25,9 km – 37.539 stappen / totaal 1353,19 km – 1.945.488 stappen

Vanmorgen heb ik eerst Cees en Didi uitgezwaaid en daarna weer in de benen zoals het hoort. Het was vandaag schitterend mooi weer en ik loop in een prachtige omgeving. Aan alle kanten ontzettend veel bloeiende bloemen langs de kant van de weg en op sommige plaatsen kan ik heel ver kijken en zie ik de heuvels van de Beaujolais. Het is wel klimmen, maar als ik naar het zuiden kijk, zie ik nog veel hogere heuvels en de mensen hier zeggen blij tegen me: “Morgen en overmorgen gaat u heel hoog”, dus dat kan nog wat worden. Nou ja, dat zien we dan wel weer. “Wie dan leeft, wie dan zorgt”, zeg ik pelgrimachtig. Dat zijn zo ongeveer wel al mijn filosofische gedachten op dit moment. Deze route loopt half door de bossen en half over de weg en je kunt merken dat deze route meer is ingesteld op de tocht naar Santiago, want hij gaat ook langs dorpen. Vanmiddag kwam ik in een barretje en de mevrouw daar had alle tijd voor me en wilde ook weten of ik nu wel genoeg eten en drinken bij me had en waar ik vannacht ging slapen. Toen ik zei dat ik dat nog niet wist, ergens in Pommiers, riep ze: “Wacht even”, snelde naar de telefoon en regelde een caravan voor me op de camping. Geweldig leuk, zoals mensen zich voor je uitsloven. Om vier uur kwam ik in Pommiers aan en dat is echt een prachtig stadje. Van buiten is het een vesting en van binnen een en al antiek, zelfs de paardenstallen zijn er nog. Middenin staat een Romaanse kerk met een abdij er tegenaan en die heb ik uiteraard bezichtigd. In de kerk staat toepasselijk een standbeeld van een pelgrim met zijn staf en waterzak. Het is echt een heel leuk plaatsje en ik was er nog nooit van mijn leven geweest, wist niet eens dat het bestond. Dus ik zei tegen de mevrouw aan de kassa: “Waarom weet ik dit niet? Ik dacht dat ik alles al wist” Dat was lachen natuurlijk en ze vond mijn tocht ‘impressionant’. “Weet u”, zei ze, “Ik zou dat ook wel heel graag willen, maar ik zou toch op het laatste moment gauw neen zeggen.” Er is vandaag ook heel wat sms-verkeer geweest tussen Lex, Elly en mij. ik moest een weekprogramma sturen waar ik ongeveer wanneer zit. Of en waar we elkaar zullen ontmoeten, weet ik niet, maar…..we zien wel.
Ik ben nu net een zebra: mijn voeten en benen tot de kuit wit, de rest van mijn benen tot boven de knie bruin, de rest van mijn lijf wit en mijn nek en hoofd bruin. Vanavond ga ik zielig mijn eigen potje koken, want ik heb een keukentje in de caravan. Nou ja, koken……ik ga een blik opwarmen. Zo zie je maar hoe diep ik ook kan vallen: van een prachtig kasteel naar een ouwe caravan. Maar voorlopig zit ik voor die caravan uiterst lui in mijn zwembroek van de zon te genieten. Ik wil jullie natuurlijk niet jaloers maken, maar zo is het wel. Af en toe word ik gestoord door het geluid van een vrachtwagen. Aan het begin van de camping hebben ze namelijk een verkeersdrempel gelegd en hier in Frankrijk betekent dat: flink gas geven als je er overheen gaat, anders verlies je maar snelheid!
Dit is helemaal het einde: het land, de mensen en het lopen, kortom alles!