22,62 km – 32.459 stappen / totaal 1375,81 km – 1.977.947 stappen

Vanmorgen eerst mijn dagelijks ritueel gevolgd: naar het dorp, koffiedrinken en naar de bakker. Daarna wandelde ik over een mooie rechte lange weg met aan beide kanten vennetjes, waarin een heleboel reusachtige kikkers zitten. Het is dan ook niet verbazend dat hier in de streek bij elk restaurant kikkerbilletjes op het menu staan. Er zijn er zoveel.
Enfin, ik loop daar en hoor ineens mannen zingen. Ik kijk om me heen, maar zie niets, dus loop een eindje verder en jawel, daar staan ineens zo’n man of acht luidkeels te zingen. Dat bleek de visclub uit St. Etienne te zijn. Die huurt hier in de buurt een vijver af en gaat daar een keer per maand vissen. Nou ja, vissen? Het waren allemaal vijftigers met enorme buiken, dus al gauw werden er grappen gemaakt over en weer: “Ja, als jij eens zou gaan lopen, zou je zo’n buik niet hebben. Kijk naar deze meneer, die heeft geen buik”. We staan een poosje te praten en dan zegt er één: “Heb je geen zin in een aperitief?” Nou, dat sla je niet af natuurlijk, dus ik wandelde met de heren mee door een stukje bos en toen begreep ik die enorme buiken: aan de rand van de vijver stond iets wat je eigenlijk best een café mag noemen: genoeg te drinken en een barbecue, waarop enorme lappen vlees lagen te sudderen. Dus daar ging ik aan de pastis, dat is weer eens iets heel anders dan een glaasje achterin de tuin ’s zomers. Na de derde pastis vonden ze het ook logisch dat ik meteen maar bleef eten, maar dat heb ik maar afgeslagen. Ik dacht: “Anders kom ik helemaal niet meer aan vandaag!” Daarop kreeg ik van de heren een zonnepet met het embleem van de Provence erop tegen de zon, want “je moet een pet op in de zon”. Die heb ik in dank aanvaard en daar loop ik nu dus trots mee rond.

Vervolgens kwam ik door een dorp, waar een mevrouw haar man stond uit te zwaaien die weer naar zijn werk ging, en daarna heel gemoedereerd ging staan wachten tot ik eraan kwam. Ze wilde natuurlijk weten of ik onderweg was naar Santiago, want haar beide kinderen hadden het ook gedaan. Maar dat ik nu alleen was en dan ook nog helemaal uit Amsterdam kwam gelopen, dat was toch wel erg ‘courageux’. Ik vind dat nog steeds heel leuk, dat mensen me achterna lopen of duidelijk op me staan te wachten om me een goede reis te wensen. Bijna net zo leuk als al die berichten op de website, waarvan ik nu weet, dat die zelfs in Australië wordt gelezen.

Ik was veel eerder in Mont Verdun dan ik had gepland, dus meteen maar naar de Mairie voor een slaapplaats. Dat werkt het beste: als je geen slaapplaats hebt, op naar de Mairie en daar is altijd wel iemand die je wil helpen. Dit keer waren het er zelfs twee, twee schattige meisjes die erop stonden dat ik eerst maar eens een poosje ging zitten uitrusten en bijna smekend vroegen of ik iets wilde drinken. “Want”, legden zij uit, “daar hebben we zo’n mooie truc voor” en dat bleek zo’n apparaat te zijn dat je bij ons ook bij veel bedrijven ziet met koud water. Ze gingen me helemaal uitleggen hoe het werkte, want ze waren er duidelijk erg trots op, zo’n superding op de Mairie. Vervolgens wisten ze een gîte voor me, die niet in mijn reisgids stond. Daarvoor moest ik dan wel een zeer steile helling beklimmen, maar de beloning wachtte dan ook boven: een heuse priorij met een grote muur er omheen en in het midden de kerk en de gebouwen daar omheen.

Hierbij een foto van de priorij en als je precies wilt weten waar ik zit, kijk dan even op www.montverdun.com en dan zul je zien dat dit verblijf een echte pelgrim waardig is. Ik zit nu bijvoorbeeld in de tuin naar een balustrade te kijken die uit de twaalfde eeuw dateert en alles is schitterend gerestaureerd. Ik slaap op een slaapzaal met vierentwintig bedden, dus ik kan kiezen. Er zullen waarschijnlijk nog een stuk of vijf mensen arriveren vandaag, dus we zullen ook niet om een bed hoeven vechten. Er is ook een keuken bij, dus vanmiddag ben ik weer naar het dorp gegaan om de nodige boodschappen te doen en nu zit ik vredig naar de kerkklok te luisteren. Er zijn geen monniken meer, dus ik hoef morgen niet vroeg uit bed om te bidden.
Elke dag is weer anders en elke dag zie en beleef je weer andere dingen. Nederland en mijn dagelijks leventje daar lijken steeds verder weg.