Het was vandaag maar een korte tocht van 18 km. Het enige nadeel was dat er nergens een café of iets was waar je even een kop koffie kunt drinken. Er was zelfs geen kraan onderweg om water te tappen. Maar tegen de tijd dat ik dacht: “Ik ben het even zat, wil ergens zitten”, was ik er al. Het was een prachtige route en het weer is fantastisch. Lekker warm, maar niet te warm.

Vlak voor het dorp Castilblanco de los Arroyos kwam ik langs een mooi hotelletje, dus daar ben ik gestopt. Ik kan in het hotel wel ontbijten, maar er is geen restaurant bij. Maar dat is als volgt georganiseerd, althans zo merkte ik, want ik had geen flauw idee wat er gebeurde. Ik zat namelijk op het terras een pilsje te drinken, toen er een auto stopte. Nou, dat kon mij natuurlijk niet schelen, tot de barman naar buiten kwam en me gebaarde dat ik in moest stappen. Ik mocht nog wel even mijn pilsje rustig opdrinken, de chauffeur wachtte wel.
De chauffeur bleek een student te zijn die een beetje Engels sprak, het bleek dat hij mij naar het restaurant bracht een eindje verderop. Dat restaurant is ook van de eigenaar van het hotel, maar aangezien het hotel niet helemaal in het centrum van het dorp staat, leek het hem meer op te leveren als het restaurant wel middenin het dorp stond, dus zodoende.

Ik heb er heerlijk zitten eten, terwijl ‘mijn’ chauffeur in de hal keurig wachtte tot ik klaar was en hij me weer terug naar het hotel kon brengen. Na het eten wilde ik nog een kop koffie nemen in het restaurant, maar dat kon niet, dat moest ik nou weer in het hotel doen. Is het niet geweldig?? Ik vind dit soort dingen fantastisch!

Bij terugkomst zat er aan de bar in het hotel een Zwitserse pelgrim in zijn hemd met een Santiagopet op, niet zo heel jong meer en daar heb ik heel gezellig een tijd mee zitten ouwehoeren. Gisteren is hij per taxi gereden van Sevilla naar Guillena, want hij had geen zin om de stad uit te lopen. Vandaag heeft hij dus dezelfde afstand als ik gelopen, dus morgen wordt het weer tijd om een taxi te nemen, vindt hij. Ik zei quasi streng dat dat niet kon, want ‘dat een pelgrim moet lijden’, maar hij vindt dat hij in zijn leven genoeg geleden heeft, nou hoeft het niet meer.
Hij slaapt hier in het hotel, want alleen als het echt helemaal niet anders kan, gaat hij in een albergue slapen. “Daar heb ik geen zin in en ik doe geen dingen meer waar ik geen zin in heb”. Heerlijk toch?

“Op onze leeftijd hoef je jezelf niet meer te bewijzen”, sprak hij wijs. Kijk, de eerste filosofische uitspraak heb ik dus al binnen.

Ik geniet enorm en verbaas me erover dat ik, als ik thuis ben, niet eens goed besef hoe leuk het wel is onderweg, nog veel leuker als je thuis denkt. Geer vond deze opmerking iets minder geslaagd, begreep ik.
Nu ga ik op zoek naar een internetcafé, want ik hoor dat de website weer goed is.