Vanmorgen om half acht ben ik weer vertrokken. In het hotel was de nachtportier er nog. Die zag mijn schelp en werd er helemaal lyrisch van: “O, naar Santiago, geweldig. Dat heb ik ook gedaan, weliswaar vijfentwintig jaar geleden, maar ik zal het nooit vergeten!” Vervolgens had hij nog hele verhalen in gebroken Engels waar ik verder niet veel van begrepen heb.
Toen ik vertrok was het nog redelijk weer, maar om een uur of negen was het alweer laaiend heet. En veel schaduw heb ik onderweg niet gehad, af en toe van een huis of zo, maar verder loop je in de brandende zon. De route is niet echt mooi, want ik liep bijna de hele tijd door industriegebieden. De laatste 10 km liep ik zelfs op de vluchtstrook van de autoweg en dat is niet echt leuk. Je wordt iedere keer bijna omver geblazen door voorbijkomende vrachtwagens.

En volgens mij proberen ze de zee te dempen met tomaten, want het kan nooit dat ze die allemaal opeten. Hele rijen vrachtwagens vol losgestorte tomaten, tientallen achter elkaar. En aangezien ze los gestort zijn, worden de onderste tomaten fijn geperst, dus de troep loopt van onderen uit de wagen.

Wat wel een voordeel is als je langs de autoweg loopt, is dat er veel uitspanningen zijn. Ik heb een chocomel gedronken in een wegrestaurant en gezellig zitten praten met een paar Ierse chauffeurs, die op vracht zaten te wachten. Ze kenden ook het bedrijf waar ik gewerkt heb en vroegen of ik geen telefoonnummers had, die ze konden bellen om vracht, want als ze leeg terug moeten, is dat veel te duur natuurlijk.
Overigens begrepen ze niet wat ik er leuk aan vind om zo ‘n eind te lopen met een rugzak en bij deze temperaturen. Dat begrijp ik soms ook niet, want het is wel erg heet en ik loop de hele weg langs een verleidelijke spoorlijn. Ik kan zo op de trein stappen, maar nee, tot nu toe weersta ik deze verleiding.
Hier hebben ze in de straten van steentjes allerlei voorstellingen gemaakt, een soort mozaïeken. Dat is erg leuk om te zien, want niet alleen op straat, maar veel mensen hebben zoiets op het pad naar hun huis ook. En verder zie je veel geglazuurde tegelplateau’s met voorstellingen naast of boven de deur. Dat is een erg mooi gezicht. Ik kwam langs een rij doodgewone huisjes, geen rijke villa’s of zo, en daar hadden ze bij elk huis een tegelplateau van een heilige. Dat is erg mooi om te zien.
Toen ik arriveerde in mijn pension in Azambuja, was het eerste wat de mevrouw zei: “Carimbo?” (ik weet niet of ik het goed schrijf), “een stempel?” kijk, die wist meteen wat ik verdiend had na deze warme reis. Verder zei ze dat het zo heet is, dat je hersens kookten (‘boiling brains”), dus ik was weer helemaal getroost. Lekker douchen, wassen, beetje slapen en dan nog even de stad in. Ik kwam langs een internetcafé en heb geprobeerd mijn kaartje te uploaden naar de website, maar dat ging helaas niet. Volgende keer beter.
Je kunt hier goed eten in de zogenaamde ‘pastellerias’. Dat zijn een soort winkels, waar je heel veel gebak kunt kopen en drankjes, etc. Tegelijk is het een soort snackbar, want je kunt er ook dagschotels van rijst met eend bijvoorbeeld eten. Erg handig en voor een paar centen eet je lekker. Deze pastellerias zijn de centra van de wijk, iedereen loopt er even binnen, handje geven, wat eten of drinken, een praatje en dan weer weg.
Morgen wordt het weer een tocht van 32 km. Onderweg is er niets waar je kunt stoppen, behalve één café ergens halverwege. Dus ik ga weer bijtijds weg. Nou ja, heet krijg ik het toch. Ik hoorde van Gery dat het bij jullie veel en vaak regent en niet warm is. Ik klaag dan wel over de warmte, maar het lijkt me ook niet fijn om de hele dag in de gietregen te lopen. Alle paden worden dan onbegaanbaar en het lopen veel zwaarder. Dus…..dan maar warm.
Ik heb een klein kamertje met een bed, kast en tv, maar wel……….. airco. Dus ik kan in ieder geval lekker slapen.