14 april: 27, 93 km – 40.483 stappen
15 april: 18,88 km – 27.371 stappen
16 april: rustdag
17 april: 20,58 km – 29.839 stappen
18 april: 28,05 km – 40.658 stappen / totaal 233,38 km – 321.476 stappen

De afgelopen vijf dagen heb ik overnacht bij Gery in ons zomerhuisje in Maarn, dus ik hoefde geen overnachtingsplaats te zoeken. Dat was erg prettig, maar als Gery niet thuis is, komt er ook niets op de website, want na mijn ervaring in het internetcafé waag ik me daar nog maar even niet aan.
Vrijdag ben ik door drie provincies gelopen. Ik startte in Zuid-Holland, liep door Noord-Brabant en eindigde in Gelderland. De koffie ’scoorde’ ik bij een paar wegwerkers, die hun koffie broederlijk met me deelden. Het valt lang niet mee om een bakje koffie naar binnen te krijgen, want veel uitspanningen zijn nog dicht. Toen ik eenmaal op de pont in Schoonhoven zat, had ik ook echt het gevoel een grens over te gaan en Holland achter me te laten. Een meneer, die mij al eerder onderweg gesignaleerd had, knoopte een praatje met me aan en wist zoveel over de geschiedenis van het land, waar ik doorheen gelopen was, te vertellen dat ik vroeg of hij geschiedenisleraar was. Maar nee, al die verhalen wist hij nog van de lagere school, van een meester die heel boeiend kon vertellen. Leuk is dat. Maar de groene weiden heb ik nu voorlopig wel weer even gezien, hoewel het wel heerlijk rustig loopt. Ik betrap me erop, dat ik het met een paar auto’s al ‘druk’ vind en als ik dan onder de brug loop, waarop het verkeer voortraast en als ik dan weet, dat Gery op hetzelfde moment waarschijnlijk ergens in de file staat, weet ik wel wie het het beste naar zijn zin heeft. Maar aan de andere kant moet ik toegeven dat het wel heerlijk was toen ze me in Giessen op kwam halen en ik zo in de auto kon stappen en me daar zaterdag ook weer afzette, zodat ik zo weer verder kon. Het eerste stuk een beetje strompelig, maar dat kwam omdat ik in de auto mijn veters had losgemaakt en vergeten was ze weer vast te maken, bleek later. Verder was het een rustig dagje. Ik ben langs een aantal ‘wielen’ gekomen: plassen water, die zijn overgebleven na een dijkdoorbraak, en daar zitten ongelooflijk veel vogels. Gery is me bij het pontje in Nederhemert op komen halen en de eerste Paasdag hebben we vervolgens in rust en vrede in Maarn doorgebracht.
Op tweede Paasdag heeft ze me weer bij hetzelfde pontje afgezet en had ik meteen al een genoeglijk gesprek met de veerman. Ik was dit jaar de tweede Santiagoganger, vorige week was er ook iemand overgevaren. Mijn naam en website werden bijgeschreven in het ‘logboek’, zodat hij ook mij kan volgen. En ik kreeg de overtocht gratis, leuk hè?

Vervolgens ben ik langs de Maas naar ’s-Hertogenbosch gelopen via Bokhove, een plaatsje van niks, vier huizen en een ruïne, maar wel met een prachtig praalgraf van Catharina de Montmorecy in de kerk.
Het is trouwens ontzettend leuk dat zoveel mensen je onderweg aanspreken. Dat komt door de schelp achterop mijn rugzak, dus Arij en Ellen, jullie cadeau werpt zijn vruchten af. Ik kwam langs een begraafplaats, waar net een mevrouw vandaan kwam en die zei: “Nou, dat is wel een wonder van Jacobus, dat ik u tref. Ik ben zo benieuwd naar uw belevenissen, want ik zou het zo graag zelf ook doen”. En in de buitenwijken van ’s-Hertogenbosch kwam me een meneer achterop fietsen, die me vroeg of ik onderweg naar Santiago was of op de terugweg. Hij heeft in 2001 de tocht gemaakt, eerst op de fiets naar St. Jean Pied de Port en vandaar lopend naar Santiago, dus kon me goede tips geven. Het meest indrukwekkend vond hij het steentje neerleggen bij het Cruz de Ferro en ik kon hem gelukkig verzekeren, dat ik mijn steentje bij me had. Zulke ontmoetingen zijn geweldig leuk
In ’s-Hertogenbosch ben ik natuurlijk naar de St. Jan gegaan, want ik wilde een stempel hebben. Daar werd ik begroet met: “Welkom, Pelgrim, daar staat je heilige!” En toen ik de kerk, die overigens prachtig is, weer uitging: “Het ga u goed op de weg die u gaan moet. Brand een kaarsje voor Jan van de St. Jan”. Dat is toch geweldig? Maar….. een stempel heb ik niet. Die moest ik gaan halen in de pastorie, maar daar werd op mijn bellen niet opengedaan. Gelukkig deed Jacobus toen toch nog een wondertje, want toen we eenmaal in de auto zaten op weg naar Maarn en we vlak na ’s-Hertogenbosch in een file terechtkwamen, werd er in de auto naast ons ineens heftig gezwaaid. En wie zat daar zo enthousiast te zwaaien? Danielle van het Kunstcentrum in Zaandam. Dat is toch niet te geloven?
Vanmorgen, toen ik nog maar een kwartiertje of zo onderweg was, fietste me een meneer achterop die me na een praatje een kop koffie met een echte Bossche Bol aanbood als troost, omdat ik mijn stempel gemist heb. Van vreugde ben ik vandaag naar Eindhoven gelopen, maar dat was wel een erg pittig stuk. Als ik lang loop, gaat mijn enkel zeer doen en die moet nog heel lang mee, dus daar moet ik een beetje zuinig op zijn. Maar ik heb er nu toch al ruim 200 km opzitten, eigenlijk gaat het best snel. Voor vannacht heb ik onderdak gevonden bij Jan en Dorien van de Brink en Jan is me ergens in Eindhoven op komen halen, dus ik zat weer even luxueus in de auto. Ik vind het nog steeds genieten, dus morgen ga ik weer fris en vrolijk op stap!