Met enige trots zeg ik: “Ik ben weer 25 km verder gekrabbeld”. Toen ik vanmorgen net vertrokken was, liep ik op het trottoir, dat hier hoog is, dus je moet een grote stap maken. Op de weg liepen een stuk of vijf dames, allemaal boven de vijfenvijftig schat ik. Fatimagangers, gehuld in groene hesjes. Die moesten ook de hoge stoep op en dat gaf heel wat zuchten en moeilijkheden. Een van hen kon het been maar niet hoog genoeg krijgen.
Ter demonstratie dat ik wist wat ze voelden, ben ik toen zeer overdreven gaan kreupelen en met mijn been gaan trekken. Nou, toen waren we meteen dikke vrienden: het was het feest der herkenning! Konden we gezamenlijk ach en wee roepen.
Het was een leuke route vandaag en het ging allemaal, dus wie doet je wat. Alleen het laatste stukje ging door industrieterreinen, dus dat was minder leuk, maar ja, je kunt niet alles hebben.
Aardig is dat ik nu steeds meer pelgrims tegenkom, op weg naar Santiago. Iedereen verbaast zich er ook over waar die nu ineens vandaan komen, want de anderen hebben voor die tijd ook niemand gezien.
Het aardige is dat ik nu weer echt het ‘caminogevoel’ krijg, als ik zo medepelgrims zie. Op de een of andere manier is dat toch een ander gevoel dan gewoon wandelen.
Ik ontmoette vanmorgen een Frans-Canadees paar, gezellige mensen. Onderweg ben ik hen twee keer voorbij gelopen en beide keren zaten ze uitgebreid op een terras naar iedereen te wuiven. Ik zei haar dat ze daar zat als ‘la Reine de Canada’ en dat vond ze wel mooi. “Ik ben bijna even oud”, zei ze.
Met het Nederlandse stel uit Deurne heb ik vanmorgen koffie gedronken. Zij lopen veel harder dan ik, maar aan het einde van de dag zag ik ze voor me uit lopen. Ik denk dat ze veel rustpauzes nemen. En Spaanse Benjamin gaat ook niet zo hard, die zie ik ook vaak op een terras. Dus de stemming zit er weer in.
En de andere kant op zie ik nu een heleboel pelgrims naar Fatima, de ‘concurrenten’ zogezegd. Als ze je tegenkomen, kijken ze ook een beetje zo: “Je gaat de verkeerde kant op”.
Het is duidelijk een andere pelgrimage naar Fatima dan naar Santiago. Hoe precies weet ik ook niet, maar naar Fatima lopen ze meestal in groepen en met hele families tegelijk. Ik kwam een meisje in een rolstoel tegen, omringd door een hele familie. Ik weet niet goed wat ik ervan denken moet, ik vond het een droevig gezicht zoals ze daar dapper liepen te stappen. Ik ben toch blij dat ik het gezien heb, nu weet ik tenminste waarnaar ze op weg zijn en al vond ik het dan een kermis, wie ben ik? Deze mensen gaan er niet voor niets heen, zij vinden er kennelijk iets.
Ik denk dat je het verschil tussen beide pelgrimages zo zou kunnen omschrijven: Pelgrims naar Fatima gaan voor het doel, pelgrims naar Santiago gaan voor de weg.
Omdat Fatimagangers voor het doel gaan, kiezen ze ook geen mooie route uit of zo. Ze lopen bijna allemaal langs de snelweg, vandaar die groene hesjes. Een beetje door de bossen lopen of een omweg maken vinden ze onzin. Als je hen de weg vraagt, sturen ze je ook meteen naar de snelweg.
Zo zie je maar, de ene pelgrimage is de andere niet. Jullie zien, vandaag heb ik weer eens lopen filosoferen.
Maar goed, ik ben nu hier in Agueda en zit in een spiksplinternieuw hotel, dat nog niet eens in de gids staat. Het ziet er prima uit, er is alleen geen restaurant bij, dus ik moet buiten de deur eten vanavond. Nou ja, ook geen punt, ik kuier straks op mijn gemak naar de stad, ik moet toch tandpasta en wasmiddel hebben.
En hoe dan ook, ik nader Porto. Het schijnt daar volgende week, als ik aankom, aardig warm te worden, temperaturen van zo’n 30 graden. Ach, als je bij 40 graden niet omgevallen bent, zal het met 30 ook wel lukken. Eerst proberen in Porto te komen. Het Nederlandse stel stopt daar, die hebben vorig jaar het stuk van Porto naar Santiago gelopen. Ik kijk per dag hoe het gaat, maar blijf natuurlijk hopen dat ik het haal. We zien wel!