Zo, vandaag een stevige tippel gemaakt van 25 km. Vanmorgen toen we vertrokken, waren overal gitzwarte luchten en geen snippertje zon, dus we verwachtten het allerergste. Maar onderweg werd het weer steeds beter en uiteindelijk bleek het gewoon ideaal weer om te lopen: niet te warm, niet te koud.
De tocht ging door een adembenemend mooi gebied. We liepen op een plateau en aan beide kanten keek je in de diepte en je kon heel ver weg zien. Vanuit de verte kon je het stuwmeer in de Taag zien en Canaveral 40 km verderop zag je aan de horizon. Het landschap is golvend en overal grazen kuddes. Het was fantastisch!
Elke camino is anders. Deze Via de la Plata is weer heel anders dan de Camino Portugues van vorig jaar. Deze camino is drukker wat pelgrims betreft, het land is veel ruiger, het weer veel wisselender, de afstanden per dag zijn langer. De plaatsen liggen veel verder uit elkaar. Vorig jaar vond ik het land soms eenzaam en verlaten, maar nu is het nog veel eenzamer. Er zijn hele stukken waar je geen dorpen ziet, niet in de nabijheid, maar ook niet in de verte. Dat is weer een bijzondere gewaarwording, want in Nederland zie je altijd wel een dorp of kerktoren in de verte. Het is niet zo dat de ene camino mooier is dan de ander, juist omdat elke camino totaal anders is en ze niet met elkaar zijn te vergelijken.
Het is op deze camino dan wel drukker, maar van het clubje pelgrims dat er was, is alleen Margrit nog over, dus moet ik nu weer nieuwe kennissen opdoen. Dat gaat meestal vanzelf, je komt elkaar weer tegen in de albergue of refugio en iedereen deelt zijn belevenissen met de rest, en iedereen praat met iedereen. Ook dat is bijzonder.
Ik zit hier nu in een albergue, een betrekkelijk nieuw gebouw, maar het allermooiste is het uitzicht. Het gebouw staat op een heuvel en ik heb uitzicht op een heel groot stuwmeer in de Taag met allemaal kleine eilandjes erin en zo.
Voor het geval dat jullie nu denken: “Wat is hij lyrisch”, even terug naar de praktische voordelen van deze albergue: Je kunt je eten meenemen en hier opwarmen in de magnetron of in een gewone oven en…. er is een wasmachine. Per kamer hebben we de wasjes bij elkaar gedaan en zo draait mijn wasje lustig in het rond, terwijl ik met Maguerite en de beheerster op het terras van de albergue een fles wijn soldaat maak en mijn sigaartje rook.
Zo is het wel uit te houden toch?
Wij vroegen ons al af: hoe zit het toch met die afstanden van jou. Eerst 11 en dan 12 km, dat zijn we niet gewend, eerder 30 a 40 km. Dit begint er meer op te lijken, maar kan beter?! Vrienden maak je zo weer, dat gaat vanzelf. Dat merken wij hier op de Camino Francès ook. Wij wensen je veel zon toe en duimen in ieder geval voor droog weer. Groeten uit Santo Domingo de la Calzada, ultreia y buen camino!