24,43 km – 35.415 stappen / totaal 564,59 km – 801.575 stappen

Vanmorgen vertrok ik om half tien uit Dinant bij schitterend weer: zonnig, een beetje wind en zo’n 20 graden. Dat is de hele dag zo gebleven. Bovendien had ik een geweldig ontbijt op met speciale kaassoorten, eigengemaakte jam en zo. Het kon niet op en ik kreeg ook nog een hele zak brood mee voor onderweg. Dus het was vandaag niet moeilijk om tegen een mevrouw in een auto te zeggen: “Nee, ik heb mezelf beloofd het hele eind te wandelen”, toen ze stopte en vroeg of ik mee wilde rijden. Haar antwoord was wel komisch: “U loopt toch niet helemaal naar Jacques Compost?” en toen ik zei van wel, riep ze: “O, wat jammer voor mij dat u niet mee wilt rijden, want ik houd nou juist zo van mannen met principes!” Dat principe moest ik een uur later opnieuw verdedigen. Ik liep langs de spoorlijn en daar waren spoorwegwerklui bezig en die maakten uiteraard ook een praatje met me. Waar ik vandaan kwam en waar ik naar toe ging en zo. Een van hen riep spontaan uit: “Joh, ik werk bij de trein en met de trein ben je in tien minuten in Givet”. Maar ik bleef sterk en waardig, zelfs toen ik vertelde dat een mevrouw me vanochtend ook al een lift wilde geven en ze zeiden: “O la la, je mag een vrouw nooit iets weigeren!”
En…ik kwam in Givet en passeerde dus de Franse grens. En dat ik echt in Frankrijk ben, merkte ik meteen al toen ik een nieuwe Franse simkaart ging halen voor mijn telefoon. Het begon heel eenvoudig: ik stap de telefoonwinkel binnen en vraag om een simkaart. In België ging dat heel gemakkelijk, maar hier natuurlijk niet. Ik moest een hele rits formulieren invullen en vervolgens mijn paspoort laten zien. De kosten? € 45. “Zo”, zei ik, “dat is behoorlijk aan de prijs, in België kostte die maar € 20. “Ja, in België”, zei de man laatdunkend, “maar dit is Frankrijk en hier kost ie € 45″ Ik had nog maar € 4,50 aan beltegoed, dus wilde meteen opwaarderen. Fout, fout, fout, dat kon natuurlijk niet, daarvoor moest ik naar de tabac om een ‘rechargement’ te halen. Ik begaf mij dus naar de dichtstbijzijnde tabac. Nou kijk, ze verkochten die en normaal gesproken zou ik dus daarvoor op het juiste adres zijn, maar ja, het systeem van de ‘rechargements’ was ‘en panne’ en dus had geen enkele tabac in Givet vandaag de mogelijkheid tot ‘rechargement’. Misschien kon ik het eens op het postkantoor proberen? Dus naar het postkantoor, achteraan in een hele lange rij, netjes achter de gele streep blijven. Ondertussen praat iedereen met iedereen en de mensen achter het loket praten ook met iedereen en met elkaar en zo kan het echt gezellig zijn, alleen schiet het niet hard op. Maar ik kwam aan de beurt en ja hoor, ze hadden een ‘rechargement’. Ik blij naar buiten met mijn bonnetje, keurig het nummer gedraaid dat erop stond, helaas……. geen sjoege. Rechtsomkeert het postkantoor weer in, de mevrouw achter het loket keek ernstig, maar vond meteen de oplossing: “Dat komt omdat het een Hollandse telefoon is, daarom doet ie het niet. Weet u wat? Gaat u maar naar de telefoonwinkel, daar kunnen ze het wel.” En zo was het cirkeltje rond en kwam het uiteindelijk in orde. Heerlijk land! Maar nu ook voor de volledigheid even een andere kant: ik sta hier op de camping in Givet, die gewoon netjes aan het begin van het dorp is, zoals het hoort, waar ik zonder muntje of wat ook zoveel warm water krijg als ik maar hebben wil, gratis en voor niets en de overnachtingsprijs is……€ 2,95!!!
Ik heb inmiddels alle commentaren gelezen van de website en vind het geweldig zoals jullie aan me denken en meeleven! Het is heel leuk om al jullie berichten te lezen!! Bedankt allemaal! Verder lijkt het misschien alsof ik de hele dag alleen maar avonturen beleef, maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Ik loop soms ook uren zonder een woord met iemand te wisselen. Vind ik dat erg? Nee, ik vind dit nog steeds een ultieme bezigheid voor mij!! Over drie à vier weken hoop ik in Vezelay te arriveren, dus wie me post wil sturen, kan dat nu zo ongeveer wel gaan doen.
Wat mijn enkel betreft, ben ik te vergelijken met Paulus, die reisde ook heel Europa door met ‘een doorn in zijn vlees’. ’s Morgens moet ik even op gang komen, maar als ik eenmaal in mijn schoenen zit, gaat het na een kwartiertje prima en tegen de avond, als ik moe begin te worden, gaat hij weer opspelen. Maar als het zo blijft, kom ik er wel!