iemand losgelaten zijn. “Ja”, zei hij vervolgens: “dat bos waar u net uitkomt, daar durf ik ‘s avonds niet in, hoor! Er staan allemaal auto’s en er lopen allerlei vreemde kerels. Volgens de politie wordt er ook gehandeld in drugs”. Zo zie je maar, ook in dit idyllische landschap is het niet altijd zonneschijn.
In die zonneschijn heb ik vandaag trouwens wel de hele dag gelopen. Het was heerlijk weer en de route was mooi, maar eenzaam. Ik heb dus niet veel mensen gezien vandaag. Maar ik heb wel een overnachtingsmogelijkheid gevonden zonder moeilijke toestanden uit te hoeven halen met taxi’s en zo.
Sliep ik gisteren tussen de bouwvakkers in een kamertje van één bij twee meter, vandaag is het andere koek. Ik zit in een grote boerderij een eindje buiten het schone dorp Drachtstercompagnie in een kolossale kamer van wel dertig vierkante meter, compleet met nog een zitje erin met vier stoelen naast een enorm bed. Verder ben ik voorzien van een badkamer met een luxueus groot bad en nog een aparte douche. En ook dit draagt dan de naam ‘Bed & Breakfast’ oftewel ‘Bêd & Brochje’. Ik heb nog maar niet gevraagd wat het kost.
Er is wel een nadeeltje: Ik moet straks weer een kilometer lopen voor een zakkie patat. En dat met twee blaren en een bepleisterde vinger, omdat ik die heb opengehaald aan het prikkeldraad. Ik meld dit even om aan te tonen dat het toch best wel afzien is, niet dan? En toch maar weer even 23 km gelopen!

Om ervoor te zorgen dat ik niet ga denken dat het allemaal zo makkelijk is, viel het water vanmorgen niet met bakken, maar met hele sloten tegelijk uit de lucht. Regen, regen, regen!! De trouwe poncho heeft zijn diensten alweer bewezen. Ik liep ermee te lopen en zag in de verte een mevrouw die in haar tuin bezig was. “Moedig”, dacht ik nog, toen ik haar weer naar binnen zag gaan. Maar toen ik vlak bij haar huis was, kwam ze weer naar buiten en zei: “Het is zulk vreselijk weer, ik dacht: die meneer lust vast wel een bakje koffie, dus ik heb de koffie maar vast gezet” Wat zijn er toch een heleboel vriendelijke mensen!

Om een uur of elf werd het droog en weer het mooiste weer van de wereld. Wel veel wind, maar wat kun je hier anders verwachten?
Ik val nog steeds van de ene verbazing in de andere, zo mooi is het. Ik liep een heel stuk langs de Lauwerszee (pardon: Lauwersmeer) en de Waddenzee en overal zie je bootjes en de veerboten naar de eilanden. Een leuk gezicht! Om een uur of vier zat ik al een pilsje te drinken met de eigenaar van het hotel in Jistrum.
Ik heb het weer uitstekend naar mijn zin!! Morgen moet ik een slim plan bedenken, want er is geen enkele overnachtingsmogelijkheid waarschijnlijk. Ik denk dat ik dan maar een taxi bel en me naar Drachten of zo laat rijden, daar slaap en dan de volgende morgen weer terug met de taxi naar de route.
Maar ach……. ik zie het wel, morgen!! Voorlopig heb ik er vandaag weer 21 km opzitten.

Vannacht sliepen we in een hotel in Harlingen (leuk stadje trouwens) en vanmorgen bracht Gery me naar Lauwersoog, het vertrekpunt van mijn wandeling. Vanuit mijn vorige ervaringen weet ik dat je eigenlijk geen plan moet maken, want het loopt toch altijd anders, maar ..er was een plan. Eerst rustig ontbijten, dan de 70 km van Harlingen naar Lauwersoog, daar nog samen een kopje koffie drinken en dan op weg voor een niet te lang stuk zo’n eerste dag.
Het plan werkte tot Lauwersoog, daar bleek in de hele wijde omgeving (en wijd is het daar) geen koffietent te vinden die open was. Dan maar zonder koffie op weg. Meteen op de eerste dag al moet ik mijn idee over een saaie wandeling herzien, want ik rol van de ene verbazing in de andere. Wat is het hier prachtig. Bij het Lauwersmeer, waar ik op de lagere school ‘zee’ tegen zei, is een groot natuurpark. De enige mensen die ik zie zijn mensen met hele grote verrekijkers die de vogels bestuderen. Daarbij komt dat het ook nog eens prachtig weer is: droog, niet te koud, een beetje wind. Kortom, het loopt weer lekker en als ik dan bij mijn eerste geplande onderdak kom, zie ik zoveel katten en honden en ziet het er zo weinig aantrekkelijk uit, dat ik besluit nog een stukje door te lopen.
Nou, dat stukje blijkt niet zo’n erg klein stukje te zijn, want voor straf moet ik nu helemaal doorlopen naar Dokkum en het loopt al tegen zessen als ik er uiteindelijk aankom. Dan heb ik 28 km gelopen, dus niet echt een ‘niet te lang stuk’ Maar vooruit, ik heb maar één blaar en na het douchen en eten kan ik alles weer aan!

Vorig jaar is er door allerlei omstandigheden niets van een grote wandeltocht richting Santiago gekomen. Ik heb toen wel een groot stuk van het trekvogelpad gelopen, maar daar is het bij gebleven.
Maar ja, het blijft toch kriebelen……. Ik zou toch eigenlijk ook nog wel eens de route over Limoges willen gaan en eigenlijk ook nog wel eens de Camino Primitivo en die over de Picos de Europa. En nou praat ik nog niet eens over het gegeven dat je ook vanuit Sevilla kunt vertrekken of vanuit Portugal.
Kortom, nadat ik voor de website van ‘mijn’ schoenmaker een stukje had geschreven waarin ik zeg dat je met zijn schoenen de hele wereld om kunt wandelen, leek me een rondje om de Jagersplas hier wel ineens erg armzalig!
Dus heb ik toch weer het plan opgevat om deze zomer een nieuwe wandeling naar Santiago te maken. Om te kijken of ik het nog kan, besloot ik eerst maar weer eens een weekje in Nederland te wandelen.
Ik heb inmiddels al aardig wat van Nederland ‘onder de voeten’, maar het hoge noorden is me nog onbekend, dus heb ik gekozen voor Friesland: het Zevenwoudenpad. Waar ze in Friesland zeven wouden vandaan halen, is me een raadsel, want volgens mij zijn er alleen maar weilanden. Ik denk dat het nogal saai is, maar dat wil ik wel zeker weten. Dus…op naar Friesland!