Er was voor vandaag heel veel regen voorspeld, dus ik was van plan om tot Padornelo te lopen bovenop de berg en daar in een hotel te gaan. Het zou vandaag klimmen worden.
Ik vertrok vanochtend gelukkig bij droog weer, dus hup, de berg op. De eerste 12 km was het alleen klimmen geblazen, maar het viel me erg mee. Het ging meestal geleidelijk omhoog met maar af en toe een paar echte ‘colletjes’. Het laatste stuk naar boven liep ik samen met de Française, van wie ik nog steeds de naam niet weet en ik vergeet het steeds te vragen.
En dan zie je weer eens dat je je van veel dingen een verkeerde voorstelling maakt. Ik had gedacht dat ik eindelijk op de top aan zou komen en dan een fraai uitzicht zou hebben of zo. Nou, we hebben er niets van gemerkt, alleen ontdekten we dat we naar beneden liepen en niet meer omhoog. Zo zie je maar weer. In een bar onderweg hebben we een boccadillo gegeten en iets gedronken.
Toen ik bij het hotel kwam, zag ik dat het hotel op een parkeerplaats stond voor vrachtauto’s en verder was er niets in de wijde omtrek. Het was pas één uur en ik zag er tegenop daar de hele middag te moeten zitten.
Ja, wat doe je dan? Je besluit gewoon door te lopen. Tenslotte was het nog steeds droog. In de gids stond dat ik nu een stuk weg zou krijgen dat zelfs bij droog weer bijna altijd onder water staat en ik had niet zo’n zin meer om weer door allerlei beekjes te waden en waarschijnlijk ook nog door de regen, dus ik heb vervolgens 9 km over de gewone weg gelopen. Achteraf gezien was dat ook niet nodig geweest, want ik heb zegge en schrijve één buitje gehad, waarbij ik voor de zekerheid mijn poncho heb aangetrokken, maar eigenlijk was zelfs dat niet nodig.
Ik kreeg vandaag dus de ene wijze les na de andere. Je kunt van alles verwachten, maar het loopt toch allemaal anders dan verwacht. Soms valt het dan mee en ja, soms valt het dan ook tegen.

Nu zit ik in Lubian. Het dorp is niet groot, maar er is wel een winkel en dat is heel wat in dit verlaten deel van Spanje. Er is ook een refugio, maar ik heb gekozen voor een kamer in een pension. Of pension? De baas van de bar verhuurt een paar kamers boven de bar. Ik moet zeggen dat de kamer er mooi uitziet en heel erg schoon is.
Op deze camino lopen nog steeds naar verhouding vrij veel mensen. Niet zoveel als op de Camino Frances uiteraard, maar hoe verder ik naar het noorden kom, hoe drukker het wordt. Er lopen altijd wel mensen honderd meter voor of achter je. En het zal vanaf Ourense nog wel drukker worden, want dan is het ongeveer honderd kilometer voor Santiago, dus dan stromen de Spanjaarden weer in.

Je kunt ook merken dat we hoe langer hoe dichter bij Galicië zijn, de huizen worden ineens anders en rondom de begraafplaatsen zie je weer de muurtjes met punten zoals in Galicië. In de bar beneden zijn uiteraard tapkranen voor de verschillende soorten bier, maar er is ook een tapkraan voor cider. De cider lijkt niet echt op de Franse cider, deze is veel bitterder. Maar je kunt dus een ’tapcidertje’ bestellen en dat kun je verder nergens.

Onze Engelse vriend uit Oxford vertelde dat hij gisteravond in een restaurant bijzonder goed gegeten heeft. Hij had zich netjes aangekleed voor de gelegenheid en zat aan tafel zijn verslag in een boekje te schrijven. Vermoedelijk dacht het personeel toen dat hij een soort controleur was, want alles werd hem aangedragen. Hij kreeg de ene heerlijkheid na de andere aangeboden. Alweer: het is vaak niet wat het lijkt.

Al met al heb ik er vandaag weer 30 km opzitten. Ik had niet zoveel vertrouwen in mijn schoenmaker in Salamanca, maar ten onrechte: de zool zit nog steeds vast onder mijn schoen.
Dus het blijkt maar weer eens: de camino is vertrouwen hebben en gewoon maar zien wat er op je afkomt.
Na deze wijze woorden ga ik nu naar de refugio om even te kijken wie daar vandaag zoal aangekomen zijn.