Het is nu al weer bijna twee maanden geleden dat ik op de Cabo Fisterre ben aangekomen. Dat was op 1 juli. De kruitdampen van de terugkomst zijn inmiddels wel opgetrokken en al snel nam het ‘gewone’ leven weer alle tijd in. De laatste week van de tocht heb ik veel postadressen en e-mail adressen uitgewisseld met mijn ‘camino-familie’, dat wil zeggen met de mensen waarmee ik vooral de laatste tijd veel ben opgetrokken. Dat was trouwens een kenmerkend verschil met mijn tocht van 2006. Dit jaar ben ik veel meer met andere mensen bezig geweest. Alhoewel het op de Camino del Norte veel rustiger is in vergelijking met de Camino Frances, ga je intensiever met iedereen om. Er ontstaan heuse vriendschappen die niet meteen vervlogen zijn na aankomst in Santiago. Ik krijg nu bijvoorbeeld nog steeds post en e-mails van mensen met wie ik gelopen heb. Ook kreeg ik een CD vol met foto’s van het Duitse stel uit Stuttgart. Jullie weten nog wel: degenen die mijn klompjes hebben laten liggen op straat en die mij later nieuwe (Spaanse) klompjes gegeven hebben.

Wat ernstiger is, is het feit dat iedereen ook mijn film zo snel mogelijk wil hebben, want daar staat iedereen natuurlijk ook op. Maar aangezien ik ca zes uur videofilm heb opgenomen, is het een behoorlijke opgave daarvan een acceptabele versie van ongeveer een uur te maken. En je zult het altijd zien: op het cruciale moment haperde ook mijn computer. Dus alles zat tegen. Gelukkig heb ik Marnix. Hij heeft mij gered door een nieuwe brander te monteren en zijn vader weer een lesje computertechniek bij te brengen. De film is nu af, maar is wel één uur en vijftig minuten geworden. Het ging niet anders. Door het maken van die film blijf je natuurlijk wel steeds bezig met het caminogebeuren: het blijft in je hoofd zitten.
Vorig jaar heeft iemand mij gezegd dat de camino uit 3 delen bestaat:
1) de voorbereiding die wel een jaar kan duren,
2) de camino zelf, die enkele maanden duurt en
3) het afkicken en dat kan wel twee jaar duren.
Hij heeft gelijk, denk ik.
Alleen, ik heb de oplossing gevonden: gewoon plannen maken voor een volgende wandeling. Want het is geweldig om te doen. Jullie hebben het zelf gelezen, denk ik. Elke dag is er wel iets om over te praten. Elke dag zijn er ervaringen met mensen of gedachten waar je dan weer heel lang over kunt ‘bomen’.
Kortom: als de omstandigheden het toelaten, zou ik graag nog een keer de pelgrimstocht maken. Want zoals een ander zei: “Met wat voor idee je ook mag vertrekken: sportief, spiritueel of historisch, iedereen komt als pelgrim aan”. En dat verschilt dan weliswaar ook per individu, maar het is wel de waarheid.
Dus: ieder zijn eigen camino.
Nogmaals heel erg bedankt voor alle inspiratie van jullie kant door middel van reacties op de site, door post onderweg en door sms-jes. Het maakte de tocht alleen maar waardevoller.
Het ga jullie goed en ik hou je op de hoogte van een eventuele volgende tocht.
Vaje con Dios
Pelgrim Theo