Na de lange afstand van gisteren heb ik mezelf verwend met een afstandje van 12 km vandaag. Het is hier nog steeds ongelooflijk heet, zelfs ik heb het nu erg warm.
Mijn schoenzool heb ik gisteren vastgelijmd en nu zit hij nog steeds vast, dus zien hoe het morgen is, want dan zal ik ca 20 km lopen.
De omgeving hier is zo plat als een dubbeltje, ik heb nog geen bossen gezien. Het is wel een erg mooie route, vooral vandaag. Ik heb een heel stuk langs de Taag gelopen en daar loopt een soort boulevard langs, dus dat loopt lekker en is gezellig. Er komen joggers voorbij en zo.
Het volgen van de gele pijlen gaat wat moeizamer dan in Spanje. Je moet heel goed opletten, want je bent zo de weg kwijt. Maar goed, dat houdt me scherp.
Ik was om twaalf uur al op mijn bestemming van vandaag: Vila Franca de Xira. Je kunt het wel proberen uit te spreken, maar echt, het Portugees spreekt niet zoals het schrijft. Sterker nog, het lijkt er niet eens op. Maar veel mensen spreken Engels, dus wat dat betreft is er geen probleem. Alleen op de computer snap je er geen lor van. Ik ging mijn kaartjes op de website zetten, kreeg daarbij hulp van allerlei Portugezen, maar het lukte niet. Uiteindelijk heb ik het in mijn eentje nog eens geprobeerd en toen lukte het ineens wel.
Ik was vandaag dus mooi op tijd voor de lunch en kwam ergens waar een bord stond: ‘Restaurant’. Het zag er wel een beetje haveloos uit, maar ik dacht: “Nou ja, dan eet ik lekker goedkoop”. Dus ik stap binnen en kom terecht in een enorme ruimte en een keurig restaurant. Wat wel grappig is en nieuw voor mij: je moet er wel heel speciaal om vragen, anders krijg je geen voor- en nagerecht. Alleen een hoofdgerecht dus, maar ik heb wel lekkere vis gegeten.
Aan een tafeltje vlak bij mij zaten drie heren, waarvan er duidelijk één iets aan de andere twee wilde verkopen. Ik kreeg helemaal medelijden met de verkoper, want ook al kwam er een digestif bij en zelfs champagne, ik zag het mislukken. En ik herkende het, ik heb het zelf vroeger ook meegemaakt.
Gisteren had ik een rood plekje op mijn voet en na de wandeling vanmorgen is het open gegaan. Ik ben dus naar de apotheek gegaan voor pleisters. De mevrouw daar sprak goed Engels en wilde uiteraard alles weten. Dus ik vertel waar ik vandaan kom, dat ik voor het eerst in Portugal ben en naar Santiago de Compostela wil lopen. Nou, toen was het helemaal feest, want zij blijkt daar geboren te zijn en dus een Spaanse. Ik vroeg of zij dan geen zin had om eens naar Santiago te lopen, maar zoals dat altijd gaat als je er woont, daar had ze helemaal geen behoefte aan, ze vond het wel best zo. Lakoniek zei ze: “Ïk ga toch niet naar huis lopen?” Daar was geen speld tussen te krijgen. Ze is biologe en heeft tijdens haar studie achttiende-eeuwse Nederlandse boeken moeten lezen, uiteraard wel met een Spaanse vertaling erbij.
Gewapend met de pleisters kwam ik de apotheek weer uit en verder heb ik de dagelijkse dingen gedaan: douchen, kleren wassen en….. tijd voor een dutje!