Het voordeel van de Camino Frances: je gaat om half zeven weg en om tien voor zeven kun je al koffie krijgen! Ton, bedankt voor je routebeschrijving met plaatsen en overnachtingen. Ik moet zeggen dat ik de route van vandaag wel goed herkende. Maar wat een verschil met zeven jaar geleden. Ik herinner me dat we toen op een autoweg liepen en iedere keer opzij moesten springen voor de auto’s. Nu ligt er een keurig wandelpad langs de weg. Alles is dus goed georganiseerd en geprofessionaliseerd. Je kunt ook alles krijgen onderweg wat je nodig mocht hebben. Het nadeel is toch wel de grote drukte. Onderweg overdag gaat het nog wel, maar op de Camino de Levante was het spannend omdat ik niet wist of er ergens wel slaapgelegenheid was, hier is het spannend of er nog wel ergens plaats voor je is. Daar moet je echt rekening mee houden, dus je kunt niet ergens laat aankomen. Dus Ton (andere), je hebt gelijk om richting Ourense te kiezen. Als ik dit van tevoren had geweten, had ik dat misschien ook wel gedaan. Hoewel? Vanwege het grote verschil is dit toch ook wel weer erg leuk. En hier heb je het Cruz de Ferro. Dat maakte toch weer veel indruk op mij. Het was lekker dat ik daar nu alleen was. Als je die berg stenen ziet, denk je onwillekeurig: “Dit is een berg vol emoties”.

Gisteravond om half tien kwam er nog een stel mensen aan. Zij hadden hun bagage allemaal in een winkelwagentje geladen. Bovenop zat een kat. Hij moest de kar duwen en zij moest overal gaan vragen of er nog plaats was. Het was een zot gezicht, maar ja, ieder zijn camino.
Gisteravond heb ik een Nederlander ontmoet, die ook Theo heet en precies even oud is als ik. Hij is op zijn zevende jaar geëmigreerd naar Australië, maar vertelde dat hij zich nog altijd meer thuis voelt in Europa dan in Australië. Hij spreekt ook nog perfect Nederlands. Zijn vrouw is een echte Australische, maar vindt Europa ook leuker. Een aantal jaren geleden is hij in zes jaar tijd met een zeilboot van Australië naar Amsterdam gevaren en is vervolgens anderhalf jaar met zijn boot hier blijven liggen. Hij heeft ook in Zaandam bij het eiland gelegen en zijn oudste zoon is in Zaandam op school geweest.

Toen ik vanmorgen vertrok, ben ik twee keer iemand voorbij gelopen, die aan de kant van de weg in de slaapzak lag te slapen. Ik weet niet of dit bij gebrek aan een albergue was of omdat ze ervoor gekozen hebben.
Het is nu prachtig weer geworden. Althans, dat vind ik, want vanmorgen passeerden mij twee Spanjaarden die er kennelijk heel anders over dachten: zij liepen diep weggedoken in een winterjack en met handschoenen aan. Ik liep daarentegen in korte broek en in T-shirt. Zeg nou zelf: bij 24 graden hoef je toch niet meer in je winterkleren te lopen?

Om één uur ben ik na 24 km gestopt in Vega de Valcarre en ik zit nu in een paradijselijke refugio, minstens vier sterren waard. Stel je voor: een woonhuis, waar op de eerste verdieping de eigenaar woont en waar beneden een slaapzaal voor maximaal twintig personen en een restaurant is. Stel je vervolgens voor dat er warme douches, een wasmachine en een droger zijn. Maar stel je vooral voor dat er een tuin is met een gazon, waar zonnestoelen en parasols zijn. En stel je dan ook even voor: Theo, die in zo’n stoel aan de oever van een kabbelend beekje aan het eind van de tuin zijn sigaartje zit te roken! Ik weet het, het is misschien pijnlijk voor jullie.
Straks keer ik weer terug tot aardse sferen en ga kijken of ik ergens onderbroeken kan kopen, want door mijn voorzichtige behandeling komen er overal gaten in. Dan ga ik vervolgens kijken wat ik uit mijn rugzak weg kan gooien. Maar nu eerst nog even genieten!

Ik heb tot mijn schrik net een bordje op de deur zien hangen, waarop staat dat het naar Santiago nog maar 170 km is. Kijk, dat had ik nu even niet hoeven te weten!