Gisteravond hebben we ontzettend gezellig gegeten met alle pelgrims en de gastheren en -vrouwen. Dat was erg leuk en we hebben heerlijk geslapen, want we lagen met zijn tienen op een slaapzaal van veertig personen, dus dat was lekker rustig. Vanmorgen was het afscheid ook heel anders dan anders. Een Duitse pelgrim en de gastvrouw zongen samen een lied en dat klonk echt heel mooi. Elke dag is er wel zoiets, dat anders is dan anders, dat maakt een tocht als deze zo prachtig. Toen we vertrokken, was het heel vochtig en klam, ik hoor van Gery dat het bij jullie ook zo is trouwens. Na een tijdje had Marianne een sanitaire stop nodig. Nou is dat niet iets om over naar huis te schrijven natuurlijk, want dat komt vaker voor op een dag. Ik loop dan kalmpjes door, want zij loopt veel harder dan ik en haalt me met gemak in. Alleen vandaag liep dat even anders. Ik ging steeds langzamer lopen, maar geen Marianne te bekennen. Ik heb een poosje aan de kant van de weg zitten wachten, maar al wie verscheen, geen Marianne. Teruglopen heeft ook weinig zin, want ik had geen flauw idee waar ze gebleven was en welke weg ze genomen had. Dus dan maar doorlopen en kijken of ik haar vanavond weer zag. Dus ik liep en liep en liep…. Na ruim een uur zie ik voor me uit ineens een pelgrim lopen. ”Hé, waar komt die nou vandaan?“, dacht ik nog, toen ik zag dat het Marianne was. Dus ik riep haar, ze keek om en ook haar mond viel open, want ze had mij ook niet meer verwacht. Ze roept nu dat ze de ‘Spaanse’ weg genomen heeft, omdat ze een Spaanse gids heeft. Nou, hoe het kan, weet ik ook niet, maar het was wel zot.
Tot een uur of één werd het mooi weer, daarna begon het te betrekken en aangezien we graag voor de regen binnen wilden zijn, besloten we te stoppen in de jeugdherberg van Colombres. Helaas zat de jeugdherberg helemaal vol, zodat we door moesten lopen. Het werd steeds donkerder en donkerder, maar we haalden net een hotelletje in la Franca. Dus nu hebben we een kamer met bad, al is het dan een bad voor Pygmeeën volgens Marianne en buiten regent en onweert het van jewelste.
Vanuit het raam van mijn kamer heb ik uitzicht op de Picos de Europa en net als vorig jaar hef ik mijn ogen op naar de berg met enige onrust, want ik zie nog heel veel sneeuw op de toppen liggen, veel meer dan in de Pyreneeën. Iedereen roept wel dat we daar langs lopen, maar ik ben er niet gerust op. Enfin, zover zijn we nog niet, morgen eerst naar Llanez, een badplaats, en daar wil ik nou eens aan het strand liggen!