Daar ben ik weer op de cyber-autoroute. Ik heb net alle commentaren weer eens doorgelezen en het is ongelooflijk hoe zo’n eenvoudige wandeling gevolgd wordt door jullie. Want het is toch echt niet meer dan het ene been steeds weer voor het andere zetten. Zoals Bep steeds zegt: “Alles stapje voor stapje”. En dat is het dus.
Het meest fascinerende vind ik steeds die onverwachte ontmoetingen. Komen die nu in het dagelijkse leven ook zoveel voor of hebben we er dan geen aandacht voor of geen tijd om daar aandacht aan te besteden?
Dankzij de Belgische engelen die me gestuurd zijn, is mijn buik weer zowat beter en met de (Belgische) Paul heb ik gisteren onze gebruikte calorieën weer aangevuld. Dat is een hoogst noodzakelijke bezigheid waarvoor hij van zijn diëtiste een heus formulier had met wat te eten op een dag tijdens de wandeling. En ik garandeer jullie dat ik echt nog lang niet genoeg eet als je dat leest. We gebruiken gemiddeld vijftienhonderd calorieën over 20 km per dag plus natuurlijk wat je normaal al verbruikt. Als je dat alles bij elkaar telt, kunnen we zoveel eten als we willen. Nooit genoeg dus.
Gisteren was de aankomst in Vezelay voor mij een geweldige gebeurtenis. Je stijgt over een heel steile weg naar de basiliek en net als je denkt: “Dit trek ik niet meer”, zie je de muren van de kerk en ben je bijna boven. Echt een aanrader voor wie het aandurft.
Overigens: Judith moet er maar eens over denken om dit te gaan doen met Leo. Als je het handig indeelt, hoef je niet eens met een al te zware rugzak te lopen, dus heb je een probleem minder.
Leuk werk trouwens, al die post ophalen. Er stond daar een grote bak met allemaal post voor pelgrims. Wel even formaliteiten doen natuurlijk, want zonder veel papieren gaat hier niets. Maar ja, dat geeft wel ‘jus’ aan het leven.
Vanmorgen heb ik een taxi genomen van Vezelay naar Avallon om naar de schoenmaker te gaan in het Centre Commercial. Nou niet allemaal gaan zeggen dat dat niet kan, want ik smokkel echt geen kilometer, hoor. Maar de zolen van mijn schoenen zijn los en de schoenmaker had natuurlijk eerst geen tijd, maar ik ken Frankrijk zo’n beetje, dus heb ik geprezen en geprezen en nog eens geprezen en verteld waarom ik ze nodig had en nu gaat hij zijn best doen de schoenen vanavond klaar te hebben.
Ik heb een luxe kamer genomen in een hotel en morgen zie ik wel weer verder. Pelgrim Theo leert ‘los te laten’ en dat lukt steeds beter. Maar ja, zorgeloosheid is ook niet goed altijd. Wat kan het leven toch ingewikkeld zijn…..
Nou allemaal, het is bijna twaalf uur, dus tijd voor een restaurant: je moet toch wat op zo’n gedwongen rustdag……..niet?
Groeten aan iedereen en ULTREIA
Een PS-je van het thuisfront: Maandag ben ik weer terug met nieuwe berichten. Mocht de website ineens wegvallen, dan ligt het niet aan jullie, maar onze provider gaat dit weekend verhuizen en dan zal de stekker er toch even uit moeten. Geen nood, we komen weer terug! Groeten van Gery.
4 gedachten over “Per taxi kan het ook”
Reacties zijn gesloten.
Geweldig, dit heb je gehaald, op naar het volgende punt. We zijn stikjaloers dat je al zo ver bent Trouw lezen we alle dagen je verslag voor als wij aan de beurt zijn. Print alvast de route uit. Voor straks heel veel succes en vergeet niet je ene been voor de ander te zetten. We blijven je op de voet volgen.
Ha Theo, wat leuk dat al deze stappen je hier gebracht hebben. Ik vind het fantastisch dat je zover gekomen bent.
Petje af, hoor.
Verder kun je het allemaal prachtig vertellen en lees ik je kijk op alles wat er gebeurt met plezier.
‘Als je de stappen zet is het leven als een dans, een stap en dan nog een stap ‘. Het doet me goed dat deze zin je nog steeds helpt met het doorgaan, voor mij is het ook nog steeds dagelijkse kost.
Heel veel groeten en nog veel goede stappen.
Hallo Theo en thuisfront,
We zijn zelf een week afwezig geweest in Terschelling en met behulp van de kinderen, de auto en een rolstoel is het toch nog leuk geworden. We zien dat Theo een echte pelgrim aan het worden is, gezien zijn uitlatingen als: ‘Ik sla de ogen op en zie’, en dat hij leert afzien en zo. Dat is toch wel een grote winst als je kunt inzien dat het leven uit meer bestaat dan hebben en zo. Wat een prestatie voor jullie met elkaar trouwens. Gery en Marnix hebben het ook druk in het thuisfront en moeten het doen zonder man en vader en dat valt niet altijd mee, begrijpen wij. Marnix zou met je mee moeten lopen gezien het feit dat hij wel kan lopen maar niet zitten, dan kan hij tenminste lopen en liggen. Hopelijk doen de heren dokters er nog iets aan.
Aan de bovenstaande poëtische uiting van Bep durf ik niets meer toe te voegen, Veel sterkte allemaal en bedankt voor je kaart uit Vezelay. Bij mijn weten is dit de eerste kaart die we van jou persoonlijk ontvangen hebben in de afgelopen veertig jaar, dus met recht een mijlpaal!
Groeten
Theo,
Er staat een verhaaltje bij ‘Gedichten’
Hartelijke groet.